অৰ্পণ গগৈ ১ শিৱসাগৰৰ বুকুত নিৰৱ হৈ থিয় আছিল ভাস্কর নাট্য সংঘ—এবাৰ দীপ্তিশালী নাট্যমঞ্চ, এতিয়া যেন এটি ভূতীয়া স্মৃতিস্তম্ভ। আগৰ কংক্ৰিটৰ ভৰিৰে তৈয়াৰ কৰা প্ৰৱেশদ্বাৰখনত ধূলি আৰু শেওলাৰে ঢাকি গ’ল ‘ভাস্কর নাট্য সংঘ’ বুলি খোদাই কৰা নামটো। ভিতৰত সোমালে এখন উজাৰি পেলোৱা দালান, জানলাৰ কাঁচবোৰ বিছ্ছিন্ন, আৰু চোতালত পইচা-পইচাকৈ জমা হোৱা গছৰ পাত, যেন বতাহেও এতিয়া এই ঠাই এৰাই চলি যায়। ঠিক তেতিয়াই, মঞ্চৰ এক প্ৰান্তৰ ছাঁতলত বহি আছিল শচীন বৰা—এজন প্ৰবীণ নাট্যশিল্পী, যিজনে এই নাটমন্দিৰৰ দিনবোৰ নিজ চোখে দেখিছিল, নাট্য-জীৱনৰ মুকলি পৃষ্ঠা, বন্ধ পৃষ্ঠা আৰু অপূৰ্ণ পৃষ্ঠাবোৰত তেওঁৰ জীৱনৰ কালি-বৰণ সাঁচি ৰাখিছিল। দীঘল চুলি, শুকান চেহেৰাত কুঁচি পৰা হাঁহি…