অভিজিৎ ডেকা অধ্যায় ১ – অন্ধকাৰৰ দিনবোৰ নামনিৰ দিনবোৰে সদায় এক নিঃশব্দ আৰু অন্ধকাৰৰ দৰে ভাৱেৰে পাৰ হৈছিল। ১২ বছৰীয়া ছোৱালী বা ল’ৰাৰ দৰে মানুহে সপোন দেখিবলৈ নোৱাৰিব বুলি বহুতে ধাৰণা কৰিছিল, কিন্তু নামনিৰ মনত সেই বেছি শক্তিশালী হৈছিল। তেওঁ দৃষ্টিহীন, হ’লেও দৃষ্টি নাথাকা তেওঁৰ দৃষ্টি ভিন্ন আছিল—মন আৰু হৃদয়ৰ দৃষ্টি। গাঁওখনৰ পৰিৱেশ সৰু আৰু সীমাবদ্ধ, কিন্তু নামনি তেওঁৰ ভাবনাৰ সীমা কেতিয়াও বন্ধ কৰা নাছিল। পিতৃ-মাতৃয়ে তেওঁক সদায় সাৱধানৰ সৈতে দেখুৱাইছিল, আৰু গাঁওখনৰ মানুহৰ দৃষ্টিত নামনি এক সীমাবদ্ধ শিশুৰ দৰে আছিল, যাক ঘৰ আৰু স্কুলৰ মুল ব্যৱস্থা অনুসৰি চলিবই লাগিব। শৈশৱৰ এই সীমাবদ্ধতা আৰু নিয়মৰ মাজতে নামনিৰ মনত গভীৰ ইচ্ছা…