সাগৰিকা শৰ্মা মাজুলীৰ আকাশ গোধূলিৰ ৰঙত জ্বলজ্বলাই উঠিছিল। সোনালী ধূসৰ আভাত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পানী ধীৰে ধীৰে দীঘল দীঘল ঢৌ ভাঙি গৈছিল, আৰু সেই পানীৰ বুকুত মাটিৰ চেপেটা দ্বীপবোৰে যেন দম শেষ হোৱা নিশ্বাস ল’ব খুজিছিল। মাজুলি—বিশ্বৰ সৰ্ববৃহৎ নদীপুঞ্জী দ্বীপ, যি এতিয়া নদীৰ ভাঙন আৰু অস্থিৰ স্রোতৰ মাজত অস্তিত্ব ৰক্ষাৰ বাবে লড়াই কৰি আছে। গাঁওৰ মানুহে দিনটোৰ শেষ মুহূৰ্তত পুতনি খেতি-কৰ্মেৰে ব্যস্ত হৈ থকা দেখা যায়—কেউবা গাভৰু ছোৱালীয়ে ঘাঁহৰ আঁচুল গোটাই ঘৰলৈ লৈ যায়, কেউবা মানুহে বাঁহেৰে তিৰিপলীয়া বান্ধি নদীৰ পাৰত কটকটীয়া সুৰেৰে পাথৰুৱা কাঠ ভাঙি ৰাখে। কণ্ঠত প্ৰাচীন ধৰ্মীয় সুৰ আৰু বাঁহীৰ সাদ মিশ্ৰিত হৈ আকাশত সিঁচৰ মাতেৰে বগাবগি কৰে, আৰু…