ঋষভ নাথ ১ নৱেম্বৰৰ শেষ সপ্তাহ, মজুলীত ৰাস উৎসৱৰ উমাহে সমগ্ৰ দ্বীপখনক ধুনীয়া পুৰণি সংগীতৰ ৰিহাৰে মেৰাই পেলাইছিল। অনিৰ্বাণ, ৰিতিকা, জিষ্ণু আৰু সঞ্জুক্তা — গুৱাহাটীৰ এটা নামী কলেজৰ চাৰিজন বন্ধু — এবছৰীয়া মিডিয়া প্ৰজেক্টৰ বাবে মজুলীলৈ আহিছিল, মূল উদ্দেশ্য আছিল “মুখা শিল্পৰ অন্তৰাল” নামে এখন চুটি তথ্যচিত্র নিৰ্মাণ কৰা। তেওঁলোকে এখন দূৰ-অঞ্চলৰ সত্ৰত মুখাৰ কামৰ দৃশ্য ধারণ কৰি আছিল, যি সত্ৰখন মূলধাৰাৰ পর্যটন পথৰ পৰা আঁতৰত আছিল। খুদি খুদি ঘৰ, কলাপাতত ঢকা পথ আৰু সত্ৰটোৰ আশে-পাশে বিস্ময়জনক নিস্তব্ধতা — এক অলক্ষিত ওজোপুৱালি যেন বাজি আছিল সেই ঠাইখনত। এই মুখা শিল্পীজন আছিল এগৰাকী বুঢ়া, দীঘল দাঁতিৰ বগা দাঁত, কঁপনি ধৰা হাত,…

ৰংমিলি দেৱী ১ নাজিৰগাঁও গাঁওখনৰ দুৱাৰ মেলি থকা পথৰ দুয়োপাশে ধানখেতিৰ মাজেদি এখন বাইক যেতিয়া ঢপঢপাই গৈ থাকে, তেতিয়া শিৱসাগৰৰ জনশূন্য হাওঁফাওঁ যেন কিছুক্ষণের বাবে থমকি যায়। সেই পথেদি নতুন বিদ্যালয় শিক্ষক ৰজনীকান্ত শৰ্মাই প্ৰথমবাৰ গাঁওখনলৈ আহিছিল। তিনিদিন আগতে তেওঁক বদলি কৰা হৈছিল গুৱাহাটী জিলাৰ এখন মিশন স্কুলৰ পৰা—এই দুৰ্গম, আধা-আধুনিক, আধা-আধ্যাত্মিক গাঁওখনলৈ। মাটি-পথৰ ধূলি, গাওঁবাসীৰ উৎসুক চাহনি, আৰু পথৰ কাষে কাষে উফৰি উঠা গৰু-ছাগলী—এইবোৰে তেওঁক আধাৰ সংগত আৰু অচিন অনুভৱ একে সময়তে দিছিল। তথাপি, তেওঁৰ মনত আছিল এক উত্তেজনা—এটা নতুন ঠাই, নতুন পৰিৱেশ, নতুন শিশুবোৰ—আৰু বোধহয় নিজক নতুনকৈ চিনাৰ সুযোগ। তেওঁ যেতিয়া বিদ্যালয়খনৰ পকা উঠোনত বাইক থমকালে, ছাত্ৰ-ছাত্ৰী, শিক্ষকসকল…