অরন্যা দাস গুৱাহাটীৰ সেই শৰতৰ দিনবোৰত আকাশ সদায় নীলাভ থাকিব নোৱাৰে। কেতিয়াবা মেঘেৰে ভৰি যায়, কেতিয়াবা ফেঁকুৰীয়া সূৰ্যকিৰণে চকুত টোকা মাৰে। বিশ্ববিদ্যালয়ৰ আঙণটো ঠিক তেনেকৈ বহল, কোলাহলময়, কিন্তু হৰ্ষিতৰ ভিতৰৰ নীৰৱতা একোতে ভাঙি নাথাকে। সহপাঠীৰ লগত কথা-বতৰা চলে, ক্লাছত প্ৰশ্নোত্তৰ হয়, কফি হাউচত অকলাহলকৈ চাহৰ কাপবোৰে টক্কৰ খায়—তবুও তেওঁৰ বুকুৰ ভিতৰত খালি খালি যেন। তেওঁ সদায় ভাবে—“এইবোৰ মানুহৰ মাজত মই কেনেকৈ এঠাই পাইছোঁ?” উত্তৰ কেতিয়াও নাপায়। দিনটো বুধবাৰ আছিল। কলেজৰ গেটৰ লগৰেই বৰ্গদোৱাৰ তলত তেওঁ তাক প্ৰথমবাৰ দেখিলে। এজনী ছোৱালী, একেলগে শান্ত আৰু গভীৰ, ক’লা ৰঙৰ খাতাটো বুকুত আঁকোৱাই ধৰা। উজলা পান্নাৰঙী কুৰ্তি পিন্ধিছিল। চুলি সৰু, চকুৰ ওচৰত সূৰ্যৰ ফোঁটাৰ…

ইন্দ্ৰাণী বৰুৱা ১ শীতৰ বৰফজ্বলা পুৱাৰ বাতাসত গুৱাহাটী শহৰৰ ৰাস্তাবোৰ তেতিয়াও আধা নিদ্ৰাত আছিল, কিন্তু সংবাদ পত্রিকাৰ কক্ষত তৎপৰতা পূৰ্ণ ৰূপত চলি আছিল। অনন্ত বৰদলৈ, বয়স ত্ৰিশৰ কাছাকাছি, মাত্ৰ এখন গ্লাছ গৰম চাহৰ লগত তেওঁৰ কম্পিউটাৰ স্ক্ৰীণলৈ টান টান দৃষ্টিৰে চাই আছিল, যেন কিবা গভীৰ চিন্তাত ডুবি গৈছে। অনন্তৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ প্ৰিয় হৈছে ঘটনাৰ পিছত দৌৰি ফুৰা, সত্য উন্মোচন কৰা, আৰু সাধাৰণ মানুহে উপেক্ষা কৰা কথা কাগজৰ পাতত আনি জনতাক জানোতা কৰা। সেইদিনা পুৱা পুৱনি সাতটাত তেওঁৰ ফোনৰ ৰিংটনে নীৰৱতা ভঙালে—ফোনটো আছিল অসমৰ এটা দূৰৱৰ্তী উজানীয়া গাঁওৰ এটা যোগাযোগৰ পৰা, যাক তেওঁ একবাৰ স্থানীয় মেলা কভার কৰিবলৈ গৈ চিনিছিল। কণ্ঠত…