অর্ণব শইকীয়া অধ্যায় ১: নিশাৰ ছায়া নিশা আকাশখনত আধা জোনাক মৃদু পোহৰ দিছিল, যেন মাটিৰ ক’লা আঁচলখনত ৰূপালী নকশা বুটামিছিল। চহৰৰ প্ৰান্তত এখন জংলীয়া পথৰ মূৰত অজয় বৰুৱাৰ জীপগাড়ীখন পলমে ৰৈ গ’ল, যেন নিশা আৰু মৃত্যুৰ নিৰৱতাৰ মাজত তেওঁ হাজিৰ হৈছে। হাওঁফাওঁ জনশূন্য সেই পলাশগছৰ পাৰ, এখন পুৰণি চাহ বাগানৰ ভাঙি পৰা সীমানাত থকা পথটোৰ ওপৰত অজয় নামিল। গাড়ীৰ ইঞ্জিনটো ৰৈ গ’লত নিশা আৰু বেছি গাঢ় হ’ল, কেবল নিশা-পাখি, শুকান পাতবোৰৰ খসখসনি, আৰু দূৰৰ কুকুৰৰ সৰু সৰু চিঞৰ শব্দহে শুনা গৈ থাকিল। অজয় টর্চখন জ্বলাই সাৱধানে আগবাঢ়িল; তেওঁৰ গোটেই শৰীৰখন যেন সময়ৰ আগত চকুত অদৃশ্য ৰেখাবোৰ চাবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল।…