ইশানী বৰা পৰ্ব ১: অচিনাকী সাক্ষাৎ গুৱাহাটী শহৰৰ বেলেগ এক মাত্ৰা আছে। বেলুকা পাৰ হ’লেই নগৰখনৰ ৰাস্তাবোৰ ক’লা-সেউজীয়া বতাহত ঢলি পৰে। কলহৰ মাজতো ক’ত যেন একো সুকৌশল নীৰৱতা থাকে। অনুষ্কাই প্ৰতি দিনৰ দৰে আজি পুনিও নীলাচ এড্ডাত কামৰ পিছত ঘূৰি আহিবলৈ ওলাইছিল। তেওঁ এজনীয়া নাছিল—ক্লাছৰ দুজনী সহপাঠিনীও লগত আছিল, যদিও কিছুমান সময়ত তেওঁলোকৰ হাঁহি-খেলৰ মাজত অনুষ্কা কেতিয়াবা চকু ফালি থকা আকাশটোত কেতিয়াবা হেৰাই যোৱাতো নিজৰ অভ্যাস হৈ পৰিছিল। সেই দিনা, হঠাতে নীলাচৰ মাজত একো অচিনাকী দৃষ্টি তেওঁৰ চকুত পৰিল। এজন যুবক—চকুত অদ্ভুত এক প্ৰগাঢ়তা। চাৰিপাশে মানুহেৰে ভৰি পৰিলেও, তেওঁলোকৰ চকুৰে যেন এক নিৰৱ সংযোগ স্থাপন হ’ল। অনুষ্কাই অচিনাকৈ চকু ঘুৰাই…