ৰূপম কলিতা উত্তৰ অসমৰ বিস্তীর্ণ চাহবাগানৰ পৰা পুৱা ৰোদৰ সোনালী কিৰণ বাগিচাৰ ওপৰত পৰিছিল। শীতল, সতেজ হাওঁৰে বাগিচাৰ বগা চাহৰ ফুলবোৰ নৃত্য কৰিব ধৰিছিল, আৰু সেউজীয়া পাতবোৰে সূৰ্যৰ পোহৰত উজ্জ্বল আৰু চকুত লগা ৰূপ লৈছিল। এই সৌন্দৰ্য্যই যেন নতুন মেনেজাৰ অর্ঘ্য বৰাক স্বাগতম জনাইছিল। অর্ঘ্য এজন উদ্যমী, চকু মেলাৰ আগ্ৰহী আৰু পৰিস্থিতি চিনাক্ত কৰাত নিপুণ ব্যক্তি। বাগিচাৰ প্ৰৱেশমুখতেই কৰ্মচাৰী সকলে তেওঁৰ সৈতে পৰিচয় ঘটায়। প্ৰতিজন কৰ্মচাৰীয়ে নিজ নিজ নাম, দায়িত্ব আৰু বাগিচাৰ একাংশৰ বিবৰণ অর্ঘ্যৰ সৈতে ভাগ কৰি লয়। এয়া যেন নতুন মেনেজাৰৰ বাবে এক সজীৱ পৰিচয়ৰ সূচনা। তেওঁ লক্ষ্য কৰে যে কৰ্মচাৰী সকলে সদায় বাগিচাৰ একাংশৰ কথা বিশেষ ভাৱৰে…