ঋজু শইকীয়া ধুবুৰীৰ এখন ছাঁয়া-ঢকা পুৱা, য’ত ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ পৰা উৰি অহা মচমচীয়া বতাহে যেন কোনো গভীৰ কথা ক’তেই ক’ব নোখোজে, তাতেই দীপ্তজিৎ বৰাৰ সৰু জীৱনগাঁথা প্ৰতিদিনৰ দৰে আৰম্ভ হৈছিল। তিনি ৪২ বছৰীয়া হাইস্কুল শিক্ষক, যি নিজৰ জীৱনক ঠিক কবিতাৰ দৰে চালনা কৰে—স্পষ্ট, নিয়মেৰে, আৰু নিঃসঙ্গতাৰে। তেওঁৰ চকুত এখন নিৰ্বাক স্থিৰতা থাকে, যেন ভিতৰত কিছুমান কথা মাকুৰাবোৰৰ দৰে জাল লগাই ৰাখিছে। ধুবুৰীৰ তামোলপট্টি স্কুল, এখন গা-ঘিন্তি পাটতলীয়া স্কুল, য’ত বেছি ভাগ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে তেওঁক ‘বড়দাদা’ বুলি সম্বোধন কৰে। শিক্ষক হিচাপে তেওঁৰ শিক্ষাদানৰ ধাৰা—জ্ঞান আৰু শৃংখলাৰ এক অনবদ্য সংযোগ। কিন্তু তেওঁক চিনা বহুতে জানে—তেওঁ কেতিয়াবা বিষন্ন হয়, আৰু এই বিষন্নতা যেতিয়া জুই…
