অভিজিৎ কাকতি ঋষভ দত্তৰ তাজা শংসাপত্ৰখনতকালেই চুকা শুকান নাই। গুৱাহাটী এগ্রিকালচাৰেল ইউনিভাৰ্সিটীৰ পৰা জুলজিৰ স্নাতক হোৱাৰ পাছত তেওঁ কল্পনাই নকৰা এক দায়িত্বত নিয়োজিত হ’বলৈ আহিছে—কাজিৰঙা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত হাতী সংৰক্ষণ প্ৰকল্পত জুনিয়ৰ বায়লজিষ্ট হিচাপে নিযুক্তি। গুৱাহাটীৰ ব্যস্ত গৰাজীয়া জনজীৱন এৰি, কাজিৰঙাৰ গহীন জংঘলত পুৱা-পুৱা কুঁৱলীৰ মাজেৰে জোনাকী আলিৰে ভৰা এডাল পথৰ দিশে তেওঁ যেতিয়া বাহনটোত উঠি আগবাঢ়ি আহিছিল, তেতিয়াই তেওঁৰ মনত এটা বিশাল উত্তেজনা আৰু আশংকাৰ মিলনজনক অনুভূতি ঢৌ মাৰিছিল। তেওঁ জানিছিল এই দায়িত্ব কেৱল বিজ্ঞান বা চাকৰিৰ কথা নহয়, এইটো হৈছে জন্তু-জীৱৰ প্ৰতি তেওঁৰ আন্তৰিক কৰ্তব্যৰ এক অভূতপূৰ্ব অধ্যায়। উদ্যানটোত উপস্থিত হোৱাৰ পাছত, তেওঁক বন বিভাগৰ কৰ্তৃপক্ষ নবীন শইকীয়াই অভ্যর্থনা…

অনুৰাগ হাজৰিকা অৰুণৰ জীৱন আধুনিকতাৰ প্ৰবাহত মগ্ন আছিল। দিৰবৰুৱাৰ এক প্ৰসিদ্ধ চাহ বাগিচাৰ মেনেজাৰ হিচাপে, তেওঁৰ জীৱন আছিল কাম-কাজৰ চক্ৰৰে পূৰ্ণ, য’ত সময়ৰ অভাৱৰ বাবে ছুটিৰ দিনবোৰো নিস্তেজ পৰিছিল। বাগিচাৰ পৰা চাহৰ মূল্য বৃদ্ধি আৰু লাভৰ চিন্তাই তেওঁৰ মন্নৰ পৰা সকলো পুৰাণী চিন্তা মচি পেলাইছিল। চাহৰ গাছৰ মাজত খাটি থকা অৱস্থাত, তেওঁ নিজকে সদায় এক কঠিন জীৱনৰ অংশৰূপে দেখিছিল। কিন্তু একদিন, তাৰ পৰিসৰে আঁতৰি এক অজানা ৰোগৰ পৰা ভুগা আৰম্ভ হয়। আৰম্ভণিত মাত্ৰ হালধীয়া প্ৰশ্নৰ দৰে দেখাইছিল—হাঁপ, অলপ মন্নৰ কষ্ট, আৰু অকস্মাৎ ক্লান্তি। কিন্তু বেমাৰীটো গভীৰ হৈ পৰিছিল। তেজৰ পৰীক্ষা আৰু চিকিৎসকসকলৰ পৰামৰ্শেও কোনো ফল দিছিল না। চিকিৎসকবিলাক কৈছিল, “এটা…