ময়ূৰ বৰাকী গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পদার্থবিদ্যা বিভাগৰ চতুৰ্থ বৰ্ষৰ ছাত্ৰ অৰ্ণৱ বৰুৱাই সেই সন্ধ্যাত মূলত কলেজৰ পৰা হস্টেললৈ উভতি যাব খোজিছিল, কিন্তু বামদিকৰ গলীপথৰ এক অচেনা অন্ধকাৰী মোহঁত তেওঁৰ মনত এক অদ্ভুত কৌতূহল জাগ্ৰত কৰিলে। আকাশত বৃষ্টি নামিব নামিব কৰি থমকিছিল, বতাহত আছিল তিতা ধোঁৱাৰ গন্ধ আৰু ছাঁতীৰ পৰা নামি অহা পানীৰ টোপালৰ আওয়াজ। গলীৰ দুপাশেৰে দীৰ্ঘকাল ধৰি মেণ্টেনেন্স নকৰা পুৰণি ঘৰতবোৰ, কিবা এক সময়ৰ স্বর্ণযুগৰ স্মৃতি বহন কৰি আছিল, যদিও বৰ্তমান সেগুলি চুপচাপ জং-লাগি থকাৰ নিদৰ্শনহে দাঙি ধৰিছিল। অৰ্ণৱে এতিয়ালৈকে কেতিয়াও এই গলীত পা নােদিয়াকৈ আছিল, কিন্তু এইবাৰ তেওঁৰ মনত যেন এক অদৃশ্য টান, “আজি যদি ঢুকি নাপো, কেতিয়াও নাহে”…