মৌলী বৰুৱা অধ্যায় ১ – মাজুলীৰ প্ৰভাত প্ৰভাতৰ সৰু-সৰু ধ্বনিয়ে মাজুলীৰ গাঁওখনক জগাই তোলে। নদীৰ ওপৰত পৰি থকা পাতল কুহেলিয়ে সূৰ্যৰ প্ৰথম ৰশ্মি জাকক অদ্ভুত ভাৱে নৰম কৰি তোলে। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সেউজীয়া দুধিয়াকৈ ধূসৰ পানীত ধীৰে ধীৰে ঢৌ উঠি গৈছে, যেন নদী নিজেই ঘুমন্ত মানুহক সাৱধানেৰে সপোনৰ পৰা উজাগৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে। গছৰ পাতে পাতে শিশিৰবিন্দু, চৰাইৰ হেঁপাহজনক গান আৰু দূৰত গাহৰীৰ ঘণ্টাৰ টংটং শব্দ—এই সকলো একেলগে মিলি মাজুলীৰ প্ৰভাতৰ জীৱন সংগীতৰ মাধুৰ্য গঢ়ি তোলে। পৰিয়ালটোৰ সৰু ঘৰটো বাঁহ আৰু মাটিৰ গাঁথনিৰে নিৰ্মিত, কিন্তু সেই ঘৰৰ সলনিৰ ছাঁতিতেই শান্তিৰ এটা অদ্ভুত স্পৰ্শ আছে। মাটিৰ মাটি গন্ধ আৰু ৰন্ধনঘৰৰ চুলোত দাহি…

অভিজিৎ কাকতি ঋষভ দত্তৰ তাজা শংসাপত্ৰখনতকালেই চুকা শুকান নাই। গুৱাহাটী এগ্রিকালচাৰেল ইউনিভাৰ্সিটীৰ পৰা জুলজিৰ স্নাতক হোৱাৰ পাছত তেওঁ কল্পনাই নকৰা এক দায়িত্বত নিয়োজিত হ’বলৈ আহিছে—কাজিৰঙা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত হাতী সংৰক্ষণ প্ৰকল্পত জুনিয়ৰ বায়লজিষ্ট হিচাপে নিযুক্তি। গুৱাহাটীৰ ব্যস্ত গৰাজীয়া জনজীৱন এৰি, কাজিৰঙাৰ গহীন জংঘলত পুৱা-পুৱা কুঁৱলীৰ মাজেৰে জোনাকী আলিৰে ভৰা এডাল পথৰ দিশে তেওঁ যেতিয়া বাহনটোত উঠি আগবাঢ়ি আহিছিল, তেতিয়াই তেওঁৰ মনত এটা বিশাল উত্তেজনা আৰু আশংকাৰ মিলনজনক অনুভূতি ঢৌ মাৰিছিল। তেওঁ জানিছিল এই দায়িত্ব কেৱল বিজ্ঞান বা চাকৰিৰ কথা নহয়, এইটো হৈছে জন্তু-জীৱৰ প্ৰতি তেওঁৰ আন্তৰিক কৰ্তব্যৰ এক অভূতপূৰ্ব অধ্যায়। উদ্যানটোত উপস্থিত হোৱাৰ পাছত, তেওঁক বন বিভাগৰ কৰ্তৃপক্ষ নবীন শইকীয়াই অভ্যর্থনা…

অন্বেষা বৰা দীঘল বতাহ আৰু নতুন অহা মানুহ মজুলীৰ উত্তৰ-চৰীয়া এখন নামঘৰৰ উঠানত ৰাতিপুৱা ৰোদের ছাঁয়েৰে খেলা খেলি আছিল। ধূম-গাঁথনিৰ মাজেৰে কঁকীয়াই পৰা বাতাসটো যেন অলপ দৰেই হ’ল। দেড় বছৰৰ ভিতৰত এইটো তেওঁ চাৰিমানবাৰ দেখিছে—নতুন ফিল্ম টীম আহিছে, ছবি তুলিব, আৰু কাগজ-পত্ৰত মজুলীৰ বাবে কান্দিব। কিন্তু এবাৰো সেই বাতৰি-পত্ৰৰ পৃষ্ঠাৰ সিপাৰে ওলোৱা নাছিল জোনালীৰ মাত। জোনালী ডাঙৰকৈ নাচে, কিন্তু নামঘৰৰ ভিতৰত। তেওঁৰ হাত-ভংগীমাত সত্ৰৰ শুদ্ধতা আছে, চকুত আছে এজাক মৰম আৰু গভীৰ বিশ্বাস। সিহঁতে সদায় কয়—”জোনালীৰ হাতত যেন মাটিৰ মাত আছে।” এইদিনা ৰিশিৰাজ আহিছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা পঢ়া শেষ কৰি বৰ্তমান এখন প্ৰাইভেট ডকুমেণ্টাৰী কোম্পানিত কাম কৰে। ইয়াৰ আগেয়ে তেওঁ…

অনুৰাগ হাজৰিকা অৰুণৰ জীৱন আধুনিকতাৰ প্ৰবাহত মগ্ন আছিল। দিৰবৰুৱাৰ এক প্ৰসিদ্ধ চাহ বাগিচাৰ মেনেজাৰ হিচাপে, তেওঁৰ জীৱন আছিল কাম-কাজৰ চক্ৰৰে পূৰ্ণ, য’ত সময়ৰ অভাৱৰ বাবে ছুটিৰ দিনবোৰো নিস্তেজ পৰিছিল। বাগিচাৰ পৰা চাহৰ মূল্য বৃদ্ধি আৰু লাভৰ চিন্তাই তেওঁৰ মন্নৰ পৰা সকলো পুৰাণী চিন্তা মচি পেলাইছিল। চাহৰ গাছৰ মাজত খাটি থকা অৱস্থাত, তেওঁ নিজকে সদায় এক কঠিন জীৱনৰ অংশৰূপে দেখিছিল। কিন্তু একদিন, তাৰ পৰিসৰে আঁতৰি এক অজানা ৰোগৰ পৰা ভুগা আৰম্ভ হয়। আৰম্ভণিত মাত্ৰ হালধীয়া প্ৰশ্নৰ দৰে দেখাইছিল—হাঁপ, অলপ মন্নৰ কষ্ট, আৰু অকস্মাৎ ক্লান্তি। কিন্তু বেমাৰীটো গভীৰ হৈ পৰিছিল। তেজৰ পৰীক্ষা আৰু চিকিৎসকসকলৰ পৰামৰ্শেও কোনো ফল দিছিল না। চিকিৎসকবিলাক কৈছিল, “এটা…