অভিজিৎ হাজৰিকা পর্ব ১ ধৰাপাত শিখা শেষ কৰোতেই নীলমণি চকু ওপৰলৈ তুলি খিৰিকিৰ বাহিৰে চাই থাকিল। কলেজৰ পৰা আহি চিৰিকিয়া ধুৱাঁ উঠে চাহৰ কাপ এটা লৈ তেওঁ ওলাইছিলে বাৰাণ্ডালৈ। সদায়ৰ দৰে আজি পূব দিশৰ হালধীয়া পোহৰে তেওঁৰ কপালত পৰিছিল, যেন কোনো এজন সৰু ল’ৰাই ৰং তুলিকাৰে তেওঁৰ মুখত আলফুলে নেৰাই দিছে। আজিও চৌদিশে চুপচাপ, কেৱল মুকলি গৰম বতাহ আৰু একেটা চিন্তাৰ শব্দ—ইমান দিন হ’ল, আকাশ সেউজীয়া কিয় নহ’ল? আকাশটো সেউজীয়া নহ’ল কিয় বুলি তেওঁ ভাবি থাকোঁতেই ফোনখন ভাইব্ৰেট কৰি উঠিল। স্ক্ৰিনত এখন নাম পোহৰ পেলাই উঠিল—”ঋষৱ কলিং…” কিবা এটা ভিতৰত টিপ খাই উঠিল। তিনিদিন ধৰি কথা নাই। কথা নহয় মানেই…