নৱীন গগৈ ২০০৮ চনৰ জুলাই মাহ। গুৱাহাটীৰ কটন কলেজৰ গেটত দাঁতি দিছিলো, দুহাতত গাঁৱৰ পৰা অনা সেউজীয়া টোপোলা-চেপা ময়ূৰী বেগ, বুকুৰ ভিতৰত ঠেলা খাই ফুৰা ধকধকনি, আৰু চকুত হাঁহি-কাঁৱলিৰে জ্বলি থকা আগন্তুক দিনৰ মিছা আশাবাদ। মই—অৰ্ণৱ গোহাঞি—পৃথিৱীৰ অন্যতম বিস্মিত গাঁওলীয়া, তেতিয়া সদ্য এই মহানগৰলৈ আহিছো। কটনৰ দক্ষিণ হোষ্টেলত ৰুম নম্বৰ ১২৯ পাইছো, যিটো মই ভাবিছিলো এক পবিত্ৰ সন্ন্যাসী-প্ৰকাৰৰ আশ্ৰম হ’ব, য’ত ছাত্ৰসকলে বই-পত্ৰ লৈ চুপচাপ পঢ়ি থাকে। কিন্তু হোষ্টেলত খোজ দিয়া মাত্ৰেই মোৰ ভ্ৰান্তি পলাই গ’ল—এতিয়া কোনোবা সুৰেৰে গীত বাজি আছে, কোনোবা চিৎকাৰি চিঞৰি কাঁইটা-পানীৰ বাল্টি লৈ দৌৰি ফুৰিছে, আৰু কোনোবা কাষৰ রুমৰ পৰা হালধীয়া চাইড-ব্যাগত থকা প্রেমপত্রৰ চমৎকাৰ উঘাটন…