অভিজিৎ বরদলৈ শহৰৰ পৰা প্ৰায় চল্লিশ কিলোমিটাৰ দূৰত থকা এটা গাঁও—ৰঙামাটি। নামটো সুৰেলা শুনিব লাগিলে হলেও, গাঁওখনৰ কাষতে এখন অন্ধকাৰী জংঘল আছিল য’ত কোনোবাই সন্ধিয়া নামি গৈ যাবলৈ সাহস নকৰিলে। মানুহৰ কণ্ঠত কাহিনী আছিল—সেই জংঘলখনত নিশাৰ পরাইত ভূতৰ হাঁট বসে। গাঁওখনত জয়ন্ত নামৰ এজন শিক্ষকৰ নিযুক্তি হ’ল। শহৰৰ পৰা আহি তেওঁৰ এই গাঁওত পঢ়োৱাৰ দায়িত্ব ল’লে। প্ৰথম সপ্তাহতে তেওঁ খেয়াল কৰিলে—গাঁওৰ মানুহবোৰ দিনত মাটিত কাম কৰে, কিন্তু সূৰ্য ডুবিলেই একেবাৰে ভিতৰলৈ সোমাই যায়। সন্ধিয়া আঠটা হ’লেই ৰঙামাটি গাঁওখন নিস্তব্ধ হৈ পৰে। জয়ন্তৰ বাসস্থান স্কুলৰ কাষতে এটা পুৰণি ঘৰত। গৃহস্থই ঘৰৰ চাবি দিয়া সময়তে সতর্ক কৰিছিল,—“বাবু, নিশা যদি বহুত দৰকাৰী কাম…