মৃণাল কুমাৰ দাস অধ্যায় ১: ওৰণিৰ পুৰণি ডিঙি বুকুৰ ভিতৰত অলপ দিন ধৰি অলক্ষ্য হৈ থকা যাত্ৰাৰ এটা গূঢ় টান দীপজ্যোতিক আকৃষ্ট কৰি আছিল, যি টান কোনো প্ৰতিদিনৰ ব্যস্ততাৰ মাজেৰে চিধা পথত গতি নলয়, বরঞ্চ কেতিয়াবা ওপঙা, কেতিয়াবা গভীৰ এৰি যোৱা নদীৰ দৰে—নিজেই নিজৰ পথ বান্ধি চলে। দক্ষিণ কামৰূপৰ গুৱাহাটীৰ ওচৰৰ এটি পুৰণি দেউতাৰ ঘৰতে ডিঙিখন দেখা গৈছিল—একেবাৰে দেউলীয়া হোৱাৰ প্ৰান্তত, ধূলিত ছাঁহি থকা এখন ২০ বছৰ পুৰণি ডিঙি, যিটো তেওঁৰ দেউতাই এগৰাকী মিৰজাফৰৰ পৰা কিনি কৰিছিল। শৈশৱত দীপজ্যোতিয়ে বহু ৰাতি এই ডিঙিত বহি কল্পনা কৰিছিল—নৈখনত বৈ গৈ আছে, পাৰত জলপাই গছ, সোঁতত মিঠা পানীৰ মাত, আৰু আকাশখন অলপ ধূসৰ,…