অৰ্পণ হাজৰিকা বন্যা কেতিয়াবা কেৱল পানীত ডুবাই নিয়ে, লৈ যায় অলেখ অশান্ত স্মৃতি, নামহীন আতংক আৰু কিছু মুখ—যিবোৰ মূৰ্তি হৈ পৰা স্মৃতিত আটকে থাকে। দৰঙৰ উত্তৰ প্ৰান্তৰ গাঁৱটোত তিনিদিন ধৰি অচিন্তনীয় বৰষুণ হোৱাৰ পিছত খৰস্ৰোতা নদীখন তিৰবিৰাই উঠিছিল। পুৰণি ঘৰবোৰ তলত সোমাই গ’ল, ৰাস্তা বিলীন হ’ল, আৰু বাতাসত মাটিৰ গোন্ধত মিশ্ৰিত হৈ থাকিল মৰা মাছ, সজি থকা কেঁচা-গলগলীয়া কুঁহিপাত আৰু গজগজীয়া বোকা। ঠিক সেই সময়তে গাঁওখনলৈ ঘূৰি আহিল সুপ্ৰিয়া—তৃষ্ণাৰ ঘনিষ্ঠ বান্ধৱী। তিনিবছৰ আগতে শেষবাৰৰ বাবে তৃষ্ণাক এই বানৰেই মাজত হে দেখা গৈছিল—নৈত পৰি গ’ল, আৰু তাৰ পাছত কোনো সন্ধান পোৱা নগ’ল। লোকজন কয়, সি সময়ত তৃষ্ণা শোকে ভাঙি পৰিছিল; স্কুলত…