তিথি ডেকা অধ্যায় ১: অষ্টমীৰ পুৱা গুয়াহাটিৰ পাতল বতাহত পূজাৰ সুৰ বাজিছে। শহৰজুৰি পাণ্ডেলবোৰত ঢোল-কাৰাতালৰ মূৰ্চ্ছনা, ঢাকীৰ ঘূৰণীয়াবোৰে যেন উদ্দীপনা সৃষ্টিৰ উৰ্ধ্বসীমালৈ গৈছে। সদানন্দ পাঠশালাৰ ছাত্ৰী মেঘালী দত্ত, বৰ্ষা শেষ হোৱাৰ লগে লগে যেন আত্মাৰ পৰা এক উৎসৱৰ গান শুনিছিল। তেওঁৰ বাবে দূৰ্গা পূজা কেৱল এটা উৎসৱ নহয়, এটি স্মৃতিৰ গীত—শৈশৱৰ পাণ্ডেল, ঠাকুৰদাদাৰ কঁহুৱাৰ গন্ধ, আৰু মায়েৰ হাতৰ পৰা পোৱা পুষ্পাঞ্জলি। সেইবাৰ অষ্টমীৰ দিনা, তেওঁ পূজামণ্ডপত ভোলানাথী নান্দনিক কলাবোৰ সংহত কৰি আছিল। পূজাৰ্চনাৰ অন্তত, চণ্ডীপাঠ শেষ হোৱাৰ পাছত, সকলোৰে মন উচুপিছিল বিসর্জনৰ কথা ভাবি। মেঘালী সদায় বিসর্জনৰ দিশে অলপ বেদনাৰে চাইছিল—যেন আনুষ্ঠানিকভাৱে মা দুৰ্গাক বিদায় জনাই হৃদয়ৰ অলিন্দত এটি খালী…