সঞ্চিতা ৰাজখোৱা গাঁওখনৰ সেই শীতল পুৱা অলপ ভিন্ন আছিল। সাধাৰণতে মাটিৰ পথাৰে শুৱনি কৰা কুকুৰবোৰৰ ভোকালিৰে দিন আৰম্ভ হ’লেও সি দিনটোত যেন কিবা শূন্যতা ভাসি আছিল আকাশত। লোকবোৰ নিজৰ কাম-কাজত নোহোৱা যেন অশান্তি অনুভৱ কৰিছিল, যেন কিবা এক মহতীয়ান শূন্যতা গাঁওখনৰ বুকুত পৰি আছে। খবৰ আহিল—এজন নামী সাহিত্যিক যি বহু বছৰ ধৰি গাঁওখনৰ শেষ প্রান্তত একেলগীয়া হৈ থাকিছিল, তেওঁ নিশা নিশান্তে মৃত্যুৰ লগত যাত্ৰা কৰিলে। তেওঁ আছিল অতি পুৰণি কিন্তু ভিন্ন ধৰণৰ মানসিকতা থকা মানুহ। জনা-শুনা লোকৰ সঙ্গ এৰি তেওঁৰ জীৱন আছিল কলম, কাগজ আৰু নীৰৱতাৰ সৈতে। মৃত্যুৰ খবৰ অহাৰ লগে লগে গাঁওখনৰ মানুহবোৰ তেওঁৰ ভাঙি যোৱা ঘৰলৈ ওলাই আহিল,…

অভিজিৎ তালুকদাৰ ১ দৰঙ জিলাৰ অন্তঃস্থলে এপাটি গাঁও, নাম শালমাৰা। গাঁওখনৰ জনসংখ্যা বেছি নহয়, দু’শজনৰ মতো মানুহে এতিয়াও হাল ধৰি, মাটিৰ ঘৰ আৰু ডাঙৰ উঠোনত জীৱন গঢ়ি তোলে। দিনত গাঁওখন শান্ত, কলকলীয়া শিশুৰ হাঁহি, কলঘৰীয়া ৰন্ধনৰ গন্ধ, আৰু হালচাষৰ মাটিৰ গন্ধেৰে ভৰি থাকে। কিন্তু ৰাতি নামিলেই যেন গাঁওখনৰ ওপৰত এযোৰ অদৃশ্য আঁৰ বিৰাজ কৰে। বিশেষকৈ বজ্ৰপাতৰ নিশাত গাঁওবাসীয়ে কেতিয়াও ঘৰবাৰিৰ বাহিৰ নাহে, সকলো দুৱাৰ-জানলা বন্ধ কৰি অন্ধকাৰত শুই থাকিব চেষ্টা কৰে। গাঁওৰ সেউজীয়া বন-জংঘলৰ মাজত থকা পুৰণি শ্মশানখনেই এই আঁতৰ-অন্ধকাৰৰ মূল উৎস। কাহিনী অনুসৰি প্ৰতিটো বজ্ৰপাতৰ সৈতে সেই শ্মশানখনৰ ওপৰত অদ্ভুত নীলা আলো জ্বলি উঠে, আৰু সেই আলোৱে যেন আকাশৰ…

অধ্যায় ১: নৱ বীজ পুৱা সূৰ্য্য উঠাৰ লগে লগে গাঁওখনৰ ওপৰত সোনালী ৰঙৰ আভা বিস্তৃত হয়। এপাহ লাহে লাহে কুঁৱৰী শিশিৰত ভিজি থকা ধানৰ গছৰ পাতত টোপাল টোপাল জলবিন্দু জ্বলজ্বলাই উঠে। গাঁওখনৰ পৰা দ’ৰৈ দ’ৰৈ আহিলেই, প্ৰকৃতিয়ে নিজেই যেন এক সুৰম্য চিত্র আঁকি ৰখা। হেমন্ত, গাঁওখনৰ এগৰাকী সৰু যুৱক, আজি অতি উৎসাহী। কাৰণ, এইদিনেই নতুন ধানৰ বীজ বপন কৰাৰ দিন। নিজৰ ঠাকুৰদাৰ পৰা শুনা পৰম্পৰাগত নিয়ম মেনে তেওঁ ভোরাই উঠিল, মাটিত খালি ভৰি নামি শীতল শিশিৰৰ স্পৰ্শ অনুভৱ কৰিলে আৰু মনে মনে মাটিৰ প্রতি এক অদ্ভুত ভক্তি প্ৰকাশ কৰিলে। এই ভক্তি হেমন্তৰ বাবে কেৱল কৃষকৰ কাম নহয়, ই যেনে পবিত্ৰ…

অৰুণেশ দাস ১ অসম–অৰুণাচল সীমান্তত অৱস্থিত গাঁওখন যেন সঁচাকৈ সময়ৰ পৰা আঁতৰি থকা এক টুকুৰা পৃথিৱী। গাঁওখনৰ ওচৰেদি জংঘল বিস্তৃত, ডাঙৰ ডাঙৰ গছপুল, বনৰ শীতল ছাঁ আৰু মাজে মাজে খৰস্ৰোতা নদী খিনি যেন প্ৰতিদিন গাঁওটোক বোকা কৰি ৰাখে। দূৰৰ পাহাৰবোৰ সুৰ্য্যোদয়ৰ লগে লগে সোনালী আভাত জ্বলি উঠে, সন্ধিয়া নামিলে ধোঁৱা–মেঘৰ ঢাপত আৱৰি যায়। গাঁওখনৰ মানুহবোৰ সাধাৰণ, দিনত জঙলি খেতি–কামত ব্যস্ত, নিশা উঠোনত মাটিৰ দীঘল দীঘল গগৈ বা বৈঠকত আড্ডা মাৰে। এই গাঁওৰ মাজতেই এজনা সৰু কিশোৰ, নাম তেওঁৰ নীলমণি, দিনৰ দুখ–সুখৰ মাজত নিজকে মেলাই ৰাখে। তেওঁৰ বয়স প্ৰায় চৌদহ–পঞ্চদশ, কিন্তু মনত এক গভীৰ কৌতূহল সদায় জাগি থাকে। বিশেষকৈ, সন্ধিয়া নামি…

ইন্দ্ৰাণী বৰুৱা ১ শীতৰ বৰফজ্বলা পুৱাৰ বাতাসত গুৱাহাটী শহৰৰ ৰাস্তাবোৰ তেতিয়াও আধা নিদ্ৰাত আছিল, কিন্তু সংবাদ পত্রিকাৰ কক্ষত তৎপৰতা পূৰ্ণ ৰূপত চলি আছিল। অনন্ত বৰদলৈ, বয়স ত্ৰিশৰ কাছাকাছি, মাত্ৰ এখন গ্লাছ গৰম চাহৰ লগত তেওঁৰ কম্পিউটাৰ স্ক্ৰীণলৈ টান টান দৃষ্টিৰে চাই আছিল, যেন কিবা গভীৰ চিন্তাত ডুবি গৈছে। অনন্তৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ প্ৰিয় হৈছে ঘটনাৰ পিছত দৌৰি ফুৰা, সত্য উন্মোচন কৰা, আৰু সাধাৰণ মানুহে উপেক্ষা কৰা কথা কাগজৰ পাতত আনি জনতাক জানোতা কৰা। সেইদিনা পুৱা পুৱনি সাতটাত তেওঁৰ ফোনৰ ৰিংটনে নীৰৱতা ভঙালে—ফোনটো আছিল অসমৰ এটা দূৰৱৰ্তী উজানীয়া গাঁওৰ এটা যোগাযোগৰ পৰা, যাক তেওঁ একবাৰ স্থানীয় মেলা কভার কৰিবলৈ গৈ চিনিছিল। কণ্ঠত…

ময়ূৰ বৰাকী গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পদার্থবিদ্যা বিভাগৰ চতুৰ্থ বৰ্ষৰ ছাত্ৰ অৰ্ণৱ বৰুৱাই সেই সন্ধ্যাত মূলত কলেজৰ পৰা হস্টেললৈ উভতি যাব খোজিছিল, কিন্তু বামদিকৰ গলীপথৰ এক অচেনা অন্ধকাৰী মোহঁত তেওঁৰ মনত এক অদ্ভুত কৌতূহল জাগ্ৰত কৰিলে। আকাশত বৃষ্টি নামিব নামিব কৰি থমকিছিল, বতাহত আছিল তিতা ধোঁৱাৰ গন্ধ আৰু ছাঁতীৰ পৰা নামি অহা পানীৰ টোপালৰ আওয়াজ। গলীৰ দুপাশেৰে দীৰ্ঘকাল ধৰি মেণ্টেনেন্স নকৰা পুৰণি ঘৰতবোৰ, কিবা এক সময়ৰ স্বর্ণযুগৰ স্মৃতি বহন কৰি আছিল, যদিও বৰ্তমান সেগুলি চুপচাপ জং-লাগি থকাৰ নিদৰ্শনহে দাঙি ধৰিছিল। অৰ্ণৱে এতিয়ালৈকে কেতিয়াও এই গলীত পা নােদিয়াকৈ আছিল, কিন্তু এইবাৰ তেওঁৰ মনত যেন এক অদৃশ্য টান, “আজি যদি ঢুকি নাপো, কেতিয়াও নাহে”…

অঞ্জলী কলিতা অধ্যায় ১: বৰষুণৰ গোন্ধ পৰা নদীৰ পাৰৰ গাঁওখনত আজি দিনটোৰ পৰা বৰষুণে সকলোতকৈ বেছি কথা কৈছে। মালতী ঘৰখনৰ মাচলিৰ পৰা তললৈ চোৱা মাত্ৰেই দেখি পেলালে ধুমুহাৰ বেগেৰে মাটিত পৰি থকা পানীৰে পথাৰবোৰ কিদৰে ঢাকি পেলাইছে, যেন এপাট ধুমুহা আকাশৰ পৰা মাটিলৈ নামি আহিছে। গৰ্ভত পুহি থকা সন্তানৰ ওজনত ইতিমধ্যে ক্লান্ত মালতীয়ে নিজৰ বুকুত জোৱা অহা ভয়টোক তামাম ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও, চকুৰ পৰা তেজেৰে গৰম হৈ পৰা পানীৰ ঢলবোৰে মাটিৰ পৰা তেওঁৰ কলিজালৈকে পৰা কম্পন যেন এক ভিন্ন অনুভূতিৰে ভৰি তোলে। গাঁওখনৰ সীমাত নদীখনৰ সোঁত এদিনতকৈ দিনে দিনে কেনেকৈ বাঢ়ি গৈছে, সেয়া লক্ষ্য কৰিলেও, মানুহবোৰৰ মুখত সেই কথা নাছিল—সকলোৰে…

অধ্যায় ১: বাকচটো পোৱা যায় হাবড়া চাহ বাগানত সন্ধিয়াৰ আকাশখন যেন জুইৰ ৰঙেৰে পুৰি উঠিছিল। সন্ধিয়াৰ ধোঁৱাবিলাক পাতল পাতলকৈ ওলাই আহিছিল লাহে লাহে গছপুলি আৰু টিনেৰে ছোৱা শিপাই ঘৰবোৰৰ মাজৰপৰা। জোনাক বেলিৰ শেষ আভা বাগিচাখনৰ শেষ ৰাস্তাটোত হেলানি মাৰি পৰি আছিল—য’ত এখন জাৰ্জৰিত কাঠৰ ঘৰৰ আগত থিয় আছিল নৱজ্যোতি বৰুৱা। তেওঁৰ হাতত এখন ক’লা ফটোগ্ৰাফি কেমেৰা, কাঁধত বেগ, আৰু চকুত এক ধৰণৰ অনুসন্ধানী কৌতুহল। নগৰীয়া জীৱনৰ ব্যস্ততা এৰি তেওঁ আহিছিল ইয়ালৈ—এই চাহ বাগিচা, যি কেতিয়াবা তেওঁৰ দেউতাৰ শৈশৱৰ সোঁৱৰিত আছিল। কিন্তু তাৰ উপৰিও, তেওঁ খুজিছিল এক ধৰণৰ গল্প, কিবা অলেখিত ইতিহাস, এক বুৰঞ্জী যি বহুকেই দশক আগৰ পৰা মাটিৰ তলত…

অমৃত কুমাৰ বৰা অধ্যায় ১: পূৰ্ণিমাৰ পোনপটিয়া শিৱসাগৰৰ ঠাণ্ডা বতাহত কঁপকঁপাই থকা ৰাজীব বৰা তেওঁৰ হালধীয়া নোটবুকখন বুকুত বান্ধি বাইকৰ হেণ্ডলটো আঁকোৰি ধৰে। সন্ধিয়াৰ মিচিকিয়াল পোহৰ খেদি তেওঁ “মণিকান্ত বাট” নামৰ এবিধ পুৰণি, আৱৰি পৰা ৰাস্তালৈ ওলাই আহে—য’ত মানুহে এতিয়া বেছি দিন পইচা-পইচা নাহে। তেওঁৰ কেমেৰা বেগখন ওজনত জোকাৰ খাই থাকে, যেন তাৰ ভিতৰত বহুবছৰৰ গোপন কথাৰে ভৰি পৰিছে। স্থানীয় সংবাদপত্ৰ ‘জনৰব’-ৰ হেডলাইনৰ বাবে তেওঁ এইঘৰলৈ আহিছে, যি ঘৰৰ বিষয়ে স্থানীয় লোকে কয়, “সেইটো ঘৰ! য’ত পূৰ্ণিমাত দেখা যায় মুণ্ড নথকা ছাঁ।” ৰাজীৱৰ ভিতৰত বিজ্ঞানৰ যুক্তিৰ দৰে আত্মবিশ্বাস আছিল, কিন্তু তেওঁৰ চকুত লুকাই থকা সৰু আশংকা এটাও আছিল—যদি লোকে কোৱা…