জয়ন্ত মেধি বদলি আদেশখন আহিছিল যেন হঠাৎ বৰষুণ আহে—সাৱধান কৰা নাযায়, কেতিয়াবা বজ্ৰসহ, কেতিয়াবা নিশ্চুপ। দীপেন গগৈ সেই সময়ত তিনিবছৰৰ পৰা বৰপেটা বন বিভাগত আছিল, কাম-কাজত নিখুঁত, অথচ সহকৰ্মীৰে কেতিয়াও বিশেষ মিশে নোপোৱা। বিয়াও কৰা হোৱা নাছিল, যদিও জীৱনত কেতিয়াবা এজনীৰ বাবে মাৰ খাইছিল, তাৰ কথা নোহোৱা বৰ ভাল। খবৰটো আহিল—তেওঁক এখন গহীন বন অঞ্চল, মাকুম ৰেঞ্জলৈ বদলি কৰা হৈছে। তাত বনগৃহ এটায় থকাৰ ব্যৱস্থা, গাঁৱলীয়াৰ পৰা পাঁচ কিলোমিটাৰ আঁতৰত, বিদ্যুৎ নাই, পানী বুলিবলৈ এখন কুঁৱা, মোবাইল নেটৱৰ্কৰ পৰা বহু আঁতৰত। সহকৰ্মীসকলে এবাৰ চকু-চকুত চাই চিঞৰি উঠিছিল, “সেই ঠাইত নৈশ ৰাউণ্ড নাইনে সাৰ?” দীপেন মিচিকিয়াই হাঁহিছিল, “ভূতে মোক চিনি নাপায়।”…
