বাৰিষাৰ সুবাস বৰষুণৰ গন্ধত গোটেই জোৰহাট চহৰখন একেবাৰে নৱজীৱন পাই উঠিছিল। চাৰিওফালে ধোঁৱাৰ দৰে ওলোৱা মাটিৰ সুবাস, চাহবাগিচাৰ গাঢ় সবুজ পাতত টুপটাপকৈ পৰি থকা জোলাকৈ জোলাকৈ বিন্দুৰে গোটেই বতৰটো গম্ভীৰ আৰু শীতল হৈ পৰিছিল। লোকে তাড়াহুড়ি কৰি চেৰাই-চকুত আশ্ৰয় বিচাৰিছিল, কিমানক যে ভিজাই দিছিল সেই হঠাতে নামি অহা বৰষুণ। অৰুণী সেই বেলিকালত ঘৰৰ সামৰীয়া চেৰাত বহি আছিল। হাতত এজোপা খালি কপি আৰু এটা কালো কলম। লিখিবলৈ লৈছিল, কিন্তু শব্দবোৰ যেন সৰি গৈছিল। মাটিৰ গন্ধেৰে আৰু টিনৰ চালত টুপটাপ শব্দেৰে মনত এক অদ্ভুত খালীপনা জন্ম দিছিল। এতেই হঠাতে কাষৰ পথৰ পৰা আহিল এজন তেজপুৰীয়া যুৱক। উজনি ঢঙৰ শাৰাই, কাঁধত এটা ভিজা…

অপূৰ্ব গগৈ টেঙাখালিৰ গাঁওখন মাত্ৰ পুৱা জাগি উঠিছিল, জুইৰ ধোঁৱা আৰু গৰুৰ ঘণ্টাৰ শব্দেৰে আবৰি উঠিছিল গাওঁখনৰ আকাশ। হালধীয়া মাটিৰ পথেদি এখন নীলৰঙৰ জীপ গৈ আছিল, য’ত বহি আছিল এজন সদ্য বদলি হোৱা ইংৰাজী শিক্ষক— জয়ন্ত বৰা। চকুত এক গম্ভীৰতা, মুখত নিঃসঙ্গতা, আৰু হাতত ধৰা এটা ডায়েৰী, য’ত তেওঁ সদায় নতুন গাঁৱত পোৱা অভিজ্ঞতা লিখি ৰাখে। টেঙাখালিৰ বিদ্যালয়খন যদিও সৰু, তাৰ ইতিহাস আছে আৰু শিক্ষাৰ প্ৰতিও কিছু মান থাকে বুলি তেওঁ শুনিছিল। জীপখন গাঁওখনৰ মাজেৰে গৈ থাকোতেই গাঁওবাসীৰ চকু জিপৰ দিশে ঘূৰি আহিছিল— নতুন মানুহ, নতুন পইচন, আৰু তেওঁলৈ নতুন কল্পনা। “এইজনেই হ’ব নতুন শিক্ষকজন”, কোৱা বুলি এগৰাকী বুঢ়ীয়ে চাৰুখুৰীয়া…