অঞ্জলী কলিতা অধ্যায় ১: বৰষুণৰ গোন্ধ পৰা নদীৰ পাৰৰ গাঁওখনত আজি দিনটোৰ পৰা বৰষুণে সকলোতকৈ বেছি কথা কৈছে। মালতী ঘৰখনৰ মাচলিৰ পৰা তললৈ চোৱা মাত্ৰেই দেখি পেলালে ধুমুহাৰ বেগেৰে মাটিত পৰি থকা পানীৰে পথাৰবোৰ কিদৰে ঢাকি পেলাইছে, যেন এপাট ধুমুহা আকাশৰ পৰা মাটিলৈ নামি আহিছে। গৰ্ভত পুহি থকা সন্তানৰ ওজনত ইতিমধ্যে ক্লান্ত মালতীয়ে নিজৰ বুকুত জোৱা অহা ভয়টোক তামাম ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও, চকুৰ পৰা তেজেৰে গৰম হৈ পৰা পানীৰ ঢলবোৰে মাটিৰ পৰা তেওঁৰ কলিজালৈকে পৰা কম্পন যেন এক ভিন্ন অনুভূতিৰে ভৰি তোলে। গাঁওখনৰ সীমাত নদীখনৰ সোঁত এদিনতকৈ দিনে দিনে কেনেকৈ বাঢ়ি গৈছে, সেয়া লক্ষ্য কৰিলেও, মানুহবোৰৰ মুখত সেই কথা নাছিল—সকলোৰে…