দীপাংশু বোৰঠাকুৰ পৰ্ব ১: বৰষুণৰ ৰাতি আৰু অদ্ভুত কল শহৰখনৰ ওপৰত সেই ৰাতি আকাশখনৰ মেঘ গাঢ় হৈ নামি আহিছিল। পূৰ্ণ বতাহেৰে পৰা বৰষুণৰ শব্দে মানুহৰ মনত এক ধৰণৰ বিৰক্তি আৰু ভয় দুয়ো মিশ্ৰিত অনুভূতি জাগ্ৰত কৰিছিল। গুৱাহাটী শহৰৰ ভাৰেলি পাথাৰৰ এডাল বাটৰ কাষত থকা এটা পুৰণি দুমজিলা ঘৰখনত অৰুণ জোনাকত একো নাথাকিলেও আলোছায়াৰ খেলা চলিছিল। ঘৰখনত বাস কৰিছিল মণিশংকৰ বৰুৱা। গুৱাহাটীৰ এটা কলেজত ইতিহাসৰ অধ্যাপক। বয়সত পঞ্চাশ পাৰ হ’লেও তেওঁৰ কণ্ঠস্বৰ, দৃঢ় চাহনি আৰু কথা কোৱাৰ ভঙ্গীমাই মানুহৰ মনত এক ধৰণৰ ভৰসা জাগ্ৰত কৰিছিল। কিন্তু এই মানুহটোৰ জীৱনত বহুবছৰ ধৰি এটা অদ্ভুত শূন্যতা আছিল। পত্নী দীৰ্ঘদিন আগতেই মৃত্যুবৰণ কৰিছিল, পুতেক…

ময়ূৰ বৰাকী গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পদার্থবিদ্যা বিভাগৰ চতুৰ্থ বৰ্ষৰ ছাত্ৰ অৰ্ণৱ বৰুৱাই সেই সন্ধ্যাত মূলত কলেজৰ পৰা হস্টেললৈ উভতি যাব খোজিছিল, কিন্তু বামদিকৰ গলীপথৰ এক অচেনা অন্ধকাৰী মোহঁত তেওঁৰ মনত এক অদ্ভুত কৌতূহল জাগ্ৰত কৰিলে। আকাশত বৃষ্টি নামিব নামিব কৰি থমকিছিল, বতাহত আছিল তিতা ধোঁৱাৰ গন্ধ আৰু ছাঁতীৰ পৰা নামি অহা পানীৰ টোপালৰ আওয়াজ। গলীৰ দুপাশেৰে দীৰ্ঘকাল ধৰি মেণ্টেনেন্স নকৰা পুৰণি ঘৰতবোৰ, কিবা এক সময়ৰ স্বর্ণযুগৰ স্মৃতি বহন কৰি আছিল, যদিও বৰ্তমান সেগুলি চুপচাপ জং-লাগি থকাৰ নিদৰ্শনহে দাঙি ধৰিছিল। অৰ্ণৱে এতিয়ালৈকে কেতিয়াও এই গলীত পা নােদিয়াকৈ আছিল, কিন্তু এইবাৰ তেওঁৰ মনত যেন এক অদৃশ্য টান, “আজি যদি ঢুকি নাপো, কেতিয়াও নাহে”…

জাহ্নবী বৰা জানুৱাৰী মাহৰ এটি ধুমুহা-সন্ধিয়া আছিল, জোড়হাটৰ বৰুৱা পথৰ চাৰিওফালে পাতনি থকা বনৰ লগত লাগি থকা চিপৰ পথাৰখনৰ মাজেৰে এখন পুৰণি মাৰুতি ভেন আহি থমকি ৰ’ল। গাড়ীৰ পৰা ওলাই অহা সৰু-দেহীয়া, উজ্বল চশমা-পিন্ধা, কালচে চামৰাৰ জেকেটত লুকাই থকা মানুহজন হ’ল অঞ্জন কলিতা — তেজপুৰৰ ‘প্ৰবাহ’ খবৰ কাকতৰ অনুসন্ধানী সাংবাদিক। তেখেতৰ হাতত এটা ৰঙা ফাইল — য’ত “চিপৰ চৌপাশে — ৩টা খুন, একো প্ৰমাণ নহয়” বুলি মোটা অক্ষৰত লিখা। কিছুমান অনুসন্ধানীৰ বাবে কেছ এটা মাথোঁ কাগজৰ বস্তু, কিন্তু অঞ্জনৰ বাবে এইটো ব্যক্তিগত। তেওঁ বেয়া অনুভৱ কৰিছিল — যেন এই চিপৰ পথাৰ, এই মৰান গছবোৰ আৰু সৰু লহৰীয়া বতাহৰ মাজত এক…