அழகு ஒரு காலை நிலா

ரஞ்சித் சுப்ப্রமணியம்

பகுதி 1: மழையில் தொடங்கிய நேசம்

சென்னை மயிலாப்பூர் பஸ் ஸ்டாண்டில் பசுமை மழை வீழ்ந்துகொண்டு இருந்தது. காலை ஆறு மணி. சுடுசுடு இடியுடன் வானம் கருமையாக இருந்தது. அவளது பெயர் மேகனா — பெயருக்கு ஒத்த மழை, மென்மையான முகம், பருத்த கண்கள், சிரிப்பில் சூரிய ஒளி. அவள் ஒரு புகைப்படக்கலைஞர். அந்த நாள் அவளுக்கு முக்கியமான நாள். ஒரு படப்பிடிப்புக்கு கிளம்ப வேண்டியிருந்தது.

திடீரென்று அவளது பேருந்து ரத்து செய்யப்பட்டுவிட்டது. அவள் நனைந்த உடையுடன் எங்கே போவதென்று குழம்பிக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது, ஒரு கறுப்பு ரெயின்கோட்டில் ஒரு வாலிபர் நெருங்கினார்.

“உங்களுக்கு ஏதாவது உதவி தேவைபடுகிறதா?” என்று கேட்டான்.

மேகனா தயங்கினாள். “நான் ஆடம்பாக்கத்துக்கு போகவேண்டும். ஷூட்டிங்குக்கு நேரம் தவறிடும் போலிருக்கிறது.”

“நான் அங்கேயே போகிறேன். வாகனத்தில் சேரலாம். நான்தான் குமார்.”

மழையில் நின்றபடியே அவள் சிறிது யோசித்தாள். ஆனால் அவனது பார்வையில் அநாயாசமான நம்பிக்கை இருந்தது.

“சரி,” என்று மெதுவாக கூறி, அவனுடன் சென்றாள்.

வாகனத்தில் மெல்ல சத்தமின்றி இசை ஓடியது. ஹரிச் ஜெயராஜ் மெலடி. அந்த சத்தத்தில் அவளது மனம் அமைதி பெற்றது.

“நீங்கள் படப்பிடிப்பா?” என்று கேட்டான் குமார்.

“ஆம். ஒரு ஆவணப்படம். காந்திமார்க்கெட் லைஃபைப் பற்றி.”

“அருமை. நான் ஒரு ஆசிரியர். ஆனால் படம் பிடிக்க ரொம்ப ஈர்ப்பு. உங்கள் வேலை அற்புதமா இருக்கும் போல.”

அவள் சிரித்தாள். “நீங்கள் ரொம்ப நேர்மையானவர் போல இருக்கிறீர்கள்.”

“நீங்களும்.”

அவர்கள் ஆடம்பாக்கம் வந்துவிட்டார்கள். “நன்றி, குமார். இன்றைய நாள் நன்றாகத் தொடங்கியது.”

அவன் சிரித்தான். “இது தொடக்கம் மட்டுமே.”

மேகனா விலகிக்கொண்ட போதும், அவனது சிரிப்பும் அந்த மழையும் அவளது நினைவில் நீங்கவில்லை.

பகுதி 2: கண்ணில் விழுந்த ஒளிக்கதிர்

அடுத்த சில நாட்கள் மேகனாவுக்குப் பிஸியாகவே போனது. ஷூட்டிங்கு, எடிட்டிங், பேக்கப்கள், மற்றும் மழையுடன் போட்டியிட்டு ஓடும் அவளது காலங்கள். ஆனாலும், ஒரு ஆழ்ந்த மூலைக்குள் குமார் என்ற அந்த பெயர் இடம்பிடித்து விட்டது.

ஒரு நாளில், அவள் வீட்டில் இருந்து காபி குடிக்க அவள் விரும்பும் சத்யா’s காபி ஹவுசுக்கு சென்றாள். மழை இல்லாமல் அந்த நாள் வெயில் துளிர்த்தது. அவளுக்கு தெரிந்திருந்ததா அந்த நாள், அந்த நேரம் அவரை மீண்டும் சந்திக்கப்போகிறாள் என்று?

“காபி ஸ்ட்ராங், சீனி குறைவா?” என்று கேட்ட குரல். திரும்பிப் பார்த்தாள். குமார்.

“நீங்கள் இங்கே?” அவள் ஆச்சரியமடைந்தாள்.

“நான் எப்போதும் இங்கத்தான் வருவேன். நீங்கள்தான் புதிய வாடிக்கையாளர் போல.”

அவர்கள் சந்திப்பது புனிதமாக இருந்தது. எதுவும் திட்டமில்லை. ஆனால் அது நேர்ந்தது.

“நான் உங்களுக்காக ஒரு படம் எடுத்தேன்,” என்றாள் மேகனா. அவளது மொபைலில் அவனை மழையில் நின்றபோது எடுத்த புகைப்படம்.

அவன் அதைப் பார்த்து நிமிர்ந்தான். “நான் எப்போதும் மழையை நேசிக்கிறேன். ஆனால் இது போல எனக்கான ஒரு படம் யாரும் எடுக்கவில்லை.”

“படம் உங்கள் உள்ளத்தை காட்டும். உங்கள் பார்வை ரொம்ப நேர்மையாக இருந்தது.”

அவன் மெதுவாக சிரித்தான். “நீங்கள் பார்வையில் பேசுகிறீர்கள். வார்த்தைகள் இல்லாமல்.”

அந்த பார்வைகள் ஒரு கதையை ஆரம்பித்தன. இரண்டு மனிதர்கள், இரண்டு பாதைகள், ஆனால் ஒரு நேரத்தில் சந்திக்கும் ஒரு ஒளிக்கதிர். அவள் கையை நெருங்கி வந்த ஒரு உணர்வு, பெயர் தெரியாத அதிர்வுகள்.

“நீங்கள் எப்பொழுது காலியாக இருப்பீர்கள்?” குமார் கேட்டான்.

“ஏன்?”

“நீங்கள் எங்கே படம் எடுக்கிறீர்களோ, நான் உங்களுடன் வர விரும்புகிறேன். உங்கள் பார்வையில் உலகம் எப்படி இருக்கிறது என்று பார்ப்பதற்காக.”

மேகனா அதை கேட்டு சிரித்தாள். “சரி. நாளை சாயங்காலம். பார்வதிபுரம் கடற்கரை.”

அந்த காபி முடிந்ததும், இருவரும் வேறு வேறு வழிகளாகப் பிரிந்தனர். ஆனால் அவள் மனதில் ஒரு வசந்தம் பிறந்துவிட்டது. ஒரு நண்பனின் பார்வையில் காதலுக்கான விதைகள் விதைக்கப்பட்டுவிட்டன.

பகுதி 3: கடற்கரை சொல்லும் காதல்

பர்வதிபுரம் கடற்கரை. சாயங்காலம் ஆறு மணியளவு. சூரியன் மெதுவாக கடற்கரை மேல் தன் நிறங்களை பரப்பியபடி குளிர்ந்த காற்று வீசும். கடல் இன்று அமைதியாக இருந்தது — ஒரு நட்புக்காக காத்திருந்தது போல.

மேகனா அந்த கடற்கரையை எப்போதும் ரசித்து வந்தவள். ஆனால் இன்று அவளது பார்வையில் நிச்சயமாய் ஏதோ மாறியது. ஒரு ஆவல், ஒரு எதிர்பார்ப்பு. குமார் வந்துவிட்டாரா?

“வணக்கம்,” என்ற குரல் அவளது காதுகளுக்கு பின்னால் இருந்து வந்தது. திரும்பிப் பார்த்தால் — குமார்.

அவன் கருப்பு நீள சட்டையும் மஞ்சள் பட்டாடை போன்ற ஸ்கார்ஃப்புடன் வந்திருந்தான். அவன் கையில் ஒரு பழைய கேமரா.

“அது உங்கள் கேமரா?” அவள் கேட்டாள்.

“ஆம். என் அப்பா வாங்கித் தந்தது. பழையது தான், ஆனால் நினைவுகளால் நிறைந்தது.”

அவர்கள் கடற்கரை வழியாக நடந்தார்கள். அவள் புகைப்படங்கள் எடுத்தாள் — குழந்தைகள் மணல் கோட்டை கட்டுவது, ஒரு விருந்தினர் கையில் பட்டாம்பூச்சி, வானத்தின் வண்ணமயமான ஒளிக்கட்டிகள்.

“இவை அனைத்தையும் நீங்கள் படம் பிடிக்கிறீர்கள். ஆனால் உங்கள் மனம் எதை பிடிக்கிறது?” குமார் கேட்டான்.

அவள் யோசித்தாள். “ஒரு உணர்வு. நேர்மையான, பதற்றமற்ற, பாசமான ஒரு கணம்.”

“அதைப்போல நம்முடைய நட்பும் இருக்கிறதா?” அவன் மெதுவாக கேட்டான்.

அவள் சற்று தயங்கினாள். “நட்பு என்றால் சொல்வது சுலபம். ஆனால் இது… இது வேற மாதிரி.”

அவர்கள் இருவரும் மணலில் அமர்ந்தார்கள். மேகனா தன் கேமராவை கீழே வைத்து, குமாரை நேரில் பார்த்தாள்.

“உங்களை நேரில் பார்த்தப்போதே தெரிந்தது. என்னவோ இருக்கிறது உங்கள் பார்வையில்,” அவள் சொன்னாள்.

குமார் மெதுவாக, ஆனால் உறுதியான குரலில், “நீங்கள் என் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கம் அல்ல. நீங்களே என் புத்தகத்தின் முதல் பக்கம்.”

அந்தச் சொல்லுகள் அவளது உள்ளத்தில் அலையாய் நெளிய வந்தது. கடலலை போலவே, மெதுவாக, ஆனால் வலிமையான தாக்கம்.

அந்த மாலையில், வார்த்தைகள் மவுனமாகியும், பார்வைகள் மொழி ஆகின. அந்த மாயமான தூரத்தில், காதல் மெதுவாக தன் முதல் மொழியைக் கூறியது.

பகுதி 4: கண்ணீரில் மலரும் சிரிப்பு

அந்த கடற்கரை மாலை அடுத்த நாள் வரை மேகனாவின் மனதை விட்டு போகவில்லை. அவள் கேமராவில் சுருக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு புகைப்படத்திலும் குமாரின் சிரிப்பு, காற்றின் மிதம், கண்ணோர நெருக்கம் — எல்லாம் உயிர் பெற்றது போல.

அந்தக் காலை அவள் ஒரு முக்கியமான புகைப்பட கண்காட்சிக்கு தயாராகிக் கொண்டிருந்தாள். ரத்தம் மாதிரி பரபரப்பு. ஆனால் உள்ளத்தில் ஏதோ அமைதியும் இருந்தது.

அவள் அரங்கத்திற்கு வந்ததும் அவளது நண்பி ஷாலினி விரைவாக ஓடிவந்தாள். “மேக்! பாரு, குமார் வந்திருக்கார்! உன்னை தான் பார்த்து வர்றதா சொன்னார்.”

அவள் உள்ளம் குளிர்ந்தது. அவன் வந்திருக்கிறான் என்றால், இன்று சிறப்பு நாள்.

அவன் அருகில் வந்தான். அவள் அணிந்திருந்த நீல சேலையும், கழுத்தில் தொங்கிய கேமராவும் அவனை மாயமாக ஈர்த்தது.

“நீங்கள் அழகாக இருக்கிறீர்கள். உங்கள் கலை மாதிரி,” என்றான் குமார்.

அவள் சிரித்தாள். “நன்றி. நீங்கள் எப்போதும் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் என் வாழ்க்கையில் ஓர் கவிதை போல் வருகிறீர்கள்.”

அந்த நேரத்தில் ஒரு விசேஷ விருந்தினர் மேடையில் வந்தார். அவள் வாழ்நாளில் முதன்முறையாக அவளது புகைப்படங்கள் Chennai Art Weekly-யால் கெளரவிக்கப்படப்போகிறதாம்.

“நன்றி சொல்லவேண்டியது உங்களுக்கே,” அவள் குமாரை பார்த்து சொன்னாள்.

“நான் என்ன செய்தேன்?” அவன் மெதுவாக கேட்டான்.

“நீங்கள் என்னை எனக்கே அறிமுகப்படுத்தினீர்கள். உங்கள் பார்வையில் நான் என்னவென்று நான் பார்த்தேன்.”

கண்காட்சி ஆரம்பமானது. புகைப்படங்கள் பார்வையாளர்களை ஈர்த்தன. ஆனால் குமாரின் பார்வை மட்டும் எப்போதும் மேகனாவில்தான் இருந்தது.

மற்றவர்களுக்கு அது வெறும் கலை. அவனுக்கு அது ஒரு காதல் மொழி.

மாலையின் இறுதியில், மேகனா இருவருக்குமான சிறிய பாக் ஒன்றை காட்டினாள் — ஒரு புகைப்படம். மழையில் நின்று அவள் எடுத்த குமாரின் படம். பின்னணியில் கவிதை ஒன்று.

“ஒரு பார்வை விழுந்தது, மழையில்
மறைந்தேன் நானும் உன் கண்களில்.”

குமார் அதை பார்த்து சில நிமிடங்கள் பதற்றமின்றி நின்றான். பிறகு மெதுவாக சொன்னான், “நீங்கள் என்னை காதலிக்கிறீர்களா?”

அவள் கண்களில் கண்ணீர் பளிச்சென்றது. சிரிப்போடு.

“ஆம். நானே தெரியாமல்.”

அந்தக் கண்ணீரில், ஒரு மலர் மலர்ந்தது. சிரிப்பாக. காதலாக.

பகுதி 5: நகரத்தின் நடுவே இரு இதயங்கள்

சென்னை மாநகரம் — இரவு ஒன்பது மணி. லைட்டுகள் ஒளிரும், சாலைகளில் சத்தம் ஓடும், ஆனால் மேகனா மற்றும் குமார் நடந்து கொண்டிருந்த பாதையில் ஒரு நிம்மதி இருந்தது.

அவர்கள் இருவரும் ஸ்பென்சர் பிளாசாவைத் திரும்பி, பழைய தண்டை சாலையிலுள்ள புத்தகக் கடையை நோக்கி சென்றனர்.

“நீங்கள் இப்படியா காதலிப்பீர்கள்?” குமார் சிரித்தபடி கேட்டான். “புகைப்படம், மழை, கவிதை… எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு வாழ்க்கை போல?”

“அது என் வாழ்க்கைதான்,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள். “நான் நேசிக்கிறேன். அப்படித்தான் நான் உயிர் வாழ்கிறேன்.”

அவன் சிரித்தான். “நீங்கள் ஒரு கலைஞர். நானோ ஒரு அடிப்படை மனிதன். இந்தப் பார்வைகள் உங்களை புண்ணாக்கும் படிகளா?”

“புண்ணாக்காது. ஆனால் தொட்டு செல்லும்,” அவள் சொல்லும்போது, காற்றில் அவனது வாசனையுடன் ஏதோ நெருக்கம் கலந்து வந்தது.

அவர்கள் அந்த சிறிய புத்தகக் கடையில் சென்றார்கள். பழைய தமிழ் கவிஞர்களின் நூல்கள், கரும்படங்கிய பக்கங்கள், வாசனைகள் — எல்லாமே ஒரு மௌன காதல் போல.

மேகனா shelf ஒன்றிலிருந்து ஒரு புத்தகத்தை எடுத்தாள் — சுப்ரமணிய பாரதியின் கவிதைகள்.

“இது என் பக்கத்து வாழ்க்கை,” அவள் சொன்னாள்.

அவன் மெதுவாக நெருங்கி, புத்தகத்தை பார்த்தான். அங்கே ஒரு பக்கம் திறந்திருந்தது.

“உன் கண்கள் என்னை எரிக்கும் தீயாக இருக்கட்டும்
நான் வாடும் பூவாக வாழ தயார்.”

அவள் அந்த கவிதையை அவனிடம் பார்வையில் சொல்லினாள்.

அவன் கொஞ்சம் யோசித்தான். பிறகு மெதுவாக அவளது கையை தொட்டான். எந்த வார்த்தையும் இல்லை. ஆனால் அந்த தொட்டலில் இருந்த நம்பிக்கையில் ஒரு உலகம் குடிந்தது.

“நீங்கள் சற்று நேரம் நிஜம் போல இருந்தீர்கள். நான் கனவுகளுக்குள் வாழ்ந்தேன்,” குமார் சொன்னான்.

“அப்படித்தான் காதல்,” அவள் பதிலளித்தாள். “நிஜத்தை கனவாக்கும்.”

அவர்கள் இருவரும் புத்தகக் கடையை விட்டு வெளியே வந்தனர். நகரத்தின் ஓசைகளின் நடுவிலும், அவர்கள் இருவருக்கும் மட்டும் ஒரு மெளன இசை ஒலித்தது.

பகுதி 6: மௌனத்தில் நிறைந்த முத்தம்

காலை ஐந்து மணி. சென்னை எழும்பூர் ரயில் நிலையம் மெதுவாக விழித்துக்கொண்டு இருந்தது. மேகனா ஒரு சிறிய ட்ராவெல் டாக்குமெண்டரி ஷூட்டிற்காக மதுரை புறப்பட்டிக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் அவளது மனம் மட்டும் அங்கே இல்லை.

அவளது கைபேசியில் குமாரின் ஒரு மெசேஜ் வந்தது:
“பாதையை நினைத்துக்கொள், ஆனால் பயணத்திலிருந்து என்னை மறக்காதே.”

அவள் மெதுவாக சிரித்தாள். அவனின் வார்த்தைகளில் ஒரு வித மழை வாசனை இருந்தது.

அவள் ரயிலில் அமர்ந்தவுடன், கதவோர சாளரத்தில் தனது தலை சாய்த்தாள். காற்றும் சூரிய ஒளியும் அவளது நினைவுகளோடும் கலந்தது. குமார், அவளது கண்களில் வாழ்ந்த ஒரே மனிதன்.

அந்த ஷூட்டிங் பயணம் பல இடங்களில், பசுமை தாழ்வாரங்களில், பழைய கோயில்களில் நடந்தது. ஆனாலும், அந்த வாரத்தின் கடைசி நாள் — அவள் வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத நாள் ஆகிப் போனது.

திரும்பும் ரயிலில், குமார் டிக்கெட் இல்லை என்றாலும், அவளை காண்பதற்காக கடைசி நிலையத்தில் வந்திருந்தான். அவள் அவனை பார்த்ததும், கண்ணேர் சிந்தினாள்.

“நான் உங்களை ஏன் இவ்வளவு நினைக்கிறேன்?” அவள் கேட்டாள்.

அவன் மெதுவாக அவளது அருகே நின்றான். அவளது கைபேசியை எடுத்தான். தனது புகைப்படத்தை அதன் வால்பேப்பராக வைத்தான்.

“நீங்கள் உங்கள் உலகத்தை படம் பிடிக்கிறீர்கள். ஆனால் என் உலகம் நீங்கள்.”

அந்த நிமிடத்தில், கூட்டம் இருந்தது. சத்தம் இருந்தது. ஆனால் அவர்கள் இருவருக்கு மட்டும் நேரம் நின்றது.

மௌனமாக, குமார் அவளது கன்னத்தில் ஒரு மெதுவான முத்தமிட்டான். வார்த்தைகளின் தேவை இல்லை. அந்த முத்தம் தான் காதலின் மொழி.

அவள் கண்ணீர் சிந்தினாள். ஆனால் அந்த கண்ணீரில் துக்கம் இல்லை. அது சந்தோஷத்தின் ஒலி.

“நான் சொல்வது ஒன்றே. நீங்களும் நானும் — இது ஒரு கதை. முடிவில்லாத, ஒரு மௌன கவிதை.”

பகுதி 7: நீங்காத நிழலில் நம்பிக்கை

முத்தத்தின் மௌனத்தில் இருந்து வாரங்கள் கடந்து விட்டன. மேகனா மீண்டும் பழைய அட்டவணைக்கு திரும்பியிருந்தாலும், அவளது உலகம் மாறி இருந்தது. ஒவ்வொரு புகைப்படமும் இப்போது ஒருவனை தேடி எடுத்தது. ஒவ்வொரு வெறுமையும் அவனை நினைத்தே நிரப்பப்பட்டது.

அவள் வேலை காரணமாக ஒருநாள் திருச்சி செல்ல வேண்டியிருந்தது. அவன் கிளம்பும் முன் அவளுக்கு ஒரு கடிதம் கொடுத்தான்.

“இந்த இடைவெளிகள் நம்மைக் கடந்து செல்லட்டும். நம்மைத் தாக்காமல். நான் எங்கிருந்தாலும், என் ஒவ்வொரு சுவாசமும் உங்களைச் சுற்றி தான்.” — குமார்

அவள் அந்த கடிதத்தை பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு பயணம் செய்தாள். ரயிலின் சத்தங்கள், ஜன்னலின் காற்று, ஒவ்வொன்றிலும் அவனது நினைவுகள்.

திருச்சியில் ஒரு ரேடியோ நிகழ்ச்சிக்கு அவளது புகைப்படங்கள் தேர்வாகி இருந்தன. நேர்காணலுக்குச் செல்லும் முன், அவள் ஒரு ஆலயத்திற்கு சென்று இருந்தாள். தியானம் செய்ய.

அங்கேயே தான் — முற்றத்தில் — ஒரு பழைய ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திடுவதற்காக, அவளது வாழ்க்கையின் நிழல் எதிர்பாராமல் மீண்டும் வந்தது.

அவளது பழைய காதலர் — அரவிந்த்.

“நீங்கள் இங்கே?” அவள் வாயடைத்தபடி கேட்டாள்.

“நான் இங்கேயே வேலை பார்க்கிறேன். நீங்களைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. ஆனால் உங்களுக்கு நான் இன்று மனதளவில் மன்னிப்புக் கேட்க வந்துள்ளேன்.”

அவளது மனம் சஞ்சலமானது. சில காயங்கள் இன்னும் ஆறாததுதான். ஆனால் அவளது கண்களில் ஒரு உறுதியும் இருந்தது.

“அரவிந்த், நான் இப்போது வேறு ஒரு பாதையில் நடக்கிறேன். என் காதல் யாருக்காக என்று எனக்குத் தெரியும்.”

அவன் நிதானமாக頷ித்தான். “அவன் உங்களை நேசிக்கிறான் என்று நிச்சயமா தெரிகிறது. உங்கள் பார்வையில் அவன் இருக்கிறான்.”

அவள் திரும்பும்போது ஒரு சின்ன மழைத்துளி விழுந்தது. அவள் முகத்தில் ஒரு மெல்லிய சிரிப்பு. குமாரின் சுவாசத்தை அது போலவே தேடி வந்தது.

சென்னை திரும்பியவுடன் அவள் நேராக குமாரின் வீட்டுக்கு சென்றாள். அவன் இல்லையென்று தெரிந்ததும் அவள் வாசலில் ஒரு சிறிய கடிதம் கண்டாள்.

“நீங்கள் எனக்குள் நிறைந்திருக்கிறீர்கள். நானும் உங்களுக்குள். உங்கள் கதைகளை நீங்கள் சொல்லுங்கள். என் காதலை நான் வாழ்கிறேன்.”

அவள் சிரித்தாள். ஏனெனில், அந்த நிழலில் நம்பிக்கையை அவள் உணர்ந்தாள்.

பகுதி 8: உயிரின் எல்லையில் உறவொன்று

சென்னை வாசல் அருகே சாலை வழியாக மேகனா மற்றும் குமார் நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். இருவருமே அந்த நாளுக்கு மிகவும் காத்திருந்தனர் — குமார் தனது பள்ளியில் வருடாந்த போட்டி நிகழ்ச்சி நடத்தும் நாள். மேகனா அவரை காண நேரம் ஒதுக்கியிருந்தாள்.

அவள் பார்த்ததும் அந்த பசுமை ஹாலில், குழந்தைகளுடன் குமார் ஒரு புன்னகையுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அவன் முகத்தில் ஒளி இருந்தது.

“அவர் இவ்வளவு நன்றாக குழந்தைகளுடன் பேசுவார் என்று எனக்குத் தெரியாது,” அவள் சிந்தித்தாள். “நான் புகைப்படங்கள் எடுக்க வரவில்லை. காதலை மறுபடியும் பார்க்க வந்திருக்கிறேன்.”

நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், இருவரும் பஸ்ஸில் புறப்பட்டனர். ஆனாலும், சில நிமிடங்களில் வழியில் ஒரு வாகன விபத்தால் பஸ்ஸில் உள்ளோர் பெரிதும் அஞ்சினர். அதிர்ச்சியால் பஸ்ஸும் நிறுத்தப்பட்டது. ஒரு குழந்தை மூச்சுத் தடுமாற்றத்தில் இருந்தது.

அந்த நேரத்தில் குமார் தன்னிடம் இருந்த நீரைக் கொண்டு, அந்தக் குழந்தைக்கு உதவி செய்தார். மேகனா அவனை பார்ப்பது கண்களில் நீருடன்.

“நீங்கள் ஏன் இப்படிப்பட்ட ஒருவர்?” அவள் கேட்டாள்.

“நீங்கள் என்னை அப்படி பார்த்ததால்தான் நான் அப்படி ஆனேன்,” அவன் சொன்னான்.

அந்த இரவில் அவர்கள் ஒரு மழையடித்த சாலையில் ஒரு சின்ன ஹோட்டலுக்கு சென்றார்கள். கேசரி பாதாம் பால் மற்றும் பஜ்ஜி.

“நான் நினைக்கிறேன்… நாம் எதையாவது ஆரம்பிக்கலாம்,” என்றான் குமார்.

“என்ன?”

“ஒரு புகைப்படம் மற்றும் கவிதை வெளியீட்டு நிகழ்ச்சி. உங்கள் புகைப்படம். என் கவிதைகள்.”

அவள் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். “நீங்கள் எழுதுகிறீர்களா?”

அவன் சிரித்தான். பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு சிறிய நோட்புக் எடுத்தான். மேகனாவின் ஒவ்வொரு சந்திப்பிற்கும் ஒரு வரி.

“கண்ணோட்டம்தான் புகைப்படம் அல்ல.
உங்கள் விழிகள் தான் என் கலை.”

அவள் சிரித்தாள். இருவரும் பார்த்துக்கொண்டார்கள். அந்த மழையில், அவளது கையை அவன் பிடித்தான். மெதுவாக, நிசப்தமாக.

“நீங்கள் என் வாழ்க்கையின் எல்லையில் வந்தீர்கள். ஆனால் நான் அதை ஆரம்பமாக வைத்துக்கொள்கிறேன்,” என்றாள் மேகனா.

அந்த இரவு, பஸ்ஸின் சத்தம், மழையின் வாசனை, பசுமை சாலையின் நடுவே ஒரு உறவாக உருவெடுத்தது. உயிரின் எல்லையில்.

பகுதி 9: நிலவில் துயிலும் வார்த்தைகள்

சென்னை மெரினா பீச்சில், அந்த இரவு வலிமையான நிலவொளியில் குளித்துக்கொண்டிருந்தது. கடலலை மெதுவாக ஒலிக்க, தூரத்தில் பளபளக்கும் பேரழகு நிலா, மேகனாவின் மெத்தை மீது விழுந்த மென்மையான வார்த்தைகளைப் போல் இருந்தது.

அவர்கள் இருவரும் சில வாரங்களுக்கு பிறகு, இன்று மீண்டும் இந்த கடற்கரையில் சந்தித்தனர். ஆனால் இந்த முறை, ஒவ்வொரு பார்வையிலும் கடந்த நாட்களின் எல்லாமும் இருந்தது. தொலைவு, கண்ணீர், காதல், காத்திருப்பு — எல்லாம்.

“நீங்கள் பேசுவதைக் குறைத்துவிட்டீர்கள்,” குமார் மெதுவாக சொன்னான்.

“சில காதல்கள் பேசாமல் எழுத்தில் எழுத வேண்டும் போல இருந்தது,” அவள் மெதுவாக பதிலளித்தாள்.

அவள் தனது பையில் இருந்து ஒரு சிறிய புகைப்பட ஆல்பம் எடுத்தாள் — அந்த முதல் மழையிலிருந்து கடைசி ஹோட்டல் சந்திப்பு வரை எடுத்த அனைத்துப் புகைப்படங்கள். ஒவ்வொன்றுக்கும் பின்னால் ஒரு வரி கவிதை.

அவன் திறந்து பார்த்தான். முதல் பக்கம்:

“மழையில் தொடங்கியது, உங்கள் பார்வையில் முடியட்டும்.”

அவன் வாசிக்க வைக்கும் ஒவ்வொரு வரியிலும், அவளது உள்ளம் புரிந்தது.
அவனும் அவளும் இப்போது இரண்டு கலைஞர்கள் அல்ல. ஒரு கதையின் இரண்டு பாகங்கள்.

“நீங்கள் என்னிடம் ஒரு முத்தம் மட்டும் அல்ல. ஒரு முழு மொழியைத்தான் விட்டீர்கள்,” குமார் சொன்னான்.

அவள் கையால் அவனது நெற்றியில் ஒரு மென்மையான தொடுதலோடு, சொன்னாள்:

“இந்தக் காதல் கடந்து போகாது. இது நம் இருவரையும் தாண்டி வாழும்.”

அவர்கள் இருவரும் நிலாவின் ஒளியில் அந்த கடற்கரையில் அமர்ந்திருந்தனர். கடல் தங்கள் கதையை ஒவ்வொரு அலையிலும் மீண்டும் சொல்லிக்கொண்டிருந்தது. வார்த்தைகள் இருந்தன. ஆனால் சொல்லப்படவில்லை.

ஏனெனில், சில காதல்கள் நிலவில் மட்டுமே துயிலும். மெளனமாய். நிரம்பிய பக்கமாய்.

முடிவு