মণিৰ খোজ

অৰুণৰ যাত্ৰা বন আৰু নদীৰ মাজেৰে আগবাঢ়ি থকাৰ সময়তে, ৰাতি হোৱাৰ লগে লগে এক অদ্ভুত আৰু রহস্যময় অনুভৱে তেওঁৰ মনত উৎসাহ আৰু সন্দেহ একেলগে সৃষ্টি কৰিলে। পথৰ মাজেৰে আগবাঢ়ি গৈছিল, পাহাৰৰ আঁৰত হঠাৎ পৰিচিত নোহোৱা এক ঠাইত তেওঁৰ চকুত পৰিল এক সাধুৰ আসন। সাধুজন লম্বা আৰু সৰু দাড়িৰ সৈতে, দেহৰ আভা ৰৌদ্ৰৰ দৰে দীপ্তিমান আৰু চকুত এক অজানা জ্ঞানৰ প্ৰতিফলন। সাধুৱে অৰুণক লক্ষ্য কৰিলে আৰু শান্ত ভাৱে ক’লে, “মোৰ পুত্ৰ, তুমি এই পথত কিয় আহিলা?” অৰুণৰ মনত এক অদ্ভুত ভয় আৰু সন্মানৰ অনুভৱ জন্ম লৈছিল। তেওঁ সাধুক সঁচাকৈয়ে আদৰ জনালে আৰু নিজৰ উদ্দেশ্য—মাকৰ অসুখৰ নিৰাময়ৰ বাবে নাগমণিৰ সন্ধান—বৰ্ণনা কৰিলে। সাধুৱে ধীৰে ধীৰে তেওঁৰ কথাক মন দি শুনিল, আৰু তাৰ পিছত অৰুণক এক গুৰুত্বপূর্ণ শিক্ষা দিলে। “তোমাৰ মন যদি পবিত্ৰ থাকে তেহে মণি পোৱা সহজ হব। কিন্তু মিছা, লোভ আৰু ভয় থাকিলে নাগে তোমাক পৰাজিত কৰিব।” এই শব্দবোৰ অৰুণৰ হৃদয়ত গভীৰভাৱে ঠাই কৰি পেলালে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে এই যাত্ৰা কেৱল শাৰীৰিক সাহসৰ পৰীক্ষা নহয়, ই তেওঁৰ মন, হৃদয় আৰু আত্মাৰ পৰীক্ষা।

সাধুৰ কথাবোৰ অৰুণৰ মনত এক গভীৰ চিন্তাৰ সঞ্চাৰ কৰিলে। তেওঁ ভাবিবলৈ ধৰিলে—মানুহৰ মন পবিত্ৰ হোৱাৰ মানে কি? যদি মই ভয়, লোভ বা মিছা কথা ভাবো, তেতিয়া এই যাত্ৰা ব্যৰ্থ হ’ব নেকি? সাধুৱে তেওঁৰ আগত ধৈৰ্য আৰু শান্তি বজাই ৰাখিবলৈ কৈছিল। অৰুণ বুজিলে যে সত্যিকাৰ সাহস আৰু নিষ্ঠা কেৱল বাহ্যিক শক্তিত নহয়; ই আত্মাৰ সততা, মনোবল আৰু ধৈৰ্যত নিহিত। সাধুৰ উপস্থিতিত অৰুণ নিজকে সৰু আৰু অজানা মনে কৰিলে, কিন্তু মাকৰ প্ৰতি তেওঁৰ দায়িত্ববোধই মনৰ শক্তি প্ৰদান কৰিলে। সাধুৰ লগত ক’বলৈ গ’ল যে, তেওঁ নিজৰ হৃদয়ৰ ভিতৰত ভয় আৰু লোভ দূৰ কৰি, পবিত্ৰ মনৰে আগবাঢ়িব। সাধু তেওঁৰ হাতত সৰু এক দিওৱা আলো দিলে আৰু ক’লে—“এই আলোকে তোমাৰ পথ প্ৰদৰ্শন কৰিব, কিন্তু শেষ সিদ্ধান্ত তোমাৰ নিজৰ মনত।” অৰুণ হাতত ল’লে আৰু গভীৰ শ্বাস ল’লে, যেন নিজৰ ভয়ক শান্ত কৰি আগবাঢ়াৰ প্ৰস্তুতি কৰিবলৈ।

পৰৱৰ্তী সময়ত, অৰুণক অনুভৱ হ’ল যে সাধুৰ শিক্ষাই তেওঁৰ যাত্ৰাক নতুন দিশ প্ৰদান কৰিছে। পাহাৰৰ আঁৰৰ গুপ্ত পথ, ঘন বন আৰু চঞ্চল নদীৰ মাজেৰে আগবাঢ়ি থকা সময়ত, তেওঁ লক্ষ্য কৰিলে—যাত্ৰা কেৱল বাহ্যিক বিপদৰ নহয়, ই অন্তৰ্নিহিত ভয়, লোভ আৰু অসত্যৰ সৈতে এক গৱীৰ যুদ্ধ। তেওঁ সচেতনভাবে মনৰ ভিতৰত পবিত্ৰতা বজাই ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। বনজীৱ, নদীৰ চঞ্চল ঢল, আৰু পাহাৰৰ কঠিন পথ—এই সকলোবোৰে তেওঁৰ মনত এক একাল অনুভৱ সৃষ্টি কৰিছিল। কিন্তু সাধুৰ কথা মনত ৰাখি, তেওঁ ভয়, লোভ আৰু সন্দেহৰ সৈতে যুদ্ধ কৰি আগবাঢ়ি থাকিল।

***