ৰূপকেশ শইকীয় অৰুণৰ জীৱন সেই দিনটোৰে আৰম্ভ হৈছিল, যেতিয়া তেওঁ দেখিলে মাক তীব্ৰ অসুখত পৰা অৱস্থাত। গাঁওখনৰ সৰু ঘৰখনৰ কোঠাত মাক বেডত শুই আছিল, মুখত বেছি জ্বৰ আৰু শৰীৰত অস্বাভাবিক দুর্বলতা দেখা গৈছিল। অৰুণৰ হৃদয় কঁপিবলৈ ধৰিলে, কিয়নো মাক তেওঁৰ বাবে সকলো আছিল—দুখৰ সময়ত আশ্ৰয়, আনন্দৰ সময়ত হাঁহিৰ উৎস। গাঁওখনৰ চিকিত্সকে মাকক ওষুধৰ পৰামৰ্শ দিলে, কিন্তু সেই সকলো চেষ্টা কোনো প্ৰভাৱ দেখুওৱা নাছিল। অৰুণ চকু ভৰাই কান্দিবলৈ ধৰিলে, মাকৰ দুখ আৰু কষ্টৰ আগ্ৰহত তেওঁ নিজক অসহায় বুলি অনুভৱ কৰিলে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে, কোনো সাধাৰণ চিকিত্সা, কোনো সৰু গাঁওৰ ডাক্তৰৰ সলাহ, মাকক বাঁচাবলৈ যথেষ্ট নহ’ব। অৰুণৰ মনত দৃঢ় সংকল্প জন্ম ল’লে—তেওঁ…
-
-
ৰজনী কুমাৰ দাস ভাগ ১: আগন্তুক বিহুৰ ঢৌ বহু আগতেই আচলালে গাঁওখনৰ মাটি; খৰা বিহানৰ আকাশত তৰা নোহোৱা নীলৰ ওপৰত টিপ টিপে মেঘৰ টোপোলা কিবা এটি উশাহত থকাৰ দৰে নাচি থকাৰ লগে লগে কেঁচা পথাৰৰ পাথৰুৱা লেনত ধূলি উৰি গ’লহি, আৰু তাৰ মাজেৰে হাঁহনি-চাহনি বাৰে বাৰে সলনি কৰি একোটা ছাতি ধৰি এগৰাকী ডাঙৰী বুঢ়ী নোৱাৰৰি এচাম তৰুণী বিদ্যালয়লৈ দীঘল পখিলাৰ ছাঁলৈ আগুৱাই গ’ল; ঠিক সেইসময়তে, গাঁৱৰ উত্তৰফালে পুখুৰীৰ পাৰত বাঁহৰ জালনি থোক থোক কৰি গুচা মাৰি থোৱা ঘৰৰ কাষৰ কেদাৰাত বহি থকাৰ পৰা দুজন মানুহ উঠে মেল খাই ক’লে—“আহিছে, আহিছে, ক’ত যে স্কুলৰ নতুন গৰু!” শব্দটো শুনা নাই যেন, ক’লা…
-
অভিজিৎ মল্লিক পর্ব ১: লাল মাটির পথে লাল মাটির রাস্তা ধরে যখন ইরা প্রথমবারের মতো পুরুলিয়ার দিকে এগোচ্ছিল, তখন আগস্টের ভিজে বাতাসে গায়ে লাগছিল শালপাতার গন্ধ। কলকাতার ভিড় ঠেলে, চাকরির ক্লান্তি থেকে মুক্তির খোঁজে এই জায়গায় আসা যেন তার বহুদিনের স্বপ্ন। ছুটি পেয়েছে মাত্র দু’সপ্তাহ, কিন্তু সেই সামান্য সময়ের ভেতরেই সে খুঁজে পেতে চায় এক অন্য জগৎ—যেখানে মোবাইল টাওয়ারের থেকে উঁচু হয় না কোনো গাছ, যেখানে শহরের ধোঁয়া ঢেকে রাখে না আকাশের রঙ। বাসটার জানালা দিয়ে তাকিয়ে সে দেখে ধানক্ষেতের মাঝে দাঁড়িয়ে আছে লালচে-খয়েরি মাটির ঢিবি, দূরে ঝাপসা পাহাড়। মাঝেমাঝে গরুর গাড়ি রাস্তা পার হচ্ছে, আবার কোনো কোনো মোড়ে ঢোলের…
-
অরূপজ্যোতি বৰা অংশ ১: ভোগদৈৰ কাষত প্ৰথম আলাপ জোৰহাটৰ চাহ-বাগিচাৰ পাতে পাতে যেতিয়া নতুন হৰিয়ালীৰ সেউজী ৰঙে আকাশত উজাগৰ হ’ব খোজে, ৰিশিতা সেই সেউজীতেই নিজৰ সুৰ খোজে। গাঁওখনৰ নাম বেলগুৰি, ভোগদৈ নদীৰ কাষত এটা প্ৰাচীন বটগছৰ ছাঁত গাঁওবাসীৰ প্ৰতিটো উৎসৱ আৰু বেদনাই নিজকে লুকুৱাই ৰাখে। ৰিশিতা কলেজৰ শেষ বছৰত, কিন্তু তেওঁৰ মনখন সদায়ে সুৰত, গীতত, আৰু অদৃশ্য এক মঞ্চত ভ্ৰমণ কৰি থাকে। পিতৃয়ে বহুদিন আগতেই কৈছিল—“গান তই ভাল গাইছ, কিন্তু পথটো সহজ নহয়। প্ৰত্যেকেই গায়ক নহয়, কিছুমানে বাটত থিয় হৈ থিয় হৈ পাথৰ সৰি গ’লেও সুৰ হারাই নাথাকে।” এই কথাবোৰ ৰিশিতাৰ অন্তৰত গাঢ়কৈ খোদাই হৈ ৰ’লেও, সপোনৰ ক’লা-বগা ৰঙবোৰ সৰহেই…
-
অনিন্দিতা রায় পর্ব ১ — ট্রেনের জানালা শিয়ালদহ স্টেশন গমগম করছে মানুষের চিৎকারে, বোঝাই ট্রেনের হুইসেলে আর উদ্বাস্তুদের কান্নায়। আগস্টের আর্দ্র গরমে ছাপোষা মানুষের ভিড় যেন এক বিশাল ঢেউ হয়ে উঠেছে, যাদের কোনো ঠিকানা নেই, আছে শুধু ছিন্ন দেহের মতো ভেঙে যাওয়া স্মৃতি। অঞ্জলি দাঁড়িয়ে আছে ভাই হরিদাসকে পাশে নিয়ে, হাতের মুঠোয় একটা ভাঁজ করা চিঠি। সেই চিঠি খুলনা থেকে সঙ্গে এনেছে, অন্য কিছু আনতে পারেনি। ট্রাঙ্কে আছে সামান্য কাপড় আর কয়েকটা হাঁড়ি-পাতিল, কিন্তু বুকের ভেতর যেটা নিয়ে এসেছে সেটা অদৃশ্য—শিকড় ছেঁড়া এক গ্রামের ঘ্রাণ, উঠোনে ঝরা শিমুলফুল, আর রহিমার মুখ। চারপাশে রেললাইনের শব্দে ভরে উঠলেও অঞ্জলি শুনতে পাচ্ছে কেবল…
-
অনির্বাণ সেন পর্ব ১ কলকাতার দক্ষিণ প্রান্তে এক বিশাল আবাসন—গ্লাসের বারান্দা, রঙিন আলো, লিফটে ওঠানামার শব্দে ভরা। সেখানকার অষ্টম তলার ফ্ল্যাটে থাকে দত্ত পরিবার। সুদীপ্ত দত্ত একটি বহুজাতিক কোম্পানিতে উচ্চপদস্থ অফিসার, মাসের শেষে তার অ্যাকাউন্টে যে বেতন জমে, তাতে অনায়াসেই চলে যায় তাদের তিন সদস্যের সংসার। তার স্ত্রী মৌসুমি, একসময় কলেজে ইংরেজি পড়াতেন, কিন্তু এখন ঘরের দেখাশোনাই তার প্রধান কাজ। মেয়ে ঐশী—নবম শ্রেণির ছাত্রী, পড়াশোনায় মেধাবী, আঁকতে ভালোবাসে, আর মাঝে মাঝে পিয়ানো বাজাতে শিখছে। ফ্ল্যাটের জানালা দিয়ে তাকালে দূরে দেখা যায় আকাশচুম্বী সব টাওয়ার, আর একটু নিচে তাকালেই উল্টো দৃশ্য। ঝুপড়ি ঘরগুলোর ছাউনিতে টিন, কোথাও পলিথিন, কোথাও বা ভাঙা বাঁশ…
-
অরন্যা দাস গুৱাহাটীৰ সেই শৰতৰ দিনবোৰত আকাশ সদায় নীলাভ থাকিব নোৱাৰে। কেতিয়াবা মেঘেৰে ভৰি যায়, কেতিয়াবা ফেঁকুৰীয়া সূৰ্যকিৰণে চকুত টোকা মাৰে। বিশ্ববিদ্যালয়ৰ আঙণটো ঠিক তেনেকৈ বহল, কোলাহলময়, কিন্তু হৰ্ষিতৰ ভিতৰৰ নীৰৱতা একোতে ভাঙি নাথাকে। সহপাঠীৰ লগত কথা-বতৰা চলে, ক্লাছত প্ৰশ্নোত্তৰ হয়, কফি হাউচত অকলাহলকৈ চাহৰ কাপবোৰে টক্কৰ খায়—তবুও তেওঁৰ বুকুৰ ভিতৰত খালি খালি যেন। তেওঁ সদায় ভাবে—“এইবোৰ মানুহৰ মাজত মই কেনেকৈ এঠাই পাইছোঁ?” উত্তৰ কেতিয়াও নাপায়। দিনটো বুধবাৰ আছিল। কলেজৰ গেটৰ লগৰেই বৰ্গদোৱাৰ তলত তেওঁ তাক প্ৰথমবাৰ দেখিলে। এজনী ছোৱালী, একেলগে শান্ত আৰু গভীৰ, ক’লা ৰঙৰ খাতাটো বুকুত আঁকোৱাই ধৰা। উজলা পান্নাৰঙী কুৰ্তি পিন্ধিছিল। চুলি সৰু, চকুৰ ওচৰত সূৰ্যৰ ফোঁটাৰ…