সঞ্চিতা ৰাজখোৱা গাঁওখনৰ সেই শীতল পুৱা অলপ ভিন্ন আছিল। সাধাৰণতে মাটিৰ পথাৰে শুৱনি কৰা কুকুৰবোৰৰ ভোকালিৰে দিন আৰম্ভ হ’লেও সি দিনটোত যেন কিবা শূন্যতা ভাসি আছিল আকাশত। লোকবোৰ নিজৰ কাম-কাজত নোহোৱা যেন অশান্তি অনুভৱ কৰিছিল, যেন কিবা এক মহতীয়ান শূন্যতা গাঁওখনৰ বুকুত পৰি আছে। খবৰ আহিল—এজন নামী সাহিত্যিক যি বহু বছৰ ধৰি গাঁওখনৰ শেষ প্রান্তত একেলগীয়া হৈ থাকিছিল, তেওঁ নিশা নিশান্তে মৃত্যুৰ লগত যাত্ৰা কৰিলে। তেওঁ আছিল অতি পুৰণি কিন্তু ভিন্ন ধৰণৰ মানসিকতা থকা মানুহ। জনা-শুনা লোকৰ সঙ্গ এৰি তেওঁৰ জীৱন আছিল কলম, কাগজ আৰু নীৰৱতাৰ সৈতে। মৃত্যুৰ খবৰ অহাৰ লগে লগে গাঁওখনৰ মানুহবোৰ তেওঁৰ ভাঙি যোৱা ঘৰলৈ ওলাই আহিল,…