দেবাশীষ কলিতা অসমৰ সীমান্তৰ ওচৰত অৱস্থিত এক সৰু গাঁও আছিল, যাৰ নাম জনাইতৈ। গাঁওখন ঘন জংঘলৰ কাষেৰে অৱস্থিত, য’ত ডাঙৰ ডাঙৰ বটগছ, শিমুল আৰু তিলচিৰ গছৰ মাজেৰে ৰৌদ্ৰ আৰু ছাঁৱাৰ খেল অবিৰাম চলি থাকে। বহুদিন ধৰি গাঁওখনৰ মানুহে এই জংঘলৰ বিষয়ে বহু কাহিনী শুনিছিল। মানুহে কয়, “এই জংঘলত প্ৰকৃতিৰ ছাঁৱা মাত্ৰেই মানুহক পথভ্ৰষ্ট কৰিব পাৰে,” আৰু “পুৰণি বনৰীয়া আধ্যাত্মিক শক্তিয়ে আনহাতে মানুহক ঢেকি ৰাখে।” এই কথাবোৰ শুনি বহু লোকেই জংঘললৈ যোৱাৰ সময়ত শংকিত হৈ থাকিব। কিন্তু এজনৰ সৈতে সংঘটিত ঘটনা এই জংঘলৰ রহস্যক নতুন দিশত লৈ যায়। গাঁওখনৰ কিছুমান যুৱক আৰু যৌৱনপ্ৰাপ্ত কিশোৰ ক্ৰীড়া আৰু সাহসিকতাৰ উদ্দেশ্যে জংঘললৈ গৈছিল, কিন্তু…