ৰূপম কলিতা উত্তৰ অসমৰ বিস্তীর্ণ চাহবাগানৰ পৰা পুৱা ৰোদৰ সোনালী কিৰণ বাগিচাৰ ওপৰত পৰিছিল। শীতল, সতেজ হাওঁৰে বাগিচাৰ বগা চাহৰ ফুলবোৰ নৃত্য কৰিব ধৰিছিল, আৰু সেউজীয়া পাতবোৰে সূৰ্যৰ পোহৰত উজ্জ্বল আৰু চকুত লগা ৰূপ লৈছিল। এই সৌন্দৰ্য্যই যেন নতুন মেনেজাৰ অর্ঘ্য বৰাক স্বাগতম জনাইছিল। অর্ঘ্য এজন উদ্যমী, চকু মেলাৰ আগ্ৰহী আৰু পৰিস্থিতি চিনাক্ত কৰাত নিপুণ ব্যক্তি। বাগিচাৰ প্ৰৱেশমুখতেই কৰ্মচাৰী সকলে তেওঁৰ সৈতে পৰিচয় ঘটায়। প্ৰতিজন কৰ্মচাৰীয়ে নিজ নিজ নাম, দায়িত্ব আৰু বাগিচাৰ একাংশৰ বিবৰণ অর্ঘ্যৰ সৈতে ভাগ কৰি লয়। এয়া যেন নতুন মেনেজাৰৰ বাবে এক সজীৱ পৰিচয়ৰ সূচনা। তেওঁ লক্ষ্য কৰে যে কৰ্মচাৰী সকলে সদায় বাগিচাৰ একাংশৰ কথা বিশেষ ভাৱৰে…

ৰাহুল দাস চামগুৰি চাহ বাগানৰ পুৱা যেন সবাতোকেই বেলেগ। একেধাৰকৈ কুঁহিপাতৰ ওপৰত শিশিৰ জমি থাকে; সিৰিজিৰি হাওঁৰে পাতবোৰ লহৰ মাৰে। উদং ৰেলপথৰ কাষৰে দীঘল দীঘল গছবোৰৰ মাজেৰে একোখন পাট-পাটকৈ ৰখা পাতলীয়া কুঁহিপাতৰ মেলা। সিহঁতৰ মাজতে ওলাই আহে এটি এটি মুখ—কখন গামোচাৰে চুলি বান্ধি ধৰা, ওঁঠত হাঁহি, চকুত সপোন। সেই মুখটো আছিল—ৰেণু, চাহ বাগানৰ এগৰাকী ২৫ বছৰীয়া ছোৱালী। ৰেণুৰ দিন আৰম্ভ হয় পুৱা সাড়ে চাৰিবজাত। পূৰ্ণিমাৰ নিশা হ’ব বা বৰষুণৰ—সময় ৰাতি হ’লে নিচেই অলপেই শুব পাৰি। কাষৰেই পাতল বস্তিৰ খুটা দিয়া ঘৰখনত মাকে সৰুকৈ জগায়—”ৰেণু, ওলাব সময় হ’ল। বৰ ধেমালি কৰ নে?”। মাৰ মাতত হাঁহি মাৰি ওলাই আহে ৰেণু। চুলি বান্ধি,…