মৌলী বৰুৱা অধ্যায় ১ – মাজুলীৰ প্ৰভাত প্ৰভাতৰ সৰু-সৰু ধ্বনিয়ে মাজুলীৰ গাঁওখনক জগাই তোলে। নদীৰ ওপৰত পৰি থকা পাতল কুহেলিয়ে সূৰ্যৰ প্ৰথম ৰশ্মি জাকক অদ্ভুত ভাৱে নৰম কৰি তোলে। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সেউজীয়া দুধিয়াকৈ ধূসৰ পানীত ধীৰে ধীৰে ঢৌ উঠি গৈছে, যেন নদী নিজেই ঘুমন্ত মানুহক সাৱধানেৰে সপোনৰ পৰা উজাগৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে। গছৰ পাতে পাতে শিশিৰবিন্দু, চৰাইৰ হেঁপাহজনক গান আৰু দূৰত গাহৰীৰ ঘণ্টাৰ টংটং শব্দ—এই সকলো একেলগে মিলি মাজুলীৰ প্ৰভাতৰ জীৱন সংগীতৰ মাধুৰ্য গঢ়ি তোলে। পৰিয়ালটোৰ সৰু ঘৰটো বাঁহ আৰু মাটিৰ গাঁথনিৰে নিৰ্মিত, কিন্তু সেই ঘৰৰ সলনিৰ ছাঁতিতেই শান্তিৰ এটা অদ্ভুত স্পৰ্শ আছে। মাটিৰ মাটি গন্ধ আৰু ৰন্ধনঘৰৰ চুলোত দাহি…

ৰাহুল দাস চামগুৰি চাহ বাগানৰ পুৱা যেন সবাতোকেই বেলেগ। একেধাৰকৈ কুঁহিপাতৰ ওপৰত শিশিৰ জমি থাকে; সিৰিজিৰি হাওঁৰে পাতবোৰ লহৰ মাৰে। উদং ৰেলপথৰ কাষৰে দীঘল দীঘল গছবোৰৰ মাজেৰে একোখন পাট-পাটকৈ ৰখা পাতলীয়া কুঁহিপাতৰ মেলা। সিহঁতৰ মাজতে ওলাই আহে এটি এটি মুখ—কখন গামোচাৰে চুলি বান্ধি ধৰা, ওঁঠত হাঁহি, চকুত সপোন। সেই মুখটো আছিল—ৰেণু, চাহ বাগানৰ এগৰাকী ২৫ বছৰীয়া ছোৱালী। ৰেণুৰ দিন আৰম্ভ হয় পুৱা সাড়ে চাৰিবজাত। পূৰ্ণিমাৰ নিশা হ’ব বা বৰষুণৰ—সময় ৰাতি হ’লে নিচেই অলপেই শুব পাৰি। কাষৰেই পাতল বস্তিৰ খুটা দিয়া ঘৰখনত মাকে সৰুকৈ জগায়—”ৰেণু, ওলাব সময় হ’ল। বৰ ধেমালি কৰ নে?”। মাৰ মাতত হাঁহি মাৰি ওলাই আহে ৰেণু। চুলি বান্ধি,…