বাৰিষাৰ সুবাস বৰষুণৰ গন্ধত গোটেই জোৰহাট চহৰখন একেবাৰে নৱজীৱন পাই উঠিছিল। চাৰিওফালে ধোঁৱাৰ দৰে ওলোৱা মাটিৰ সুবাস, চাহবাগিচাৰ গাঢ় সবুজ পাতত টুপটাপকৈ পৰি থকা জোলাকৈ জোলাকৈ বিন্দুৰে গোটেই বতৰটো গম্ভীৰ আৰু শীতল হৈ পৰিছিল। লোকে তাড়াহুড়ি কৰি চেৰাই-চকুত আশ্ৰয় বিচাৰিছিল, কিমানক যে ভিজাই দিছিল সেই হঠাতে নামি অহা বৰষুণ। অৰুণী সেই বেলিকালত ঘৰৰ সামৰীয়া চেৰাত বহি আছিল। হাতত এজোপা খালি কপি আৰু এটা কালো কলম। লিখিবলৈ লৈছিল, কিন্তু শব্দবোৰ যেন সৰি গৈছিল। মাটিৰ গন্ধেৰে আৰু টিনৰ চালত টুপটাপ শব্দেৰে মনত এক অদ্ভুত খালীপনা জন্ম দিছিল। এতেই হঠাতে কাষৰ পথৰ পৰা আহিল এজন তেজপুৰীয়া যুৱক। উজনি ঢঙৰ শাৰাই, কাঁধত এটা ভিজা…

অরূপজ্যোতি বৰা অংশ ১: ভোগদৈৰ কাষত প্ৰথম আলাপ জোৰহাটৰ চাহ-বাগিচাৰ পাতে পাতে যেতিয়া নতুন হৰিয়ালীৰ সেউজী ৰঙে আকাশত উজাগৰ হ’ব খোজে, ৰিশিতা সেই সেউজীতেই নিজৰ সুৰ খোজে। গাঁওখনৰ নাম বেলগুৰি, ভোগদৈ নদীৰ কাষত এটা প্ৰাচীন বটগছৰ ছাঁত গাঁওবাসীৰ প্ৰতিটো উৎসৱ আৰু বেদনাই নিজকে লুকুৱাই ৰাখে। ৰিশিতা কলেজৰ শেষ বছৰত, কিন্তু তেওঁৰ মনখন সদায়ে সুৰত, গীতত, আৰু অদৃশ্য এক মঞ্চত ভ্ৰমণ কৰি থাকে। পিতৃয়ে বহুদিন আগতেই কৈছিল—“গান তই ভাল গাইছ, কিন্তু পথটো সহজ নহয়। প্ৰত্যেকেই গায়ক নহয়, কিছুমানে বাটত থিয় হৈ থিয় হৈ পাথৰ সৰি গ’লেও সুৰ হারাই নাথাকে।” এই কথাবোৰ ৰিশিতাৰ অন্তৰত গাঢ়কৈ খোদাই হৈ ৰ’লেও, সপোনৰ ক’লা-বগা ৰঙবোৰ সৰহেই…