অভিৰূপ শইকীয়া গাঁওখনৰ সীমান্তত থকা গভীৰ বনটো প্ৰাচীনকালৰ পৰা এক ৰহস্যৰ আধাৰ হিচাপে জনাজাত। গাওঁবাসীৰ দৈনন্দিন জীৱন সেই বনটোকে চাৰিওফালে ঘূৰি ফুৰে—কাষৰ খেতি, গৰু-চৰাই চৰা, কাঠ আৰু জ্বালনি সংগ্ৰহ, ইত্যাদিতো সঁচাকৈ বনটো অনিবাৰ্য। কিন্তু সন্ধিয়া নেমিলে গাঁওবাসীয়ে কোনোবাই সেই দিশে পা বাড়ায় নাছিল। বনৰ ভিতৰত নৰপিশাচৰ দৰে উশাহ-ধৰা শব্দ, অচিনাকি হাঁহি, আৰু কেতিয়াবা উজ্জ্বল পোহৰ জ্বলমলোৱা দেখা গিয়াৰ কথা সৰু-ডাঙৰ সকলোৰ মুখেৰে ঘূৰি ফুৰিছিল। সৰুপণিহালৰ পৰা বয়োজ্যেষ্ঠলৈ সকলোতে এই বনক লৈ ভীত-শ্রদ্ধা মিশ্ৰ অনুভূতি আছিল। কোনোবা সূৰ্যাস্তৰ লগে লগে গৰু-গাহৰি লৈ উভতি নপাহৰি বনক পাৰ হ’লেই কিবা অঘটন ঘটিব বুলি দৃঢ় বিশ্বাস কৰিছিল। তথাপিও সময়ৰ লগে লগে কিছুমান জুৱান আৰু…