অৰুণেশ দাস ১ অসম–অৰুণাচল সীমান্তত অৱস্থিত গাঁওখন যেন সঁচাকৈ সময়ৰ পৰা আঁতৰি থকা এক টুকুৰা পৃথিৱী। গাঁওখনৰ ওচৰেদি জংঘল বিস্তৃত, ডাঙৰ ডাঙৰ গছপুল, বনৰ শীতল ছাঁ আৰু মাজে মাজে খৰস্ৰোতা নদী খিনি যেন প্ৰতিদিন গাঁওটোক বোকা কৰি ৰাখে। দূৰৰ পাহাৰবোৰ সুৰ্য্যোদয়ৰ লগে লগে সোনালী আভাত জ্বলি উঠে, সন্ধিয়া নামিলে ধোঁৱা–মেঘৰ ঢাপত আৱৰি যায়। গাঁওখনৰ মানুহবোৰ সাধাৰণ, দিনত জঙলি খেতি–কামত ব্যস্ত, নিশা উঠোনত মাটিৰ দীঘল দীঘল গগৈ বা বৈঠকত আড্ডা মাৰে। এই গাঁওৰ মাজতেই এজনা সৰু কিশোৰ, নাম তেওঁৰ নীলমণি, দিনৰ দুখ–সুখৰ মাজত নিজকে মেলাই ৰাখে। তেওঁৰ বয়স প্ৰায় চৌদহ–পঞ্চদশ, কিন্তু মনত এক গভীৰ কৌতূহল সদায় জাগি থাকে। বিশেষকৈ, সন্ধিয়া নামি…