বাৰিষাৰ সুবাস বৰষুণৰ গন্ধত গোটেই জোৰহাট চহৰখন একেবাৰে নৱজীৱন পাই উঠিছিল। চাৰিওফালে ধোঁৱাৰ দৰে ওলোৱা মাটিৰ সুবাস, চাহবাগিচাৰ গাঢ় সবুজ পাতত টুপটাপকৈ পৰি থকা জোলাকৈ জোলাকৈ বিন্দুৰে গোটেই বতৰটো গম্ভীৰ আৰু শীতল হৈ পৰিছিল। লোকে তাড়াহুড়ি কৰি চেৰাই-চকুত আশ্ৰয় বিচাৰিছিল, কিমানক যে ভিজাই দিছিল সেই হঠাতে নামি অহা বৰষুণ। অৰুণী সেই বেলিকালত ঘৰৰ সামৰীয়া চেৰাত বহি আছিল। হাতত এজোপা খালি কপি আৰু এটা কালো কলম। লিখিবলৈ লৈছিল, কিন্তু শব্দবোৰ যেন সৰি গৈছিল। মাটিৰ গন্ধেৰে আৰু টিনৰ চালত টুপটাপ শব্দেৰে মনত এক অদ্ভুত খালীপনা জন্ম দিছিল। এতেই হঠাতে কাষৰ পথৰ পৰা আহিল এজন তেজপুৰীয়া যুৱক। উজনি ঢঙৰ শাৰাই, কাঁধত এটা ভিজা…