মৌলী বৰুৱা অধ্যায় ১ – মাজুলীৰ প্ৰভাত প্ৰভাতৰ সৰু-সৰু ধ্বনিয়ে মাজুলীৰ গাঁওখনক জগাই তোলে। নদীৰ ওপৰত পৰি থকা পাতল কুহেলিয়ে সূৰ্যৰ প্ৰথম ৰশ্মি জাকক অদ্ভুত ভাৱে নৰম কৰি তোলে। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সেউজীয়া দুধিয়াকৈ ধূসৰ পানীত ধীৰে ধীৰে ঢৌ উঠি গৈছে, যেন নদী নিজেই ঘুমন্ত মানুহক সাৱধানেৰে সপোনৰ পৰা উজাগৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে। গছৰ পাতে পাতে শিশিৰবিন্দু, চৰাইৰ হেঁপাহজনক গান আৰু দূৰত গাহৰীৰ ঘণ্টাৰ টংটং শব্দ—এই সকলো একেলগে মিলি মাজুলীৰ প্ৰভাতৰ জীৱন সংগীতৰ মাধুৰ্য গঢ়ি তোলে। পৰিয়ালটোৰ সৰু ঘৰটো বাঁহ আৰু মাটিৰ গাঁথনিৰে নিৰ্মিত, কিন্তু সেই ঘৰৰ সলনিৰ ছাঁতিতেই শান্তিৰ এটা অদ্ভুত স্পৰ্শ আছে। মাটিৰ মাটি গন্ধ আৰু ৰন্ধনঘৰৰ চুলোত দাহি…

অন্বেষা বৰা দীঘল বতাহ আৰু নতুন অহা মানুহ মজুলীৰ উত্তৰ-চৰীয়া এখন নামঘৰৰ উঠানত ৰাতিপুৱা ৰোদের ছাঁয়েৰে খেলা খেলি আছিল। ধূম-গাঁথনিৰ মাজেৰে কঁকীয়াই পৰা বাতাসটো যেন অলপ দৰেই হ’ল। দেড় বছৰৰ ভিতৰত এইটো তেওঁ চাৰিমানবাৰ দেখিছে—নতুন ফিল্ম টীম আহিছে, ছবি তুলিব, আৰু কাগজ-পত্ৰত মজুলীৰ বাবে কান্দিব। কিন্তু এবাৰো সেই বাতৰি-পত্ৰৰ পৃষ্ঠাৰ সিপাৰে ওলোৱা নাছিল জোনালীৰ মাত। জোনালী ডাঙৰকৈ নাচে, কিন্তু নামঘৰৰ ভিতৰত। তেওঁৰ হাত-ভংগীমাত সত্ৰৰ শুদ্ধতা আছে, চকুত আছে এজাক মৰম আৰু গভীৰ বিশ্বাস। সিহঁতে সদায় কয়—”জোনালীৰ হাতত যেন মাটিৰ মাত আছে।” এইদিনা ৰিশিৰাজ আহিছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা পঢ়া শেষ কৰি বৰ্তমান এখন প্ৰাইভেট ডকুমেণ্টাৰী কোম্পানিত কাম কৰে। ইয়াৰ আগেয়ে তেওঁ…