ঋতুজিৎ বৰা অংশ ১: বননীৰ চিঠি গুৱাহাটী চিটাগাঁও ৰোডৰ দাঁতিত এখন পুৰণি জীপগাড়ী ৰৈ আছে। শীতল পুৱা, ডিচেম্বৰৰ কুঁৱলীয়ে পথবোৰ আগৰ দৰে ধৰি নাৰাখে। পানীত গৰম বাষ্প উঠিছে, আকাশটো ধোঁৱাধোঁৱালি। এইবোৰৰ মাজত গাড়ীখনৰ সন্মুখত উভতি আহিছে জয়ন্ত—পঁইচালী বয়সৰ, সূতীয়া জেকেট পিন্ধা, চুলি পাতল, চকুত এখন পাহাৰৰ দৰে দৃঢ়তা। তেওঁৰ হাতত এখন চিঠি। পাণ্ডুলিপিৰ দৰে লিখা চিঠিখন দুচকুৰ পাতল কপালখনত গৰম শ্বাস লয়। চিঠিখনত এখন নাম—”বননী”। নামটো বুকুৰ মাজৰ বহলতাত বাজে যেন এটি পুৰণি বাদ্যযন্ত্ৰৰ নীচু টোক। দীঘল চুপিচাপতা ভাঙি তেওঁ ওচৰৰ এখন চাহৰ দোকানত সোমাল—‘সঁচা চাহ’। দোকানখন পুৰণি, মাটিৰে তামাম, কাষত তিনিচাৰটা বেঞ্চি, চালত শুঁটিকাঠৰ চালনি। চাহৰ গোন্ধ, জিলিকা মাটিৰ…