নীলাঞ্জনা কলিতা ১ শহৰৰ ঘোৰ কোলাহল, ট্রাফিকৰ গাড়ীৰ হর্ণ, স্কুলৰ হোমৱৰ্ক, ফোনত গেম খেলাৰ ব্যস্ততা—এইবোৰৰ মাজেৰে একেবাৰে বেলেগ এটা জীৱনৰ সোঁতা যেন হঠাতে খুলা হৈ আহে যেতিয়া অৰ্ণব আৰু পূর্ণিমাই গৰমৰ ছুটি কাটাবলৈ নিজৰ দেউতাৰ গাঁৱলুৱা ঘৰলৈ আহি পৌঁছায়। ৰেলৱে ষ্টেচনৰ পৰা গাঁৱলৈ যোৱা দৰঙা পথত দুয়োতে বিস্ময়ৰ চকুৰে চাই থাকে ধানৰ গছত উঠা বতাহ, পথাৰৰ ফালে ওলমি থকা শাল আৰু মহুলৰ গছ, আৰু দূৰত দেখা পুৰণি চোঙা-চোঙা ঘৰৰ পাখি উৰা। তেওঁলোকৰ মাক-বাবাই কোৱাৰ পৰা সিহঁতে জানিছিল যে গাঁওখন একসময়ত বহু জনৰ ভিৰেৰে মুখৰ হৈ আছিল, কিন্তু এতিয়া অধিকাংশ লোকে চহৰলৈ কেদৰিছে, কেৱল দেউতা যেন পাহাৰৰ দৰে একো নড়নি-চড়নি নোহোৱাকৈ…