অর্ণব শইকীয়া অধ্যায় ১: নিশাৰ ছায়া নিশা আকাশখনত আধা জোনাক মৃদু পোহৰ দিছিল, যেন মাটিৰ ক’লা আঁচলখনত ৰূপালী নকশা বুটামিছিল। চহৰৰ প্ৰান্তত এখন জংলীয়া পথৰ মূৰত অজয় বৰুৱাৰ জীপগাড়ীখন পলমে ৰৈ গ’ল, যেন নিশা আৰু মৃত্যুৰ নিৰৱতাৰ মাজত তেওঁ হাজিৰ হৈছে। হাওঁফাওঁ জনশূন্য সেই পলাশগছৰ পাৰ, এখন পুৰণি চাহ বাগানৰ ভাঙি পৰা সীমানাত থকা পথটোৰ ওপৰত অজয় নামিল। গাড়ীৰ ইঞ্জিনটো ৰৈ গ’লত নিশা আৰু বেছি গাঢ় হ’ল, কেবল নিশা-পাখি, শুকান পাতবোৰৰ খসখসনি, আৰু দূৰৰ কুকুৰৰ সৰু সৰু চিঞৰ শব্দহে শুনা গৈ থাকিল। অজয় টর্চখন জ্বলাই সাৱধানে আগবাঢ়িল; তেওঁৰ গোটেই শৰীৰখন যেন সময়ৰ আগত চকুত অদৃশ্য ৰেখাবোৰ চাবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল।…

ঋষি বৰুৱা ১৯৯৬ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহ, গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ইতিহাস বিভাগত বসন্তকালৰ ক্লাছবোৰ ঠিকেই চলি আছিল, কিন্তু অধ্যাপক অর্কজ্যোতি বৰাৰ মনটো অজানিত অস্থিৰ হৈ আছিল। এজন অধ্যাপকৰ বাবে এদিনত তিনিটাকৈ ক্লাছ লোৱাৰ পাছত বিশ্ৰামৰ অভিলাষ থাকিলেও, সেইদিনা তেওঁৰ চিন্তাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু এটা পুৰণি কাঠৰ বাকচ আছিল, যিটো তেওঁৰ ঘৰৰ ড্ৰইংৰুমত কেইবছৰ ধৰি অযন্ত্ৰভাবে পৰি আছিল। সেই বাকচটো তেওঁৰ দেউতাৰ সময়ৰ, যি আগতে পোষ্টমাষ্টাৰ আছিল। সেইদিনা সন্ধিয়া ঘৰৰ কাষৰ পৰা এটা অচিনাকি ল’ৰা আহি অর্কজ্যোতিক এটা চিঠি আগবঢ়ালে—”স্যাৰ, আপুনাৰ নামত এইটো প’লগেটত পৰি আছিল, ক’ত পৰা হ’ল নাজানো, কিন্তু এটা সিংহ-মূৰ ক’লা ছীল আছে।” চিঠিটো চাই অর্কজ্যোতি ৰং উঠি গ’ল, কাৰণ ছীলটো আছিল…