নয়ন জ্যোতি বৰা বেলিটো অলপ হেঙুলীয়া। গুৱাহাটী ৰেল ষ্টেচনৰ মাথোঁ বহুত বতৰতেই এনে বৰ্ণত ঢকা দেখা যায় — যেতিয়া মেঘবোৰে আকাশত গোমুজিয়াই ঘূৰি ফুৰে, আৰু বৰষুণ নামি আহে কেচুৱা সুৰত, নিচেই বিনম্ৰ, নিচেই আপোন। সেইদিনা সেইখিনিয়ে হৈছিল — ৰাতিপুৱাৰ পৰা টিপটিপাই বতাহ ওলাব খুজি মেঘবোৰে তাল মিলাই আকাশৰ আঁচলত উলটি-পলটি খেলিছিল। লোকসকল ছাতি ওপৰলৈ তুলিছিল, কিন্তু বতাহে কেৱল মূৰত হাত থিয়াই ক’ব খুজিছিল — “অধীৰ নহ’বা, আজি কিবা অদ্ভুত হ’ব।” অনুৰাগ ৰেল ষ্টেচনৰ এখন সামান্য চাহৰ দোকানত বহি আছিল। বাহিৰত শীতল বৰষুণ — আৰু ভিতৰত এবিধ অদ্ভুত শূন্যতা। এটা পৰ্যন্ত সকলো কিছুমান শূন্যতাৰে পৰিপূৰ্ণ হৈছিল; গুৱাহাটীৰ এই ব্যস্ত ঠাইখন তেওঁৰ…