স্নিগ্ধা তামুলী সেপ্টেম্বৰ মাহৰ শেষদিনবোৰ আছিল, বেলিগুৰি আঁতৰি যোৱা গ্ৰীষ্মত ঠাণ্ডাৰ গন্ধে প্ৰকৃতিক ধীৰে ধীৰে আৱৰি ধৰিছিল। অভিজিৎ ধ্যান-গম্ভীৰ মুখেৰে বাসৰ জানালিৰে বাহিৰলৈ চাই আছিল—মাঠ, ডাঙৰ গছ আৰু দূৰৰ পাহাৰৰ ৰেখা মূৰত লিখা কিছুমান লুপ্ত নাম যেন। তেওঁ একাজন গৱেষক, দিল্লীৰ এটা নামী বিশ্ববিদ্যালয়ত অসমীয়া লোকসংস্কৃতি আৰু আঞ্চলিক নৃত্যৰ ওপৰত পিএইচ.ডি. কৰিছে। তেওঁৰ সঁচা ইচ্ছা আছিল তেজিমলা—এটা সান্নিধ্যহীন, মৰ্মস্পৰ্শী নৃত্যৰ শিকড় বিছাৰি উলিওৱা, যি বৰ্তমান সমাজৰ পৰা প্ৰায় মুছ খাই গৈছে। তেজিমলাৰ প্ৰাচীন ধাৰা আৰু তাত থকা ৰহস্যক ব্যাখ্যা কৰিবলৈ তেওঁ সিদ্ধান্ত লৈছিল উত্তৰ অসমৰ এখন পাহাৰীয়া গাঁও—নামঘৰিপথ—যিখন তেওঁৰ গৱেষণাৰ তথ্যৰ উৎস হ’ব। গাঁওখনৰ নামত এটা অনুৰণিত ভাব আছিল, যেন…
