ৰূপজ্যোতি বৰা ১ কাজিৰঙাৰ প্ৰসিদ্ধ অৰণ্যৰ বুকুত পুৱাৰ সোনকালে মিঠা পুৱতিৰ কিৰণবোৰ পাৰত পাৰত পৰিছিল। জংঘলখনৰ শুৱনিৰ ভিতৰত শাল আৰু বৰগছৰ মাজত চিৰচেনা হৈ থকা গৰুগছৰ চাওঁ-পাৰা পখিলা উৰি ফুৰিছিল। বিনোদ বৰাই পুৱতিৰ বেলিকাই নিজৰ খাকি জাকেটটো গাত পেলাই ডিঙিত ৰঙা ৰুমাল বেঁধি কাজিৰঙাৰ মুখ্য বন পথত খোজ কঢ়াইছিল। তেওঁৰ চকু-কাণ তীক্ষ্ণ হৈ আছিল। অৰণ্যৰ শব্দবোৰ তেওঁ চিনিছিল—মোৰগৰ কুকুৰি, ধনেশ পখিলাৰ ডাক, আৰু দূৰত গঁড়ৰ কঢ়িয়াই খোৱা ডালপালাৰ শব্দ। সেইদিনা যেন বতাহটোও অশান্ত আছিল। জংঘলৰ ঠাণ্ডা হাওঁ বগাই গৈ আছিল, আৰু সেই হাওঁৰে আনি দিছিল এখন আশঙ্কাৰ বতৰা। হঠাৎ এটি কাঠছোৱাত লগোৱা বন কৰ্মী হৰেকৃষ্ণে জোৰে জোৰে চিঞৰি উঠিল, “বিনোদদা!…