অমৃত শৰ্মা সপ্তাহজুৰি বৰষুণে ধুই-পখালি নিছে কমলাবাৰী গাঁৱখন। ধেমালি নদীখনৰ পাৰতে থকা বিদ্যালয়খনৰ ওপৰফালৰ ছাঁতত অমৃতে প্ৰথমদিনটো সঙ্গীতৰ ক্লাছ লৈছিল। শহৰৰ ৰঙীন কোলাহল এৰি আহি এই সৰু, নিৰৱ গাঁৱখনত আহিবলৈ নিজেই সিদ্ধান্ত লৈছিল তেওঁ। শব্দৰ ভিৰৰ পৰা আঁতৰ হৈ সুৰৰ মাজে এক শুদ্ধ বিশ্ৰাম বিচাৰিছিল অমৃত। কিন্তু গাঁৱৰ শূন্যতা, সুগন্ধি কাদামাটিৰ গন্ধ আৰু বেলিৰে খেলি ফুৰা কণমানি পোৱালিৰ হাঁহিৰ মাজে তেওঁ অলপতে ধৰি পেলালে এক নবীন আশাৰ সুৰ। স্কুলৰ পৰা ওলাই আহি নদীৰ দাঁতিলৈ গ’ল অমৃত—তেওঁ শুনিছিল, সন্ধিয়া বেলিকালি এই ঠাইত ৰঙ্গৰ শিল্পীজনী অহা-যোৱা কৰে। আৰু সঁচাকৈয়ে, এটি ডাঙৰ গছৰ তলত বহি থকা, ওচৰৰ গছবিলাকৰ ছাঁ আৰু ধেমালি পানীৰ মাজত…