ৰজনী কুমাৰ দাস ভাগ ১: আগন্তুক বিহুৰ ঢৌ বহু আগতেই আচলালে গাঁওখনৰ মাটি; খৰা বিহানৰ আকাশত তৰা নোহোৱা নীলৰ ওপৰত টিপ টিপে মেঘৰ টোপোলা কিবা এটি উশাহত থকাৰ দৰে নাচি থকাৰ লগে লগে কেঁচা পথাৰৰ পাথৰুৱা লেনত ধূলি উৰি গ’লহি, আৰু তাৰ মাজেৰে হাঁহনি-চাহনি বাৰে বাৰে সলনি কৰি একোটা ছাতি ধৰি এগৰাকী ডাঙৰী বুঢ়ী নোৱাৰৰি এচাম তৰুণী বিদ্যালয়লৈ দীঘল পখিলাৰ ছাঁলৈ আগুৱাই গ’ল; ঠিক সেইসময়তে, গাঁৱৰ উত্তৰফালে পুখুৰীৰ পাৰত বাঁহৰ জালনি থোক থোক কৰি গুচা মাৰি থোৱা ঘৰৰ কাষৰ কেদাৰাত বহি থকাৰ পৰা দুজন মানুহ উঠে মেল খাই ক’লে—“আহিছে, আহিছে, ক’ত যে স্কুলৰ নতুন গৰু!” শব্দটো শুনা নাই যেন, ক’লা…

দীপাংশু বোৰঠাকুৰ পৰ্ব ১: বৰষুণৰ ৰাতি আৰু অদ্ভুত কল শহৰখনৰ ওপৰত সেই ৰাতি আকাশখনৰ মেঘ গাঢ় হৈ নামি আহিছিল। পূৰ্ণ বতাহেৰে পৰা বৰষুণৰ শব্দে মানুহৰ মনত এক ধৰণৰ বিৰক্তি আৰু ভয় দুয়ো মিশ্ৰিত অনুভূতি জাগ্ৰত কৰিছিল। গুৱাহাটী শহৰৰ ভাৰেলি পাথাৰৰ এডাল বাটৰ কাষত থকা এটা পুৰণি দুমজিলা ঘৰখনত অৰুণ জোনাকত একো নাথাকিলেও আলোছায়াৰ খেলা চলিছিল। ঘৰখনত বাস কৰিছিল মণিশংকৰ বৰুৱা। গুৱাহাটীৰ এটা কলেজত ইতিহাসৰ অধ্যাপক। বয়সত পঞ্চাশ পাৰ হ’লেও তেওঁৰ কণ্ঠস্বৰ, দৃঢ় চাহনি আৰু কথা কোৱাৰ ভঙ্গীমাই মানুহৰ মনত এক ধৰণৰ ভৰসা জাগ্ৰত কৰিছিল। কিন্তু এই মানুহটোৰ জীৱনত বহুবছৰ ধৰি এটা অদ্ভুত শূন্যতা আছিল। পত্নী দীৰ্ঘদিন আগতেই মৃত্যুবৰণ কৰিছিল, পুতেক…