তনয়া বৰা অধ্যায় ১: মাজুলীৰ পূব প্ৰান্তৰ এখন ক্ষুদ্ৰ গাঁও—দহঘৰীয়া, নামতেই যেন গল্প। পুৰণি জনশ্ৰুতি মতে, ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ এখন প্ৰচণ্ড বানৰ পিছত মাথোঁ দহটা ঘৰ বচি থাকিল, আৰু সেয়েই হ’ল দহঘৰীয়া। ইমানেই সৰু, তেনেতে ইমানেই অমূল্য। শতাধিক বছৰৰ পুৰণি বাঁহৰ বন, য’ত গাঁৱত কোৱা হয়—দেৱতাই নিশা নামি আহে। ঘৰবোৰ কেঁচা মাটিৰে গঠিত, চালটো খৰিৰে, আৰু পথবোৰ মাটিৰে গৰিহা হোৱা। গাঁৱৰ উত্তৰত থাকিব পৰা বাঁহৰ বনখন, বেলেগ এক ভৱিষ্যতৰ প্ৰৱেশদ্বাৰ যেন অনুভৱ হয়। এই বনখনেই কাহিনীৰ মূলভূমি। এইখিনি গাঁওতেই জন্ম হৈছিল ৰূপহীৰ—এজনী যুৱতী যাৰ মুখত সদায় ভ্ৰাম্যমাণ বিহুৰ দৰে হাঁহি, চকুত অক্লান্ত আশাৰ দীপ্তি। ৰূপহীৰ মাক এজনী ওজা আছিল, আৰু দেউতা বাঁহক…