ইন্দ্ৰনীল বৰা বৰষুণৰ সেই পুৱা ডিব্ৰুগড় জিলাৰ বগলীডিহিং নামৰ এটা সুন্দৰ চাহ বাগিচা আছিল — য’ত পাহাৰৰ আঁচলত নীলা আকাশ আৰু সেউজীয়া চাহপাতৰ মাজত এক অনুপম মেলবন্ধন দেখা গৈছিল। বৰষুণৰ পাতল সুৰুঙা বাগিচাখনক সজীৱ কৰি তুলিছিল। গছৰ ডালৰ পৰা পৰি থকা জলকণা যেন চকুত পৰি থাকিলেও শীতলতা দিছিল, বতাহে সেউজীয়া পাতবোৰক মৃদু মৃদু কঁপাই উঠাইছিল। নৱনীতা — এখন গুৱাহাটীৰ পৰা অহা যুৱতী — আছিল এনজিঅ’ৰ ফিল্ড কাৰ্যৰ বাবে এই দূৰ্বল গাঁৱলৈ অহা এজন ফটোগ্ৰাফাৰ আৰু লেখিকা। তেওঁৰ হাতত সদায় এখন কেমেৰা, বুকুত এটা নোটবুক, আৰু চকুত সপোনৰ জোনাক। তেওঁ বগলীডিহিংৰ বৃষ্টিপাতত চাহপাতৰ মাজত বহি এই ঠাইৰ জীৱনৰ ছবি তুলিবলৈ আহিছিল।…