অভিষেক বেজবৰুৱা বৰষুণ বোৱাৰ দৰে শব্দেৰে এদিন পুৱাই শিৱসাগৰৰ এটি পথাৰত পজৰা দি আহিছিল। বতৰটো অলপ অলপ গম্ভীৰ হৈ উঠিছিল, যেন কোনোবা পুৰণি কথা আকৌ ঘূৰি আহিব বুলি আকাশে নিজেই মুখ গোমাই আছিল। ৰাহুল নামৰ এটি যৌৱন উত্তীর্ণ লৰা, লেখালিখিৰ খঙত ৰাতিৰ পৰা পুৱা লৈকে পৃষ্ঠা কলমেৰে কালি মেলি গৈছিল। তেওঁ চুবুৰীৰ একমাত্ৰ কলেজৰ ইংৰাজী অনার্সত পঢ়া, কিন্তু মনৰ আকলবোৰ সদায় তেওঁক লেখক হোৱাৰ দিশে টানি নি গৈছিল। পুৰণি কপাহৰ দৰে বৰষুণ পৰি থাকিলে, ৰাহুলে তাৰ মাজেৰে বাট দাঙি গৈছিল—নতুন শব্দ বিচাৰি। কলেজৰ ওচৰৰ এখন নামবিহীন চাহৰ দোকান, যাৰ তলত এখন ডাঙৰ বটগছ, সেই ঠাইটো আছিল তেওঁৰ “অভিনৱ কফিহাউচ”—বিহুত বিহা-নোহোৱা…