সন্দীপন বৰা অন্ধকাৰ নিশাই আচ্ছাদিত কৰি থোৱা কাজিৰঙাৰ জংগলৰ মাজত, গগনৰ বুকুত হালধীয়া চাঁদমাহঁত ঝুলিছে আৰু বনটোৰ গভীৰ পৰা উলাহভৰা জন্তুৰ শব্দ একো একো কৰি কাণত সোমাই আহিছে। সেই নিশা বনকর্মী অজয় নিয়মীয়া পৰিদৰ্শনত ওলাইছিল, বন্দুক কঁকালত লগাই আৰু হাতত টোৰ্চ লৈ। জংগলৰ নিশা পাহাৰ মানে মাত্ৰ কৰ্তব্য নহয়, ভয় আৰু জিঞ্জিৰণিও। গগনৰ চাঁদ যদিও বনটোৰ ওপৰত আলো ফেলিছিল, কিন্তু অৰণ্যৰ ঘন গছপুলে সেয়া প্ৰায় গিলি পেলাইছিল, যেন এক আছুৰি আঁধাৰে জগৎটো ঢাকি ধৰিছে। গধূলিৰ গন্ধ, মাটিৰ শোঁৱা, গছৰ পাতত সুৰসুৰণি, আৰু দূৰত এডোখৰ বন্য হস্তীৰ কণ্ঠধ্বনি—এইবোৰে অজয়ক সজাগ কৰি ৰাখিছিল। কিন্তু সেই নিশা, সাধাৰণত যি ধৰণৰ জীৱজন্তুৰ শব্দ শুনা…