காதல் ஒரு வினா

தேஜஸ் அருள்மொழி

சென்னை மெரினா கடற்கரையின் மெல்லிய மழைபொழிந்த மாலை. கடல் அலைகள் இசைப்பது போல ஒலிக்க, நகரத்தின் ஒலிகளும் மெதுவாக மங்கிக் கொண்டிருந்தன. அந்தக் காட்சியின் நடுவில், ஒரு இளம்பெண் நிசப்தமாக நின்றுக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் பெயர் அனிதா. ஒரு கவிஞியாகவும், வாசகராகவும், வாழ்க்கையை வித்தியாசமான கோணத்தில் பார்க்க விரும்பும் ஒருத்தியாகவும் இருந்தாள். கவிதை அவளுக்குப் பேச முடியாத உணர்வுகளுக்கு வார்த்தைகளை கொடுக்கும் ஓர் அருமை கருவி.

அனிதா அந்த நாளில் தனியாகவே வந்திருந்தாள். வாழ்க்கை எப்போதும் பரபரப்பாகத்தான் ஓடிக்கொண்டும் இருந்தது. ஆனால், அந்த மாலை, அவளுக்குள் ஒரு விசித்திரமான அமைதி குடியேறி இருந்தது. காற்றில் அடிக்கடி மரகத்துப் பசுமை வாசனை. கடலில் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் இல்லையென்றாலும், அந்தப் பெருமூச்சு வார்த்தையற்ற கவிதையை உணர்த்தியது.

அதே நேரத்தில், கடற்கரை வாசலில் இருந்து ஒரு இளம் ஆணும் நுழைந்தார். கையில் DSLR கேமரா. விலையும் நேரமும் பொருட்படுத்தாமல் புகைப்படங்களை பிடிக்கும் ஆர்வம் அவனுக்கு இருந்தது. அவனது பெயர் அர்ஜுன். ஒரு ஃப்ரீலான்ஸ் புகைப்படக் கலைஞர். முகநூல், இன்ஸ்டாகிராம் போன்ற சமூக வலைதளங்களில் அவனது புகைப்படங்கள் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றிருந்தன. ஆனால் அந்த நாள், அவனது வாழ்க்கையிலேயே மாறுதலுக்கான அத்தியாயமாக எழுதப்படப்போகும் என்பதை அவன் யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

அர்ஜுன் தன் கேமராவை தூக்கிக்கொண்டு கடற்கரையைப் பார்த்தபோது, அதில் மிக இயற்கையாகவும் அழகாகவும் ஒரு பெண் பக்கத்தில் நின்றுகொண்டிருப்பதை கவனித்தான். அவளது தோற்றம், நடை, அந்தக் கடலைப் பார்க்கும் கண்கள் — அவை அனைத்தும் ஒரு கவிதையை போன்றிருந்தன. ஒரு காட்சி என்று மட்டும் சொல்ல முடியாதது. அவளது முகம் கடலுக்குள் விழுந்த ஒளியை பிரதிபலித்தது போல. அர்ஜுனின் விரல் தானாகவே ஷட்டர் பட்டனை அழுத்தியது. ஆனால், அடுத்த கஷ்டம்—அவளிடம் அனுமதி கேட்பது.

அவன் மெதுவாக நெருங்கி, தன்னுடைய தொணியில் மரியாதையை காத்து கேட்டான்,
“மன்னிக்கவும்… நான் ஒரு புகைப்படக் கலைஞர். உங்கள் அனுமதி இல்லாமல் படம் எடுக்க விரும்பவில்லை. ஆனால் உங்களை பார்த்தவுடன்… அந்தக் காட்சியை மறக்க முடியவில்லை.”

அனிதா அதிர்ச்சி அடைந்தவள்போல் திரும்பினாள். ஆனால் அவனது குரல், பார்வை, நெகிழ்ச்சியால் நிறைந்த சொற்கள்—all genuine. அவளும் மெதுவாக புன்னகைத்தாள்.

“நீங்களும் கவிஞி போல பேசுகிறீர்கள்… புகைப்படங்களின் பின்னால் கவிதை உண்டா?” என்று வினாவினாள்.

அர்ஜுன் சிரித்தான்.
“ஓ, நிச்சயமாக. ஒவ்வொரு புகைப்படமும் ஒரு கதை பேசும். சில காட்சிகள், வார்த்தைகளை விடவும் பெரியவை.”

அவளும் தனக்குள் ஏதோ ஓர் அசைவு உணர்ந்தாள். அந்த வரிகளின் நடையில் ஒரு ஈர்ப்பு இருந்தது. இளமை, நேர்மை, உண்மை — அதைத்தான் அவள் எப்போதும் எதிர்நோக்கியிருந்தாள். அந்தக் கணம், முதல் முறை இரண்டு மனங்கள் ஒத்த ஒற்றுமையில் இணைந்தன.

“நான் அனிதா. இலக்கியம் படித்திருக்கிறேன். கவிதை எழுதுகிறேன்.” என்று அவள் கையை நீட்டினாள்.

“அர்ஜுன். புகைப்படம் எடுக்கிறேன். உங்கள் கவிதைக்கு நான் படம் எடுப்பேன்… ஒரு நாள்.” என்று அவன் பதிலளித்தான்.

கடல் அலை ஒன்று இருவரின் காலடியில் நனைத்து சென்றது. அத்துடன் ஒரு புதிய நினைவுத் தொடரும் துவங்கியது. அவள் கண்களில் இருந்த மென்மை, அவன் கண்களில் இருந்த தீவிரம்—இவை இரண்டும் எதிர்காலத்தின் அடையாளங்களைச் சொன்னது.

அந்த மாலை, சந்திப்பு மட்டும் அல்ல. அது ஒரு சூரியாஸ்தமனத்தின் அதிர்வெண் போல இருவரும் கடலில் மூழ்கி எழும் காதலின் முதல் அலைப்பேசி சத்தம்.

***

அந்த சந்திப்புக்குப் பிறகு ஒரு வாரம் கழிந்தது. மழைச்சிறுநீர் போல அனிதாவின் மனதைக் குளிர்வித்த அந்த உரையாடல், அவளது கவிதைகளில் தடங்களாகத் தோன்றத் தொடங்கியது. அவளுடைய பேனாவின் முனையில் எழும் வார்த்தைகள், ஏதோ புதிய பறவைபோல் சுரங்கத்தினுள் இசைக்குரல் விட்டது.

அவளது ப்ளாகில் எழுதிய புதிய கவிதை:

“நிழல்களில் ஒளிக்கதிராய்
வந்தாய் நீ…
ஒவ்வொரு அசைவிலும் அர்த்தங்களை விதைத்தாய்
வார்த்தைகள் உன்னைத் தேடி வரும்போது
நானும் என்னை மறந்தேன்…”

இந்தப் பாடலைப் படித்த அந்த ஒரே ஒருவர் — அர்ஜுன். அந்த மாலை அவன் எடுத்து வைத்திருந்த புகைப்படத்தை நேரம் பார்த்து அவள் ப்ளாக் இணைப்புடன் பகிர்ந்திருந்தான். “உங்கள் வார்த்தைகள் என்னைத் தீண்டும். உங்களை மீண்டும் சந்திக்க விரும்புகிறேன்,” என்று மெதுவாக எழுதிக் கீழே பதிலிட்டிருந்தான்.

அந்த பதில் அனிதாவை சிரிக்க வைத்தது. ஆனால் ஒரே நேரத்தில், கவலைக்குரிய எண்ணங்களும் எழுந்தன. “இது உண்மையா? இல்லையா? இது உணர்வின் தொடக்கமா? இல்லையா?”

பொதுவாகவே, அனிதா எப்போதும் உயிரின் அழகு நோக்கி வாழ்ந்தவள். ஆனால் அவளது இருதயத்தின் ஆழத்தில் ஒரு தனிமை இருந்தது. பெற்றோரின் விருப்பங்களை மதிக்கும் நல்ல பெண். அவளுடைய காதல் பற்றிய கனவுகள் சிலி படம் போல எண்ணங்களில் சுழன்றாலும், வாழ்க்கையில் அதன் சாயலே வரவில்லை. அர்ஜுனுடன் அந்த ஒரு சந்திப்பு மட்டும் அவரை புதிதாக மாற்றியது.

அவள் எடுத்து உள்ள எண்ணம் — அவனுடன் மீண்டும் பேசவேண்டும். நட்பு என்ற பெயரில், கவிதை என்ற பாலமாக. இரண்டு நாட்கள் கழித்து, கடற்கரையில் மீண்டும் சந்திப்பதற்கான நேரமும் இடமும் அவன் அனுப்பிய மெசேஜ் வழியாக வந்தது.

வெள்ளிக்கிழமை மாலை.
மறுபடியும் மெரினா கடற்கரை. அந்த மங்கலான காற்று மெல்ல அவளது கூந்தலை அசைத்தது. அந்த இடம் கடந்த முறை போல் இனிமையுடன் காத்திருந்தது.

அனிதா அழகு பாராட்டும் வகையில் இல்லை, ஆனால் எதார்த்தமான அழகு அவளிடம் இருந்தது. ஒரு குறும்பு புன்னகை, மிதமான உடை, சிறு நெகிழ்ச்சி. அந்த நேரம் அவளுக்குள் ஒரு கலைஞியின் களிப்பு இருந்தது. அர்ஜுனை பார்க்கும் எதிர்பார்ப்பு அவளது கண்களில் கண்ணாடி போல ஜொலித்தது.

அர்ஜுன் வந்தான். அந்த வாரத்தில் அவன் எழுதிய ஒவ்வொரு படங்களிலும் அனிதாவின் முகம் போலவே பல பெண்களின் முகங்களைக் கண்டிருந்தான். ஆனால் உண்மை எனது என்பதை அவர் புரிந்துகொண்டிருந்தான் — அது அனிதா மட்டும்தான்.

“மீண்டும் சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி,” என்று சொன்னது அர்ஜுன்.

“நீங்கள் எடுத்திருந்த அந்த புகைப்படம்… நன்றி. அது என்னை ஒரு புதிய கவிதை எழுத வைத்தது,” என்று மெதுவாக பதிலளித்தாள் அனிதா.

“அந்தக் கவிதையை நான் படித்தேன்… ஒவ்வொரு வரியும் என் உள்ளத்தைக் கடந்து போனது. நான் கேமராவில் பிடிக்க முடியாத உணர்வுகளுக்கு நீங்கள் வார்த்தைகளை உருவாக்குகிறீர்கள்,” என்றான் அர்ஜுன்.

இருவரும் கடலைப் பார்த்தார்கள். ஒரு வினாடி பேசாமல் இருந்தனர். ஆனால் அந்த அமைதி itself was a conversation. இருவரும் உணர்ந்தார்கள் — இந்த அமைதி கூச்சம் இல்லை, ஒரு இணைதல்.

மெல்ல மெலிதாக, அர்ஜுன் பேசத் தொடங்கினான்:
“நான் புகைப்படம் எடுக்க ஆரம்பித்தது… ஒரு தவிப்பின் விளைவாக. என் தந்தை ஒரு வன்முறை அரசியல்வாதி. என் தாய் இளைப்பாறிய ஆசிரியை. நான் எதையும் முழுமையாக வெளிக்காட்ட முடியாதவனாக இருந்தேன். ஆனால் கேமரா என்னை பேசவைத்தது.”

அந்த உண்மையான பகிர்வு, அனிதாவுக்கு நெருக்கமாக தோன்றியது. ஒருவரது பாசாங்கற்ற உரை, மற்றவரின் நம்பிக்கையை பெருக்கும்.
“நீங்கள் புகைப்படங்களில் உண்மையை காண்கிறீர்கள். அது கவிதையாகவே உருவாகிறது.”

அந்த நேரத்தில், ஒரு சிறு சிறு மழைத்துளிகள் இருவரையும் நனைத்தன. பரிதியின்றி இருவரும் அங்கிருந்தனர். மழையில் ஈரமாகிப்போன கண்ணோட்டங்கள், நேர்மை உணர்வுகள், அடக்கமற்ற புன்னகைகள்—அவை அனைத்தும் ஒரு புதுப் புத்துணர்வு தரும் இனிய தொடக்கம் போல இருந்தது.

“அனிதா, நீங்கள் என்னை ஒரே சந்திப்பில் மாற வைத்தீர்கள்,” என்றான் அர்ஜுன்.

அவள் பார்த்தாள். கண்களில் ஏதோ ஒரு மென்மையான சாயல். சொல்ல விரும்பினாள், ஆனால் சொல்ல முடியவில்லை.
அவன் பேசிய வார்த்தைகள், அவள் நெஞ்சில் ஒரு கவிதையாகத் தங்கியது.

***

மழைக்கால சந்திப்புக்குப் பிறகு, ஒரு வகையில் இருவரும் புதியவர்களாகவே மாறினார்கள். அனிதாவின் காலை எழுச்சிகள் இப்போது அர்ஜுனின் மெசேஜ்களால் தொடங்கும். அர்ஜுனின் புகைப்படத் தொகுப்புகளில் அனிதாவின் முகம்தான் அடிக்கடி தோன்றும். அவர்கள் சேர்ந்து சந்திப்பதற்கான இடங்கள் மாறினாலும், அந்த உணர்வு மட்டும் நிலைத்திருந்தது — பரிச்சயமெனும் பெயரில் வளர்ந்து கொண்ட காதல்.

அந்த வாரம், திங்கள் முதல் வெள்ளி வரை அவர்கள் தினசரி மெசேஜ்கள், கால், மற்றும் சில நேரங்களில் லை브 வீடியோ கால்களும் பகிர்ந்துகொண்டனர். என்னதான் நேரம் குறைவாக இருந்தாலும், அந்த இருவரின் உரையாடல்களில் ஒரு புனிதமான நெருக்கம் உருவாயிற்று.

ஒரு மாலை, கபாலீஸ்வரர் கோயில் அருகிலுள்ள காபி ஷாப்பில்.
அனிதா அவன் எதிர்பார்த்தபடி ஒரு கோப்பை ஃபில்டர் காப்பியுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள். சாயல் மாறாமல், வெறும் வேஷமின்றி, ஒரு சுத்தமான அழகு. அர்ஜுன் வந்ததும் அவள் முகத்தில் ஒரு இயற்கையான புன்னகை விரிந்தது.

“இங்கு வருவது எப்போதுமே ஒரு சிறப்பு. இங்குள்ள வாசனையும்… உணர்வுகளும்,” என்றாள் அனிதா, காபியில் ஒரு சிப் எடுத்தபின்.

அர்ஜுன் சிரித்தான். “உங்களோட வார்த்தைகள் ஒரு படம் போல. ஒரே நேரத்தில் சுவை, வாசனை, நினைவு எல்லாம் உள்ளன.”

“நீங்க உங்க புகைப்படத்தில என்ன பார்க்குறீங்க?”
“நான் பார்க்கிறதெல்லாம் வெளி அல்ல. ஒரு முகம் காட்டும் நிமிடம், அது சொல்லாத உணர்வுகளின் நிழல். நீங்கள் சிரிக்கும்போது உங்கள் விழிகளின் பின்புறம் ஏதோ நின்று அழுகிறது எனத் தோன்றும்.”

அவள் அமைதியாகிவிட்டாள். இதுவரை யாரும் அவளை இப்படிக் கவனித்ததில்லை. அவர் பேசிய வார்த்தைகளால் தன்னை காண்பது ஒரு சிறந்த அன்பு பார்வை போல இருந்தது.

அந்தச் சந்திப்புக்குப் பிறகு, அவர்கள் இருவரும் தங்கள் இடையே ஒரு “நட்பு” எனும் புன்னகையை உருவாக்கிக்கொண்டனர்.
ஆனால் அந்த நட்பின் அடியில் காதல் மெதுவாக ஊறிக் கொண்டிருந்தது.
அவர்கள் வாரத்தில் ஒரு நாள் சந்திக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
அனிதா அர்ஜுனிடம் தனது கவிதைகளைப் பகிர்ந்தாள் — அவன் அவற்றை படித்து, ஒவ்வொன்றிலும் புகைப்படம் இணைத்தான்.
அந்த வார்த்தைகளும் படங்களும் சேர்ந்து ஓர் ஆன்மீக பைரவி உருவானது.

ஒரு நாள், அர்ஜுன் அனிதாவை அழைத்தான் — ஒரு புகைப்பட கண்காட்சிக்குச் செல்வதற்காக.
அவள் சற்றே தயங்கினாள், ஆனால் எதிர்பார்ப்பும் அதிகம்.
“அதிலே என் முகம் இருந்தா எப்படி?” என்றாள் ஹஸ்தத்தில்.
அவன் சிரித்தான். “உங்கள் முகம் மட்டும் இல்லை… உங்கள் கண்ணோட்டமும்.”

அந்த கண்காட்சி ஒரு சிறிய கேலரியில் நடைபெற்றது. புகைப்படங்கள் கருப்பும் வெண்மையும் — ஆனால் அவை முழு நிறங்கள் போல பேசின.
அங்கே ஒருவர் தனது காதலியை நோக்கி கைகூப்பியிருக்கும் படம்… ஒரு பிள்ளை தாயின் மேல் கண்ணோட்டம்… ஒரு பெண் கண்ணாடி எதிரில் தன்னை பார்க்கும் ஒளிப்படம்.
அனிதாவுக்கு எல்லாம் நெருக்கமாகத் தோன்றியது.
அவன் ஒவ்வொரு படத்தையும் எடுத்த நேரமும், அனுபவமும் சொல்லிக்கொடுத்தான்.

“இந்த படம் எடுத்தப்போ, நான் உங்களை மனதில் நினைத்தேன்.”
அவள் மெளனமானாள். குருதி ஓட்டம் வேகமாயிற்று.
அந்த நிமிடம், அவள் நெஞ்சில் பதுங்கிய கவிதை ஒன்று சொற்கள் தேடியது.

பின் அவர்கள் இருவரும், கடலோரம் நின்றனர் — பழைய இடத்தில், ஆனால் புதிய உணர்வுகளுடன்.
அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்:

“நீங்கள் என்னை கவிதை எழுத வைக்கிறீர்கள்…
உங்களின் நிழலில் நான் என்னை வேறுபடுகிறேன்.
இது நட்பா, காதலா என நான் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை…”

அர்ஜுன் கண்களை அவளின் கண்களில் ஊன்றியபடி, மெதுவாக பதிலளித்தான்:

“நீங்கள் என்னை பேச வைக்கிறீர்கள்…
ஒரு புகைப்படம் பேச முடியுமா என்ற சந்தேகம்
நீங்கள் வந்தபின் தீர்ந்துவிட்டது.”

அந்த நிமிடம் இருவருமே கூறவில்லை — “நான் உன்னை விரும்புகிறேன்” என்று.
ஆனால் அந்த மௌனம் அதைவிட வலிமையானதாக இருந்தது.
அவர்கள் பிரிந்துவிட்டனர். ஆனால் மனங்கள் இணைந்தன.
ஒரு காதல் தொடங்கியிருந்தது. சொற்கள் இல்லாமல். நிரந்தர சத்தமாக.

***

அனிதாவும் அர்ஜுனும் தங்கள் இடையே ‘காதல்’ என்ற சொல்லை வெளிப்படையாகச் சொல்லவில்லை. ஆனாலும், அந்த வார்த்தை தினசரி அவர்களுடைய குரல்களில், புன்னகைகளில், நேரத்தில், கவிதைகளில், புகைப்படங்களில் ஒளிந்தே இருந்தது. அந்த உறவுக்குள் இருந்த மென்மை ஒரு கனிவான ஒளிக்கீற்றைப் போல் பிரகாசித்தது.

ஆனால் காதலின் சுழல்பாதை எப்போதுமே நேராகச் செல்லாது.
அதற்கு இடையில் வருகிறதோ சோதனை — நிலைத்த உறவுகளுக்கு இது அவசியமான மதிப்பீடு.

ஒரு சனிக்கிழமை.
அனிதா சென்னை எழும்பூர் புத்தகக் கண்காட்சிக்கு சென்றிருந்தாள்.
அவள் தனது கவிதை தொகுப்புக்காக வெளியீட்டாளர்களை தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.
அங்கிருந்த மக்களுக்கிடையில் அவளுக்கு ஒரு சிறந்த வாய்ப்பு வந்தது — “வசந்த பதிப்பகம்” என்னும் ஒரு பிரபலமான வெளியீட்டாளரிடம் தனது ஹாண்ட்ரைட்டன் கவிதைகள் சமர்ப்பிக்க.
அவர்கள் கவிதைகளை விரும்பினார்கள்.

அவர்களது உரை,
“இந்த கவிதைகள் நவீன வாசகர்களை இழுக்கும் வலிமை கொண்டவை. ஆனால் சற்று நேர்த்தியான புகைப்படங்கள் இருந்தால்… புத்தகம் பறக்கும்.”

அந்த நேரத்தில், அனிதாவின் மனதில் ஒரே ஒரு பெயர் — அர்ஜுன்.
அவனுடைய புகைப்படங்கள்… அவளது வார்த்தைகளை ஆழமாக உணர்த்தும்.

அவள் இதை அவனிடம் மகிழ்ச்சியுடன் கூறினாள்.
அவன் உண்மையிலேயே மகிழ்ந்தான்.
“இந்த சந்தர்ப்பம் உங்களுக்கு வந்தது எனக்கே ஒரு வெற்றி போல. உங்கள் எழுத்துக்கு நான் ஒளி சேர்க்க வாய்ப்பு கிடைத்ததற்கு நன்றி.”

ஆனால் அடுத்த சில நாட்களில், எதையோ மாறுபட்டது போல உணர்ந்தாள் அனிதா.
அர்ஜுனின் மெசேஜ்கள் சுருங்க ஆரம்பித்தன.
கால்களுக்கு பதிலாக “ஐ லெட் யு நோ…” என்ற தட்டையான பதில்கள் வந்தன.
அவளால் உணரமுடிந்தது — ஏதோ தொலைவு ஒரு பக்கத்திலிருந்து தொடங்கியுள்ளது.

ஒரு மாலை அவள் நேராக கேட்டாள்:
“நீங்கள் சரியா? நான் ஏதாவது தவறு செய்தேனா?”

அர்ஜுனின் பதில் மெளனத்துடன் வந்தது. பிறகு மெதுவாக:
“நீங்கள் எதுவும் தவறு செய்யவில்லை.
ஆனால், கடந்த வாரம் நான் ஒரு பழைய நண்பியை சந்தித்தேன் — நித்யா.
நாங்கள் ஒருவகை நெருக்கமான உறவில் இருந்தோம்.
அவள் தற்போது திரும்ப வந்திருக்கிறாள்…
மனம் குழம்புகிறது அனிதா.
உங்களிடம் பொய் சொல்ல விரும்பவில்லை.”

அந்த பதில் அரைத்துக்கொல்லும் கதரல் போல இருந்தது.
அவளது நெஞ்சம் துடிக்க… கண்ணாடி போல உடைந்தது.
ஆனால் அவள் அமைதியாக பதிலளித்தாள்:
“நீங்கள் உங்கள் உணர்வுகளை அடக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை.
நாம் எப்போதுமே ஒரு பெயரிடாத உறவுக்குள்ள்தான் இருந்தோம்.
ஆனால் நீங்கள் உங்களை தேடி செல்ல வேண்டிய பாதையில் சுதந்திரமாக இருங்கள்.”

அவன் மெளனமாகிவிட்டான்.
அவள் வலியை அறிந்தும், எதையோ செய்ய முடியாத நிலையிலிருந்தான்.
அந்த இரவு இரண்டு இருதயங்களுக்கும் வலியுடனானது.
நேர்மையான உணர்வுகள் நேர்மையான சிக்கல்களை உருவாக்கின.

அடுத்த சில நாட்கள், இருவரும் பேசவில்லை.
அர்ஜுன் நித்யாவுடன் சில நாட்கள் பழைய உறவை மீட்டுப் பார்க்க முயன்றான்.
அதிலே எதையோ தேடினான் — ஆனால் கிடைத்தது வெறும் ஓர் ஓரங்கட்ட நினைவு.
அவளிடம் ஒரு பாசம் இருந்தாலும், அதை மீண்டும் காதலாக மாற்ற முடியவில்லை.
அவன் மனதிற்குள் தொடர்ந்து ஒலித்தது —
அனிதாவின் அந்த கடைசி வாசகங்கள்:
“நீங்கள் உங்களை தேடி செல்ல வேண்டிய பாதையில் சுதந்திரமாக இருங்கள்…”

அவளுடைய வார்த்தைகளில் இருந்த கட்டுப்படாத அழகு —
அவள் சொன்னதில்லையென்றாலும், அவளுக்கு வலியாயிருந்தது என்பதை அறிந்தான்.

ஒரு நாள், அர்ஜுன் மீண்டும் அனிதாவிடம் மெசேஜ் அனுப்பினான்:

“மன்னிக்கவும். நான் உண்மையிலேயே குழப்பத்தில் இருந்தேன்.
உங்கள் அருகில் நான் என்னவென்று புரிந்து கொள்ளத் தொடங்கினேன்.
ஆனால் தொலைவில் போன பிறகே உண்மை தெளிவாய் தெரிந்தது.”

அவள் அதைப் படித்து, மெளனமாக சிரித்தாள்.

தனது டைப் எழுதத் தொடங்கினாள்.
வெறும் இரண்டு வரிகள்:

“நீ என்னை விட்டுச் செல்லவில்லை.
நான் என் நிழலாகவே இருந்தேன்.”

***

அர்ஜுனின் மெசேஜை அனிதா படித்தபோது, மனதுக்குள் ஏதோ புழுங்கியது.
அவனது வரிகள் உண்மையான தவிப்பு, உணர்வுகளின் சிதறல்.
அவள் கண்ணுக்குள் ஒரு புன்னகை வந்தது, ஆனால் அது மெல்லமெல்ல ஒரு கண்ணீராக நெகிழ்ந்தது.

“நீ என்னை விட்டுச் செல்லவில்லை.
நான் என் நிழலாகவே இருந்தேன்.”

இந்த இரண்டு வரிகளால் அர்ஜுன் ஒருவித பிதற்றலுக்கு ஆளானான்.
அவன் எழுதியது, பேசியது, எண்ணியது—அனைத்தும் அந்த இரண்டு வரிகளில் நெஞ்சை நொறுக்கிக் கொண்டது.

ஒரு வாரம் கழிந்தது.
அனிதா மீண்டும் எழுதத் தொடங்கியிருந்தாள்.
அவளது கவிதைகள் இப்போது வேதனையின் ஆழம் கொண்டு வந்தன.
அவளது வார்த்தைகளில் ஒரு பசுமை இருந்தது, ஆனால் அதன் அடியில் இருந்தது – ஒரு ஏக்கம்.

“நீ அருகில் இல்லையென்றாலும்,
என் உள்ளத்தில் உனது அசைவுகள் உலாவுகின்றன.
உணர்வுகளுக்கு இடைவேளை இல்லை.
தொலைவில் கூட, காதல் நிழலை விட்டுவிடாது…”

அந்தக் கவிதையைப் பார்த்த அர்ஜுன், தனது கேமரா எடுத்தான்.

அவளுக்காக, அவளுடைய வார்த்தைகளுக்காக, அவர் மீண்டும் படம்பிடிக்கத் தொடங்கினார்.
ஒவ்வொரு காட்சியும் ஒரு மன்னிப்பாக இருந்தது.
ஒவ்வொரு ஒளிக்கதிரும், அனிதாவை நினைத்து உருவானது.

மீண்டும் ஒரு சந்திப்பு.
மழை நேரம். கடற்கரை. பழைய இடம்.
அர்ஜுன் அழைத்தான்: “ஒருமுறை சந்திக்கலாமா?”

அவள் முதலில் பதிலளிக்கவில்லை.
ஒரு நாள் கழித்து,
“சந்திக்கலாம்… ஆனால் வார்த்தைகள் இல்லாமல்,” என்று பதில் வந்தது.

அந்த மாலை இருவரும் ஒரு வார்த்தையுமின்றி நடந்து சென்றனர்.
அனிதா ஒரு வெண்மணல் மீது காலடி பதித்தாள்.
அவளது கழுத்தில் ஒரு புதிய கவிதை புத்தகம் தொங்கியது — “நிழலின் உரையாடல்”.

அர்ஜுன் அதை பார்த்தான். முன்பக்கத்தில் போட்டோ கவர் — அவனது புகைப்படம்.
அவளது எழுத்தும் அவனது ஒளியும் ஒன்று சேர்ந்திருந்தன.

அவன் மெதுவாக கையில் எடுத்தான்.
வெறுமனே சிரித்தான்.
அவளும் ஒரு மெளன சிரிப்புடன் பின்னால் நடந்தாள்.

மௌனம் பேச தொடங்கியது.
அவள் கடலை நோக்கி பார்த்தாள்.
அவன் அவளை.

அவள் மெதுவாக கேட்டாள்,
“நீங்கள் என்னை மறந்துவிட்டீர்களா என்ற எண்ணம் வந்தது.”
அவன் பதிலளித்தான்:

“நீங்கள் என்னை விட்டுவிட்டீர்கள் என்ற பயம் வந்தது.”
“நாம் என்னவாக இருக்கலாம்?”
“இருவரும் நம்மை விட்டுவிட முடியாத இருவராக…”

அந்த வார்த்தைகளுக்கு மேல் மழைத்துளிகள் விழுந்தன.
அது காதலின் நெருக்கம் போலவே இருந்தது.
தண்ணீர் நனைத்த உடல்கள் போல, இருதயங்களும் அந்த நொடியிலே நனைந்தன.

அந்த இரவு, அனிதா அவனிடம் சொன்னாள்:

“நம் இடையே இருந்த மௌனம்…
நம் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தாமல் பாதுகாத்தது.
ஆனால் இப்போது, நான் விழிக்கும்போதும், கனவில் செல்லும்போதும்,
உங்களின் புகைப்படங்கள் தான் என் விழிகளை அணைக்கின்றன.”

அவன் மெதுவாக அவளது கைகளை பிடித்தான்.
இப்போதுதான் முதன்முறையாக,
உணர்வுகளின் எல்லையை கடந்ததுபோல்,
ஒரு உறவின் உண்மை தொடங்கியது.

அர்ஜுனின் பதிவில் அடுத்த நாள்:

“நிழல்களில் உங்களை தேடினேன்.
ஒளிக்கதிர்களில் உங்களை ரசித்தேன்.
ஆனால் என் மனதின் மேடை மீது நீங்கள் யாரோ அல்ல,
நீங்கள் என் கவிதையின் ஒலி.”

அனிதா அந்த வார்த்தைகளை வாசித்தபோது, அவளது கண்களில் ஒரு முத்து தொங்கியது.

அது காதலின் பெயரில் விழுந்த துளி.

***

அர்ஜுனும் அனிதாவும் வார்த்தைகளைத் தவிர்த்து உணர்வுகளால் பேசத் தொடங்கியிருந்தனர்.
அவர்கள் நடக்கிற பாதை எளிதானது இல்லை.
மௌனத்தில் பிறந்த உறவு, சந்தேகத்தின் பக்கவாட்டில் பயணித்தது.
ஆனால் இப்போது, அந்த உறவின் இருளுக்கு இடையே ஒரு ஒளி பளபளத்தது—சத்தியத்தின் ஒளி.

அந்த மழைக்காலை மின்னலுக்குப் பின் வந்த ஒரு சூரியோதயம்.
அர்ஜுன், அனிதாவை அவரது வீட்டிற்கு அழைத்தான்.
இது முதல் முறை.
அவளுக்காக சிறியதொரு காகித விளக்கு கட்டியிருந்தான்.
அதில் எழுதியிருந்தது:

“உங்கள் வார்த்தைகளைப் போலவே, ஒளியை நான் கையால் உருவாக்கினேன்.
நீங்கள் வாசிக்கும்போது என் ஒளி உங்கள் விழிகளில் படட்டும்.”

அவள் வியந்தவளாய் விழித்தாள்.

அவனது ஒவ்வொரு அங்கமும் ஒரு கலை.

அவன் முகம், அவனது சிந்தனை, அவனது பார்வை — அனைத்தும் அவளுக்கு ஒரு தனி மொழியாகத் தோன்றின.

அந்த நாளும், அவள் புதிய கவிதைகளை அவனுடன் பகிர்ந்தாள்.
அவன் அவற்றை ஒவ்வொன்றாக படித்து, அருகில் வைக்கப்பட்ட புகைப்படங்களை காட்டினான்.

அதனுள் ஒன்று — ஒரு வெண்மணலில் ஒற்றை நிழல்.
அவன் சொன்னான்:
“நீங்கள் இல்லாத காலங்களின் நினைவாக இது.”

அவள் மெளனமாக இருந்தாள்.
நெஞ்சு ஏதோ சொல்ல விரைந்தது.
ஆனால், நவீன காதல் ஒரு சத்தமில்லா சதுரங்கம்.

சிறிய தருணங்கள், பெரிய உணர்வுகள்.
அந்த மாலை, அவள் அவனது டெரசில் நின்றாள்.
மேகங்கள் வானத்தை மூடிக் கொண்டிருந்தன.
அவளது கூந்தலில் காற்று சுழன்றது.
அவள் முகம் மீண்டும் அவன் கேமராக் காட்சியாக மாறியது.

அவளது கண்கள், கவிதை போல இருந்தன.
அவன் மெதுவாகச் சொன்னான்:

“அநிதா… உங்களை நான் விரும்புகிறேன்.”
அவள் வெறுமனே பார்த்தாள்.
பின்னர் மெதுவாக முன்னே வந்தாள்.

ஒரு சிறிய இருள்.
ஒரு நிமிட மௌனம்.
அவள் அவனது இடது கன்னத்தில்,
அழுத்தமில்லாத ஒரு முத்தம் பதித்தாள்.

அவன் உறைந்திருந்தான்.
அவள் மெதுவாக சொன்னாள்:

“முத்தம் என்பது வார்த்தைகளுக்குப் பிறகு வரும் உணர்ச்சி இல்லை…
அது உணர்வுகள் கூறும் முதல் சத்தியம்.”

அந்த இரவு, இருவரும் பேசவில்லை.
ஆனால் இருவரும் எழுதியிருந்தனர்.

அர்ஜுனின் டைரி:

“மூன்று வருடங்களாக நான் புகைப்படங்கள் எடுத்து வந்தேன்.
ஆனால் இப்போது தெரிகிறது… நான் வெறும் நிழல்களைத் தான் சுட்டேன்.
இன்று, உண்மையான ஒளி என்னை தொட்டது — அவளின் முத்தத்தில்.”

அனிதாவின் கவிதையில்:

“கண்ணீரால் எழுதிய கடைசி வரி,
உன் மௌனத்தால் அழிக்கப்பட்டது.
என் உதடுகள் உன் கனவுகளில் புகுந்தன.
நான் இனி கவிதையை எழுதமாட்டேன்…
காரணம் காதல் என்னை முழுவதுமாக எழுதிவிட்டது.”

அடுத்த நாள், அவர்களது பழக்கங்கள் மாறவில்லை.
அவர் இன்னும் ஒளிபடங்களை எடுத்தார்.
அவள் இன்னும் கவிதைகளை எழுதியாள்.
ஆனால் அந்த ஒவ்வொரு படத்திலும், அந்த ஒவ்வொரு வரியிலும்
தோன்றியது — இருவரும் ஒரே பக்கத்தில் பிறந்த கதையின் எழுத்துக்கள்.

மருந்து கடைகளின் பின்புறத்தில், பழைய சுவர்களில்,
அர்ஜுன் எழுதியிருந்தார்:

“அவள் என்னை முத்தமிட்டபோது,
என் உள்ளம் ஒரு புத்தகம் போலத் திறந்தது.”

அவள் ஒரு குறும்பு சிரிப்புடன் பதிலாக எழுதியிருந்தாள்:

“அந்த புத்தகத்திற்குப் பக்கம் எண் இல்லை.
ஆனாலும், நான் அதில் தான் இருக்கிறேன்.”

சென்னை நகரம் இரவுகளில் மட்டுமே சத்தமாகப் பேசும்.

வழுக்கும் சாலைகள், மிதமான தெருவிளக்குகள்,
கட்டடங்களின் மேல் படரும் இருள்—all these become part of a quiet, unseen theatre.

அர்ஜுனும் அனிதாவும் அந்த இரவுகளில் ஒன்றாக பங்கேற்றனர்.
காதலின் மொழி, நகரத்தின் ஒலியில் கலந்து,
ஒரு புதிய உரையாடலாக மலர்ந்தது.

ஒரு வெள்ளிக்கிழமை இரவு.
மெரினா கடற்கரையில் மக்கள் குறைவாக இருந்தது.
காற்று நிதானமாக வீசியது.
அர்ஜுனும் அனிதாவும் ஒரு நீண்ட நடைப்பயணத்திற்கு கிளம்பினார்கள்.

அவளது கையில் ஒரு சிறிய புத்தகம்—“நிழல்களின் நாட்குறிப்பு”
அவனது தோளில் கேமரா — பழையதாக இருந்தாலும், அவளுக்காகவே புதிதாய் தோன்றியது.

அவர்கள் பேசவில்லை.

அவளது நடையில் இருந்த மென்மை, அவனது பார்வையில் இருந்த கவனம்—
இவை அனைத்தும் ஒரு குண்டூசியின் இரு முனைகள் போல.

அவள் மெல்ல எழுதிய புத்தகத்தை திறந்து ஒரு பக்கம் வாசித்தாள்.
அவன் கேட்டான்:

“அது யாரைப் பற்றி?”
அவள் பதிலளிக்கவில்லை.

அவன் மீண்டும் கேட்டான்:

“நீங்கள் என் புகைப்படங்களைப் பயன்படுத்துகிறீர்கள்… ஆனால் உங்கள் எழுத்துகளில் நான் இருக்கிறேனா?”

அவள் மெதுவாக விழித்தாள்.
“நீங்கள் எனக்குள் இருக்கிறீர்கள், அர்ஜுன்.
ஆனால் என் எழுத்துகள் நீங்கள் இல்லை…
அவை நான் உங்களை நினைத்த நேரங்களின் பிரதிபலிப்புகள்.”

அவன் சிரித்தான்.
அவளது வார்த்தைகள் பாசத்தோடு, அதே சமயம் மர்மத்தோடும் இருந்தன.

மழை தெளிந்தது.
அவர்கள் ஓர் இடத்தில் நின்றனர்—தெருவின் ஓரமாக.
சற்று தூரத்தில், ஒரு பழைய சாயத்திரை டீக்கடையில், மிளகு சாயின் வாசனை நெஞ்சைத் தொடந்தது.

அவள் சொன்னாள்:

“எனக்கு சில நேரங்களில் நீங்கள் ஒரு கனவாகவே தோன்றுகிறீர்கள்.
எனக்கே என் உணர்வுகள் நிஜமா என்பது சந்தேகமாகிறது.”

அவன் பதிலளித்தான்:

“நீங்கள் எனக்கு ஒரு நிஜம் போலத் தோன்றுகிறீர்கள்…
அது கனவுகளை விடவும் ஆழமானது.”

அந்த இரவில், கடல்நீரும் பசுமைச் சாயமும் கூட சிறிது நேரம் நிலைத்திருந்தன.
நகரம் இரவின் காதலரை கவனிக்க ஆரம்பித்தது.

அவள் வீட்டிற்கு செல்வதற்காக, அவன் வாகனத்தில் அவளை அழைத்துச் சென்றான்.
சற்றே வலது பக்கம் திரும்பும்போது, அவள் அவனைப் பார்த்தாள்.

அவள் கேட்டாள்:

“நீங்கள் என் வாழ்க்கையில் இருங்கள் என்று நானே சொல்ல வேண்டுமா?”
அவன் நிதானமாக வாகனத்தை நிறுத்தினான்.

“அது ஒரு கேள்வியா?”
அவள் பார்வை நேர்மையானது.
“இல்லை… அது ஒரு அழைப்பு.”

அவன் மெளனமாக அவளது கையைப் பிடித்தான்.
“அந்த அழைப்பை நான் ஏற்கிறேன்,” என்றான்.

அந்த வார இறுதியில், அவர்கள் இருவரும் ஒரு குறும்படம் எடுத்தனர்.
பிறந்தது — “நகரத்தில் நிழல்கள்”,
அனிதாவின் கவிதைகள், அர்ஜுனின் ஒளிப்படங்கள்,
ஒன்றாக கலந்து ஒரு மௌன கலைவடிவமாய் ஆனது.

பிறகு அந்த குறும்படம் YouTube-இல் வெளியிடப்பட்டது.
ஒரு வாரத்தில் லட்சக்கணக்கான பார்வைகள்.
மாணவர்களும், கலைவாதிகளும், எழுத்தாளர்களும்
அதை பகிர்ந்தனர், விரும்பினர்.

ஆனால் உண்மையான வெற்றி, பார்வை எண்ணிக்கையில் இல்லை.
அது இருவரும் புரிந்துகொண்டது —
அவர்கள் கலை வழியாக ஒன்றிணைந்தனர்.

அந்த இரவு, அனிதா ஒரு புதிய கவிதை எழுதினாள்:

“மௌனமாக நகரம் நடந்தது.
என் எதிரில் நீயிருந்தாய்.
தெருவின் ஒளி நம்மை பிரிக்கவில்லை,
ஆனால் நம் இருதயங்கள் தான் பிரிவினையை மறுத்தன.
காதல் ஒரு கண்ணாடி.
அதில் நம்மை பார்த்தால்
நம் உண்மை தெரியும்.”

அர்ஜுனும் ஒரு புகைப்படம் பகிர்ந்தான்:
வெண்மணலில் இருவர் காலடிச் சுவடுகள்.
மேலே இருந்த வசனம்:

“இடது என் வழி, வலது உன் வழி…
ஆனால் அவை இரண்டும் ஒரே பாதையில் புனைந்தன.”

***

அன்பும் கலைக்குமான இடைவெளி சில நேரங்களில் அகலமாகத் தோன்றும்.
அன்புக்குள் உண்மை இருக்கிறது,
ஆனால் கலைக்குள் புனைவு இருக்கிறது.
அர்ஜுனும் அனிதாவும் இப்போதும் காதலிக்கிறார்கள்.
ஆனால் அவர்கள் காதல் — இப்போது ஒரு முகவரி தேடுகிறது.

அர்ஜுனின் அழைப்பு.
“நீங்கள் நம்மை ஒரு புத்தகமாக எழுதியிருப்பீர்கள், அல்லவா?”
அனிதா சிரித்தாள்.

“நீங்கள் நம்மை ஒரு ஃபோட்டோ ஆல்பமாக வைத்திருப்பீர்கள், அல்லவா?”
அவனும் சிரித்தான்.

அவர்கள் இருவரும் உணர்ந்தனர் —
தாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் கலைக்குள் மறைந்து விட்டனர்.
ஆனால் அந்தக் கலைக்குள் தாங்கள் தங்களை மறந்துவிட்டார்களா?

ஒரு புதிய நகரம்.
அனிதாவுக்கு பெங்களூருவில் ஒரு இலக்கிய பயண வாய்ப்பு.
மூன்று மாதங்கள்.
அவள் தயங்கினாள்.
அர்ஜுனைச் சொல்லவில்லை.
ஆனால் அவன் தெரிந்துகொண்டான்.

அவன் நேரில் வந்தான்.
“நீ செல்வது எனக்குத் தெரியும்.”
அவள் கண்கள் திகைத்தன.

“நீ என்னைப் புண்ணியமாகக் கேட்டுவிடுவாய் என நினைத்தேன்.”
அவன் பதிலளித்தான்:

“நீ என் வாழ்க்கையின் ஒரு பக்கம்,
நான் உன்னை ஒரு பத்தியாக மாற்ற நினைக்கவில்லை.”

அந்த வாரம் இருவரும் பெரிதாகப் பேசவில்லை.
ஆனால் மெசேஜ்கள் வழியாக அவர்கள் உணர்வுகளை பகிர்ந்துகொண்டனர்.

“நீங்கள் போகிறீர்கள்… ஆனால் உங்களை என் நினைவுகள் விட்டுவிடாது.”
“நான் போகிறேன்… ஆனால் என் கவிதைகள் உங்களை தவிர்க்க மாட்டேன்.”

அவள் பயணத்திற்கு ஒரு நாள் முன், அர்ஜுன் ஒரு லேப்டாப் பையில் ஒரு புத்தகம் வைக்கிறான்.

அதன் பெயர்: “நிஜத்திற்குள் புனைவு”
பக்க முதல் صفحையில்:

> “இந்த முகவரி உங்கள் விரல்களின் நடுக்கில் உள்ளது.
நீங்கள் எங்கு சென்றாலும், நாங்கள் இன்னும் எழுதப்பட வேண்டிய வாசகங்கள் தான்.”

பெங்களூரு நாட்கள்.
அவளது இயலாமை, நிஜங்கள், புதிய வாய்ப்புகள்.
மீட்டிங்குகள், கவிதை வாசிப்பு நிகழ்ச்சிகள், புத்தக வெளியீடுகள்.

ஆனால் ஒவ்வொரு நாளும், அவளது மெசேஜ் இப்படி தொடங்கும்:

> “இன்று உன்னை நினைத்தது…”
அவன் பதில்:
“நேற்று என் ஒளியில் நீயே இருந்தாய்…”

அர்ஜுனின் வாழ்க்கை நகரத்துடன் பேசத் தொடங்கியது.
அவன் ஓர் ஆவணப்படம் தொடங்கினான்:
“மௌனங்களில் காதல்” —
கேமராவுக்கு பின் அவன் மனம் கூட இடம் பெற்றது.

அவள் இல்லாத புகைப்படங்களில் கூட,
அவளது நினைவுகள் ஒளியாக விளங்கின.

அவன் ஒருநாள் ஒரு ட்வீட்டில் எழுதினான்:

> “அவள் இல்லாத நகரம், அவள் வாசித்த நூலாகவே மாறியது.
நான் அவளின் ஓர் எழுத்தாகவே வாழ்கிறேன்.”

இரண்டு மாதங்கள் கழித்து, அனிதா ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினாள்:

> “உன் புகைப்படங்களைப் பார்த்து என் கவிதைகள் எழுதப்படுகின்றன.
ஆனால் நான் விரைவில் திரும்புகிறேன்.
புனைவுகள் எல்லாம் என்னை ஒரே முகவரிக்கே அழைக்கின்றன…”

அர்ஜுன் பதிலாக எழுதியது:

“நீ முகவரியாகவே இல்லை,
நீ ஒரு புத்தகக் கடையாய் இருக்கிறாய் —
நான் நாள்தோறும் வாசிக்க விரும்பும் முகம்.”

திரும்பிய நாளில், அனிதா வெறும் கையை கொண்டே வந்தாள்.
அவளது பாரம் — பக்கங்கள், நினைவுகள், அவனது பெயரால் சுழன்ற நிகழ்வுகள்.

அவன் அவளை பார்க்கும்போது சொன்னான்:
“நீ வித்தியாசமாக இருக்கிறாய்…”
அவள் சிரித்தாள்:
“நான் ஒரு முழுமையான வரியாக உன்னை வாசிக்கத் தயாராய் இருக்கிறேன்.”

அவர்கள் வீதியோரமாக நடந்தார்கள்.
மௌனம். ஆனால் அதன் ஒலி காதலாக இருந்தது.

அந்த இரவு, இருவரும் ஒரு புத்தகத்தில் ஒரு பக்கம் எழுதினார்கள்:

“நாம் இருவரும் நிஜமாக இல்லை.
ஆனால் ஒருவருக்கொருவர் எழுதிய புனைவுகள்தான்.”
“இப்போது, அந்த புனைவு தான் நிஜமாகிறது.”

—-

ஒரு புத்தகத்தை முடிப்பது, அதை மறந்து விடுவதல்ல.
அதை ஒருநாள் மீண்டும் வாசிக்கத்தக்க ஒரு நினைவாகச் சுருக்குவது.
அர்ஜுனும் அனிதாவும் அவர்களது காதல் கதையின் கடைசிப் பக்கம் வாசிக்கத் தயாரானார்கள்—not with fear, but with fullness.

ஒரு வருடம் கழிந்தது.

அனிதா ஒரு கவிதைத் தொகுப்பை வெளியிட்டிருந்தாள்:
“இரவில் விழுந்த ஒளி”
அர்ஜுனின் புகைப்படங்களும் அதன் பக்கங்களில் பதிக்கப்பட்டிருந்தன.

புத்தக வெளியீட்டு விழாவில், அவளது குரல் கம்பமானது.
அவள் வாசித்தது:

> “நாம் எழுதாமல் விட்ட பக்கங்கள் தான்
நம்மை ஒன்றாக வைத்திருந்தது.
ஏனெனில், நாம் வாசிக்காமலே வாழ்ந்த வினாக்கள்
இப்போது விடைகளை போல ஒலிக்கின்றன.”

அர்ஜுன் அந்தக் கூட்டத்திலும் இருந்தான்,

ஆனால் அதன் பின்வரிசையில்… அவள் பார்வைக்குப் புலப்பதற்குள்.
அவன் கைதட்டவில்லை.
அவன் அழைத்தபோது, கவிதையின் ஒலி மட்டும் பதிலளித்தது.

ஒரு வாரம் கழித்து,
அனிதா ஒரு சிறிய கடிதம் பெற்றாள்.
அர்ஜுனின் எழுத்து:

“நாம் ஒருவருக்குள் எழுதிக்கொண்டிருந்தோம்.
ஆனால் நம்மை வெளியே வாசிக்க நினைத்தோம்.
அதுதான் தவறு இல்லை…
ஆனால் அதற்கான நேரம் முதலில் வரவில்லை.
இப்போது, நான் உன்னை என் மனத்தின் அகத்தில் வாசிக்கிறேன்…
அங்கே எந்த விமர்சனமும் இல்லை…
யாரும் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய தேவையும் இல்லை.”

 

அவள் அப்படியே சில மணி நேரம் வெறித்துக் கழித்தாள்.
பின் ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினாள்:

> “அந்த பக்கம் நான் இன்னும் மூடவில்லை.
நம் கதையை ஒரு முடிவாக எண்ணாதே.
அது ஒரு இடைவேளை.
ஒரு புதிய அத்தியாயம் பிறக்குமா?”

அவன் பதில்:

“அது பிறந்து விட்டது.
ஆனால் இப்போது நம்மிடம் எழுதும் அவசரம் இல்லை…
வாசிக்கும் அமைதிதான் உள்ளது.”

மாதங்கள் சென்றன.
அவர்கள் வாழ்க்கை நகர்ந்தது.

அனிதா மேலும் இரண்டு புத்தகங்களை எழுதியாள்.
அவள் பேனாவில் அர்ஜுனின் முகம் தெரியவில்லை,
ஆனால் அவனது சுவாசம் அவள் வார்த்தைகளில் இருந்து கொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

அர்ஜுன் ஒரு கலைக்கூடத்தைத் தொடங்கினான்.
பல்வேறு புகைப்படக்காரர்கள், புது முகங்கள்.
அவள் போல் யாரும் இல்லை.
ஆனால் யாரும் அவளைப்போல இருக்க வேண்டியதும் இல்லை.

ஒரு மழைநாள் — சற்று பழைய மாதிரியானது.

அவர்கள் இருவரும் தவறுதலாக மீண்டும் சந்தித்தனர்.
அந்த இடம் — ஒரு பழைய புத்தகக் கடை.
சாவித்ரி கல்லூரிக்குப் பக்கத்தில்.

அவள் ஒரு பழைய கவிதை நூலைக் கடையில் எடுத்தாள்.
பக்கத்தில் இருந்த நபர் மெதுவாகப் பார்த்தார்.
அர்ஜுன்.

அவளும் பார்த்தாள்.
சில விநாடிகள் — மௌனம்.

பின் சிரிப்பு.

அவள் சொன்னாள்:

“நீங்கள் இன்னும் புத்தக வாசிக்கிறீர்கள் என்று மகிழ்ச்சிதான்.”
அவன்:
“நீங்கள் இன்னும் எழுதுகிறீர்கள் என்பதற்கு நன்றி.”

அவர்கள் ஒரு சாமானிய இருபது நிமிடம் பேசினர்.
பழைய காதலர் போல அல்ல.
பார்வையில் மட்டும் பழக்கவழக்கமாயிருந்தது.

பின், அர்ஜுன் அவளிடம் கேட்டான்:

“நீங்கள் ஒரு கேள்வியை எப்போதும் எழுதி முடித்தீர்கள்…
அதற்கான விடை கிடைத்ததா?”

அவள் மெதுவாக புருத்தாள்.
“விடைகள் தேவை இல்லை என்றென்றும் நினைத்தேன்.
இப்போது, கேள்விகளே அழகாக இருக்கின்றன.”

அவன் கை விரல்களில் ஒரு புத்தகம் பிசைந்து கொண்டிருந்தான்.
“அந்த கேள்விகளுக்கே நாம் ஒரு முழுமையான புத்தகம் இருக்கிறோம் போல…”
அவள் சிரித்தாள்.
“முடியாத பக்கம் கொண்ட புத்தகம்.”

அந்த மாலையில்,
அவன் ஒரு புகைப்படம் எடுத்தான்:
ஒரு வாடிய பக்கம் சுருண்டு கிடக்கும் பழைய புத்தகம்.

அதில் இருந்த வாசகம்:

“பிறந்த காதல் எல்லாம் முடிவதில்லை…
சில நேரங்களில், அது ஒரு வாசகம் போல
பக்கங்களைப் பின்பற்றாமல் உயிரோடு வாழ்கிறது.”

அவள் அதை பார்த்தவுடன், ஒரு பதில் கவிதை:

> “முடிவற்ற கதைகள் வாசிக்கப்படுவதில்லை.
அவை உணரப்படுகின்றன.
நம் காதலும் அந்த வகைதான்.”

காதல் ஒரு வினா
என்ற தலைப்புக்குப் பின்னாலிருந்த பதில் இது:

“நீ ஒரு வினா…
ஆனால் பதில் தேடவேண்டிய தேவையில்லாதது.
ஏனெனில், உன் இருப்பே ஒரு பதிலாக இருந்தது.”

END