মেঘালি দত্ত পৰ্ব ১: নদীৰ পাৰত শৈশৱৰ চিঠি বহু দিনৰ পিছে গুৱাহাটীলৈ আহিব লগা ৰেলগাড়ীখন ৰঙিয়াৰ পৰা পাৰ হৈ গৈছিল। শীতল বৰষুণৰ গন্ধ মাটিত মিশি গাড়ীৰ জানালিৰ কাঁচত তিৰিলি হৈ নামিছিল। অনির্বাণ হাতত এখন বেজী ব্যাগ লৈ চুপচাপ বহি আছিল। গাড়ীৰ টলমল আওতাৰে নিজৰ বুকুৰ ভৰিৰে এক অদ্ভুত উত্তেজনা সৰিয়াই আনিছিল। বহু বছৰ পিচেৰে তেওঁ গাঁওলৈ উভতি গৈ আছে—গাঁওখন য’ত তেওঁৰ শৈশৱৰ স্মৃতি, প্ৰথম বন্ধুতা আৰু অজ্ঞাত অনুভৱবোৰ ৰখা আছে। সেই গাঁওখনৰ নাম—কলঙপাৰ। নামেই যেন গীতময়, কলঙ নদীৰ পাৰত গঢ় লৈ উঠা এটা সৰু অসমীয়া গাঁও। কৈশোৰকালত গ্ৰীষ্মৰ বতাহত লৰা ছোৱালিৰ হাঁহি নদীৰ ঢৌৰ লগত মিশি যেতিয়া ওলাইছিল, সেই গাঁওখনেই…