வேலைவாய்ப்பு

சிவரஞ்சனி வெங்கடேஷ்

1

குடும்பத்தில் காலை உணவு வாடையுடன் எழும் நேரம். சாமிநாதன் வீட்டு பின்புற மரத்தில் குயில் கூவியதோடு, மேனாள் வெப்பம் பரவி கொண்டிருந்தது. அந்த வீட்டின் மூன்றாவது மகள் அச்வினி பசுமைத் தாவரங்களை தண்ணீர் ஊற்றிக்கொண்டே மனதில் ரிசுமேலையே திரும்பத் திரும்ப வாசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“அம்மா, இன்னைக்கு நான் களஞ்சியத்துல போறேன். அலுவலக உதவியாளர் வேலையா வேணும்னு பேனர்ல போட்டிருந்தாங்க.”

“ஆமா போ… ஆனா இந்த வேலையெல்லாம் உன்னோட படிப்பு ஸ்டாண்டர்டுக்கு சரியாடா!” சுமதியம்மாள் புளைத்த முகத்துடன் பதிலளித்தாள்.

“அம்மா, ஆறு மாதமா வேலையுக்கே விண்ணப்பிக்கிறேன். எல்லாம் ‘நீங்கள் தேர்வில் இடம்பெரவில்லை’ன்னு பதில். ஒவ்வொன்னும் மனசுல சின்னக் குத்து மாதிரி.”

“எனக்கே தெரியும், நீ என்ன படிச்சு இருக்கேன்னு. ஆனா நம்ம நிலைமை என்ன. வீட்டு வாடகையா, அண்ணன் கல்லூரி கட்டணமா, ரம்யா கம்ப்யூட்டர் கிளாஸ். நம்ம அப்பாவோ நானூறு ரூபாய்க்கு கூட வேலை கிடைக்காதா. ஒவ்வொரு நாளும் வீட்டில் மாறுகிற மின் மீட்டர் மாதிரி.”

அச்வினி ஒரு ஆழ் மூச்சுடன் பற்சிப்பி பை எடுத்தாள்.
“நான் போய்டுறேன் அம்மா. நேரமாயிடுச்சு.”

அவள் அடித்த வெளிச்சத்தில் செல்லும் போது, தெருவோர மளிகைக் கடைக்காரர் ராமச்சந்திரன் —
“என்ன அச்வினி, இன்னும் வேலை கிடைக்கல?”
“அன்னிக்கி HR பேச்சு வந்ததா இருந்துச்சு, ஆனா பின்னாடி மவுசு இல்லாம போச்சு ஐயா…”
“சரி… ஒரு நாள் எல்லாம் மாறும். நீங்க விடாம முயற்சி பண்றதுக்கே வேலை வரணும்!”

அவளது முகத்தில் சிறிய புன்னகை மலர்ந்தது. சின்னஞ்சிறிய ஊர் தான், ஆனா ஒவ்வொரு மூலையிலும் ஒரு நம்பிக்கையின் வெளிச்சம்.

அன்று காலை நகராட்சிக் கட்டடம் அமைந்திருந்த ஜவஹர்நகர் குடியிருப்பு அலுவலகத்தில், பத்து பேர் ரிசுமே வைத்துக் காத்திருந்தனர்.
“அவங்களே ஓவர்க்வாலிபைட் சொல்றாங்க…”
“எனக்கு முன் மூணு எப்பாயிண்ட்மெண்ட் ஏற்கனவே முடிஞ்சுப்போச்சு…”
“என்னங்க அது? உங்க அப்பா ஊர்மன்ற உறுப்பினரு?”

அச்வினி இந்த பேச்சுகளுக்கெல்லாம் மத்தியிலே மௌனமாக நின்றாள். ஓர் அந்நியப் பெண்மணி வந்து அழைத்தாள்:
“நம்பர் 7… அச்வினி?”

அவள் உள்ளே நுழைந்தாள். ஒரு கிளார்க் டேபுளின் பக்கத்தில் மூன்று பேர்.
“உங்க படிப்பு? அனுபவம்?”
“நான் தமிழில் முதுநிலை, பி. எட் முடிச்சிருக்கேன். கடந்த ஆண்டு ஒரு கல்விக்கழகத்தில் இன்டர்ன் பணிச்சிருக்கேன்.”
“ஆனா இந்த வேலை நம்மக்கு ஒரு பதினொராம் வகுப்பு முடிச்சவங்கல நம்புறோம். நீங்க ஓவர்க்வாலிபைட்.”

அச்வினி திகைத்துப் பார்த்தாள்.
“நான் வேலை செய்யவேண்டும். அது என்ன வேணும்னாலும் பரவாயில்லை. வீட்டுப் பொருளாதாரத்தை ஓட்ட வேண்டிய நிலை.”

“என்னோட ஹெச்சாருக்கு பேசிப் பார்ப்பேன். நீங்க ரொம்ப கம்பீரமா பேசறீங்க. ஒரு வேலை வரலனாலும், நம்ம ஆர்கனைசேஷன்ல வேற டிபார்ட்மெண்ட்ல கொடுக்கலாம்.”

அச்வினி திரும்பிச் செல்லும் போது அந்த அதிகாரியின் வார்த்தைகள் மனதில் ஓர் சத்தமில்லாத வசந்தம் போல பதிந்தது.

வீட்டுக்குத் திரும்பியவுடன் அம்மா கேட்டார்,
“எப்படி போச்சு?”
“நல்லவிதமாக போச்சு. பதிலுக்கு காத்திருக்கச் சொல்லிட்டாங்க. ஆனா நம்பிக்கையா இருக்கு இப்ப.”

“அந்த நம்பிக்கையை மட்டும் விடாதே மகளே.”

அந்த இரவு, தூக்கம் வராத நிலையில் அச்வினி ஜன்னலின்பக்கம் நின்று பார்த்தாள். நகரத்தின் ஒளிக்கற்றைகள், அவளது எதிர்கால கனவுகளோடு ஒன்றுபட்டதைப் போலத் தோன்றியது.

2

பிறகு மூன்று நாட்கள் ஆனது. அந்த நாட்கள் வெறும் நம்பிக்கையின் கடலிலேயே ஆழ்ந்தது. காலை நேரங்களில் ரெசுமே கோப்புகளை திருத்துவது, மாலையில் வேலைவாய்ப்பு அறிவிப்புகளை அஞ்சலில் தேடுவது, மற்ற நேரங்களில் ரம்யாவுக்குப் பாடம் சொல்லித்தருவது—இதுதான் அச்வினியின் வாழ்க்கை அச்சத்தில் புழுங்கும் ஒரு ரெக்கை போல.

அந்த காலை, கிச்சனில் பால் கொதிக்கும் சத்தத்துடன் மொபைல் ‘டிங்’ என்றது. அச்வினி ஓடிப்போய் பார்த்தாள்.

From: JN Municipality Office
Subject: Interview Follow-Up
“Dear Aswini R,
You have been shortlisted for a secondary round of interview for the post of Administrative Assistant (Contractual). Kindly report to the office at 10:00 AM on Thursday with original documents.
Regards,
Recruitment Cell.”

அவளது இதயத்தில் அலைகள் பாய்ந்தது. “அம்மா…ம்மா! வந்திருச்சு மெயில்!” அவள் உற்சாகத்துடன் ஒலித்தாள்.

சுமதியம்மாள் தூய்மையாக்கிக் கொண்டிருந்த பாத்திரங்களை கீழே வைத்துக்கொண்டு வந்து, “என்ன மெயில்?” என்று பதற்றத்துடன் கேட்டார்.

“அந்த நகர் அலுவலகம். மீண்டும் என்னை நேர்காணலுக்கு அழைக்கிறாங்களாம்!”

“அப்படியா? அந்த முறை நிச்சயம் உனக்கு வேலையை வாங்கித்தரணும். எல்லாம் நம்ம வீட்டுக்கே நிம்மதியா வரணும்னு நாலு நாளா அப்பா கூட பிரார்த்தனை பண்ணிகிட்டே இருக்காரு.”

அவள் அவ்வளவு சந்தோஷமாக இருந்தாள். ஜன்னலின் விளிம்பில் ஒரு புறா கூட அந்த நாளில் தன்னை விட அமைதியானவளாக இல்ல.

மறு நாள் பொழுதிலே, நேர்காணல் நாளில், மழை ரொட்டித் தொடங்கியது. அவள் மிதமான சாம்பல் நிற சுடிதாரை அணிந்து, டாகுமெண்ட் கோப்பை நன்கு பேக்கில் வைத்துக்கொண்டு பஸ்ஸை நோக்கிச் சென்றாள். சாலைகள் குளிர்ச்சியுடன் இருந்தாலும், அவளது உள்ளத்தில் ஒரு வெப்பம் இருந்தது. அது பயமல்ல, அது ஒரு எதிர்பார்ப்பு.

அலுவலகத்தில் அந்த நாள் கடைசியான நேர்காணல் என்பது போலவே இருந்தது. இரண்டு பேர் முன்னதாகவே உள்ளே சென்றுவிட்டனர். அந்த இடத்தில் காத்திருந்தவர் ஒருவர், சிவமணி என்பவர், 35 வயதுக்கு மேற்பட்டவராகத் தோன்றினார். கையிலே ஒரு பட்டப்படிப்பு சான்றிதழும், பின் காலத்தில் ஒரு பி.ஜே.எம். படிப்பும் இருந்தது.

“நீங்க ஏற்கனவே பேச்சுக்கு வந்திருக்கீங்கலா?” என்று அவர் கேட்டார்.

“ஆம், முதல் சுற்று பேச்சுக்கு. நீங்களும் வேறதா?”

“நானும் பட்டதாரி. ஆனா இந்த வேலைக்கு என் சின்னப் பெண்ணு நம்மை ஆட்டுற மாதிரி. வீட்டில் யாராவது ஒரு நாள் சம்பாதிக்கணும் என்பதுக்காக இங்க வந்தேன்.”

அச்வினிக்கு இதெல்லாம் புதுசல்ல. இந்த போட்டிக்குள் இருக்கும் மனச்சோர்வு, தற்காப்பு உணர்வுகள், அது எல்லாம் வழக்கமான விஷயம்தான். ஆனாலும் அந்த நாளில் அவளுக்கு மட்டும் ஒரு சத்தமில்லா தன்னம்பிக்கை இருந்தது.

நேர்காணல் அறைக்கு அவளது பெயர் அழைக்கப்பட்டது.

“வணக்கம் அச்வினி. நம்மோட புதிய டிபார்ட்மென்ட்ல, நமக்கு ஒரு டிபார்ட்மெண்ட் அசிஸ்டென்ட் தேவை. உங்கள் கல்வி, உங்கள் மொழிப் பயிற்சி, எல்லாம் சரியானது. ஆனா இந்த வேலை ஒரு வருடம் மட்டும், பின்னாடி நீடிப்புக்கான வாய்ப்பு இருக்காது.”

“நான் தயாராக இருக்கேன். ஒரு வருடமாக இருந்தாலும் அது என் அனுபவத்தை உருவாக்கும். நானே என் திறமையை நிரூபிக்க விரும்புகிறேன்.”

“நல்லது. உங்களை நியமிக்கலாம் என்று நாங்கள் விருப்பமாக இருக்கிறோம். நாளை உங்களுக்கான நியமனக் கடிதம் அனுப்பப்படும்.”

அச்வினிக்கு அந்த நிமிஷம் வாயைப் பேச முடியவில்லை. அவள் மெளனமாக தலையசைத்தாள். அதன் பின் விலகிச் சென்றபோது, அவளது கண்களில் கண்ணீர் சுருங்கியது. அது துக்கம் அல்ல. அது நெகிழ்ச்சி.

வீட்டுக்கு வந்தவுடன் அம்மா கண்ணுக்குள் பார்த்ததும்:
“என்ன, எப்படி போச்சு?”

“வந்துடுச்சு அம்மா…அழைப்பிதழ் நாளைக்கு வரும். நியமனம்!”

“பொறுமை இருந்ததாலே இந்த நாள் வந்தது. உனக்கு வாழ்த்துக்கள், அச்வினி!”

அந்த இரவு வீட்டில் சாதாரண இரவு உணவாக இருந்தாலும், ஒவ்வொரு உணவிலும் ஒரு பண்டிகை சுவை இருந்தது.

அப்பா அந்த உண்மையை கேட்டு, கண்ணோட்டத்துடன் பார்த்தார்.
“நம்ம வீட்டில் ஒரு பசங்க வேலைக்கு சேர்ந்திருக்காங்கன்னு நானும் சொல்லிக்கலாம். நல்லா பண்றேம்மா.”

அந்த வார இறுதியில் அவளுக்கான நியமனக் கடிதம் வந்தது. “Administrative Assistant — Contractual Post, Period: 12 months, Salary: ₹14,500/month.”

அவளது வாழ்க்கை பழைய மிச்ச நினைவுகளுக்குள் சுழன்றுவந்த அந்த இடத்திலிருந்து இப்போது ஒரு வட்டம் முடிந்து, புதிய கோணத்தில் நுழைந்தது.

அச்வினி அந்த கடிதத்தை படித்தபோது, அவளுடைய கண்கள் கண்ணீர் விட்டு இமைகளை தோய்த்தது. அது ஒரு சாதாரண வேலை இல்லை. அது ஒரு தொடக்கமான நம்பிக்கை.

3

அச்வினியின் வாழ்க்கை திகட்டலில்லாத மெட்ட்ரானோம் போல சுழன்றது. காலை 9:30க்கு அலுவலகம், மாலை 5:30க்கு வீடு. அந்த இடையே ஓர் உலகம் – டாகுமெண்ட், பைலிங், சிக்னேச்சர், மற்றும் எதையாவது சரியாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டிய தவிப்பு.

தொடக்கத்தில், நகராட்சியின் கட்டடமே அவளுக்கு பெரும் கம்பளிப்போல இருந்தது. பெரிய பெரிய கேபின்கள், ஒவ்வொரு மேசையிலும் ரப்பர் ஸ்டாம்ப்புகள், வேகமாக டைப்பாகும் கீபோர்டுகள், காபி வாசனை, ரிஜிஸ்டர் ஃபைல்கள், மற்றும் தவறாமல் ஒலிக்கும் “அம்மா, இதுக்கு யாரு பஸ்சுக்கி எழுதனும்?” என்ற ஒலி.

அவளது மேல் அதிகாரி – பாலசுப்ரமணியம் – வயதில் ஐம்பதுகள், அடங்காத சிரிப்பு, ஆனால் வேலைக்கு நேர்மை.
“அச்வினி, இந்த ப்ராஜெக்ட் பைலுக்கு புதிய லேபிள் ஒட்டி, பிளான் நூட்டிக்கு போட்டிக்களஞ்சியம் சேர்த்து கொடுக்கணும்.”

“சரி ஐயா,” என்று அவள் பதிலளிக்க, அவர் புன்னகை செய்தார்.
“வேலை சரிவரப் புரிஞ்சா?”

“புரியுது ஐயா. கொஞ்சம் மெதுவா ஆகலாம். ஆனா பிழையில்லாம பண்ணுவேன்.”

அந்த நேரத்தில், அலுவலகத்திலேயே ஓர் முக்கியமான நிகழ்வாகக் கருதப்பட்டது – கூட்டுத் திட்டத் திட்ட அறிக்கை தயார் செய்தல். இது வாரத்திற்கு ஒருமுறை நடைபெறும் முக்கிய பணி. பலரின் கண்கள் அந்த அறிக்கையில் சிக்கியிருக்கும். பாலசுப்ரமணியம் அந்த வேலைக்கு அச்வினியை தேர்வு செய்தார்.

“நீங்க அந்த வாராந்த அறிக்கைய எழுதணும். அது இண்டர்னல் ரிவியூ குழுவுக்காக. வேலைகளின் முன்னேற்றம், தாமதம், மற்றும் எதிர்கால திட்டங்கள்.”

“நான் முயற்சி செய்றேன் ஐயா.”

முதலில் கொஞ்சம் பதட்டமாக இருந்தாள். பாஸ்ட் டென்ஸ், ஆஃபிஷியல் மொழி, எதெல்லாம் சேர்க்கணும், எதெல்லாம் தவிர்க்கணும்—இதில் குழப்பமாய் இருந்தாலும், அவள் விடாமல் முயற்சி செய்தாள்.

மறுநாள் காலை, அவளுடைய கணினியில் அச்வினியின் முதல் வாராந்த அறிக்கையைப் பார்த்த பாலசுப்ரமணியம், படித்து முடித்து தலையை நிமிர்த்தினார்.

“நல்லா எழுதிருக்கீங்க. மேனேஜ்மென்ட் ஸ்டைல் சிக்கனும், அதோடே நேர்த்தியும் இருக்கு. கொஞ்சம் திருத்தம் மட்டும் பண்ணுவேன். ஆனா இது ஓகே.”

அந்த ‘ஓகே’ என்ற சொல்லே அச்வினிக்கு வெற்றி போலவே இருந்தது. அதுவே அவளுக்கு முதன்மைத் திருப்பமாக அமைந்தது.

அவள் வேலைக்கு பழகிக்கொண்டதை அலுவலகத்தின் மற்ற ஊழியர்களும் கவனிக்கத் தொடங்கினார்கள். முகில் என்ற இளைய அலுவலர், கவனமாகவே இருந்தவர்.
“சாரி… நீங்க பி.ஏட். முடிச்சிருக்கீங்கன்னே… இந்த ஆட்மின் வேலை கொஞ்சம் இழிவா இல்லையா?” என்று ஒருமுறை நேர்மையாக கேட்டார்.

அச்வினி சிரித்தாள்.
“வேலைக்கு இழிவே இல்ல. வேலை செய்யும் ஆளோட எண்ணமே முக்கியம். இந்த ஒரு வருட அனுபவம் எனக்கு ஒருநாளும் தேவைப்படும். அப்போ நான் சொல்வதுக்கே முன், என் வேலைவே பேசும்.”

அவளது அந்த பதில் எதிர்பாராத அளவில் முகிலுக்கு மரியாதை உருவாக்கியது. பிறகு அவரும் அவளுடன் பல வேலையை பகிர்ந்து செய்ய ஆரம்பித்தார். இடைவிடாமல் உதவினார்.

அதிகாலை நேரங்களில் அவள் வீட்டில் எப்போதும் ஒரே போலியான தினசரி நிகழ்ச்சிகள். ரம்யா பள்ளிக்குச் செல்ல தயாராவது, அப்பா காலையிலேயே பஞ்சாயத்து அலுவலகத்திற்குப் போவது, அம்மா உணவு தயாரிப்பு.

ஆனால் ஒரு மாற்றம் இருந்தது—அச்வினியின் பரிசுத்த உணர்வு. அவள் இப்போது பணம் சம்பாதிக்கிறவள். மாதம் முடிந்தவுடன் ₹14,500 வந்ததும், அவளுடைய கண்களில் அந்த ஒவ்வொரு ரூபாய்க்கும் ஒரு அர்த்தமிருந்தது.

“அம்மா, இவ்வாரம் சாமியின் நோன்புக்காக நான் சாமி ஆலயத்துக்குச் செல்றேன். நாம எல்லாம் இன்று வரைக்கும் நம்பிச்சு இருந்ததுக்கு நான் நன்றி சொல்லணும்.”

அந்த வாரம் தாயும் மகளும் சேர்ந்து ராகவபுரம் கோயிலுக்குச் சென்றனர். அங்கே திடீரென அம்மா கூச்சலிட்டு,
“நீ வந்த நாள் முதல் வீட்டுல பிசுக்கணும் நிம்மதி வந்தது. அவ்வளவு நாள் நம்ப தவம் பண்ணது பலன்தான்.”

அச்வினி புன்னகைத்தாள்.
“அம்மா, இன்னும் முன்னேறணும். இதுலயே நிக்கலாம்னா நமக்கு முன்னேற்றமே கிடையாது.”

முதல் மாதம் முடிந்தவுடன், பாலசுப்ரமணியம் அவளை அழைத்தார்.
“நீங்க நல்லா ஜஸ்ட் பண்ணிருக்கீங்க. சின்ன வேலைன்னு பார்ப்பதில்லை. பெரிய பொறுப்புகளைச் சுமக்க தகுதியா இருக்கீங்க. நம்முடைய ஹெட்குவார்டர்ல ஒரு இடம் இருக்கு. அந்தக் காலில் உங்கள் பேர் பரிந்துரை பண்ணலாமா?”

அவள் அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தாள்.
“எனக்கு அந்த அளவுக்கு அனுபவம் இல்ல…”

“அதான் உங்களோட சிறப்பு. கத்துக்க போறவங்களும் தேவை. கற்றுத்தரக்கூடிய சுழற்சியும் தேவை.”

அச்வினி கண்கள் கலங்கியபடி,
“நன்றி ஐயா. என்னை நம்புறீங்கன்னு நினைச்சே எனக்கு பெருமை.”

அந்த வாரம், அவள் இரவு தூங்கும் முன் ஜர்னல் எழுதினாள்:
“முதல் மாதம். வேலை. பயம். உற்சாகம். நம்பிக்கை. ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு உச்சி. ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு தேர்வு. ஆனா நானாகவே நான் உருவாக ஆரம்பிக்கிறேன்.”

4

ஏப்ரல் மாதம் வந்ததும், நகரத்தின் காற்றில் வெப்பத்தோடு ஒருவித பரபரப்பும் பதட்டமும் கலந்து கொண்டது. அரசு அலுவலகங்களில் கூட அதிக வேலைகள், கணக்கீடுகள், புதிய திட்டங்கள், மற்றும் நிதி ஆய்வுகள் ஒட்டுமொத்தமாக திடீரென எழுந்தது போலவே இருந்தது.

அச்வினிக்கு இது முதல் கோடை கால வேலை அனுபவம். இந்த நேரத்தில் பள்ளிகளுக்கு விடுமுறை என்பதால்தான் அவள் மனதில் ஒரு சின்ன சோகம் இருந்தது—முந்தைய ஆண்டுகளில் இந்த நாட்களில் அவள் ரம்யாவுடன் காலையில் சினிமா பார்த்து, மதியம் சிறிய தோசைக் கடைக்கு சென்று, பிற்பகலில் ரம்யாவின் கணித பயிற்சிகளை எளிமையாக விளக்கிக் கொடுத்து சந்தோஷப்பட்டாள். இப்போது அந்த நேரங்கள் நினைவில் வந்தாலும், அவை கனவாகவே தோன்றின.

அலுவலகத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் இப்போது ஆழமான கணக்கீடுகளோடு மாறியது. பொதுப்பணித்துறை திட்டங்கள், நகர சுத்திகரிப்பு அறிக்கைகள், பொதுமக்கள் மனுக்கள், மற்றும் பரிசீலனைக்கான சட்ட அறிவுரைகள்—இதெல்லாம் ஒரு புதுப் பரிச்சயம் போல அவளிடம் வந்தது.

ஒரு நாள், முகில் ஒரு கோப்பை அவளிடம் கொடுத்தார்.
“அச்வினி, இந்தக் கேஸ்ல ஒரு அரசுப் பள்ளியின் சுவரு இடிந்திருக்கிறது. மாணவ-மாணவிகள் பீல்ட்ல தான் வகுப்புக்கூடிக்கிறாங்க. நம்ம சீர்திருத்த திட்டத்தில் இதை எப்படிக் கொண்டு வரலாம்? ஒரு நோட்டு தயாரிக்க முடியுமா?”

அவள் கைகளை விரித்து கோப்பை வாங்கினாள்.
“முடியும். ஆனா இவங்க மாதிரி பள்ளிகூடங்களுக்கு நிதி ஒதுக்கணும்னா திட்டத் தலைவருக்கு நேரில் பரிந்துரை போகணும்.”

“அதனால்தான் நான் உன்னிடம் கொடுக்கிறேன். நீ சொல்றதுல ஒரு சமநிலை இருக்கும். ஒவ்வொரு வார்த்தையும் விவேகத்துடன் இருக்கும்.”

அந்த வாரம் அவள் வீட்டு மாடியில் அமர்ந்தபடியே அந்த நோட்டுக்காக தகவல்கள் சேகரித்தாள். நான்கு பக்கங்களாக எழுதப்பட்ட ஆவணத்தில் கையேடு மாதிரி தோற்றமளிக்கச் செய்து, அதில் புகைப்படங்களும் சேர்த்தாள். அவளுடைய கண்களில் அந்த பள்ளி மாணவிகளின் நிழல்கள், அந்த இடிந்து விழுந்த சுவர், மற்றும் அவற்றுக்குள் மூடிய கனவுகள்—all took shape in her mind like a silent documentary.

பிறகு அந்த ஆவணத்தை வழங்கிய நாளில், பாலசுப்ரமணியம் நேரில் பாராட்டினார்.
“இது ஒரு மாதிரிப் பதிவு போல இருக்கு. மேனேஜ்மென்ட் பாராட்டாங்க. பத்துக்கும் மேல் கேஸ்கள்ல இதையே மாதிரி போடலாம்னு திட்டமிட்டாங்க.”

அவள் புன்னகைத்தாள். “நன்றி ஐயா.”

அந்த மகிழ்ச்சியோடு வீட்டுக்கு வந்த பிறகு, அச்வினி அம்மாவுடன் வட்டக்கண்ணி சந்தைக்கு சென்றாள்.
“இந்த மாத சம்பளத்துல ஒரு புது சாண்டல் வாங்கிக்கலாம்னு நினைச்சேன். ஒவ்வொரு நாள் மூன்றுசாமை நிலத்துல நின்னு பயணிக்கிறேனே!”

அம்மா சிரித்தார்.
“உன் கால் மட்டும் இல்ல. வாழ்க்கையையும் ஒவ்வொரு நாளும் முன்னுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போற சாண்டல்தான் அது.”

மழை பெய்யத் தொடங்கிய அந்த நாளில், தாயும் மகளும் புதிய சம்பளத்துடன் வாழ்வில் சின்ன சந்தோஷங்களை தேடியார்கள். அந்த சந்தையில் ஒரே சிரிப்பு, ஒரே மனச்சாந்தி.

அடுத்த வாரம், அலுவலகத்திலே ஒரு புதிய மின்அழைப்பிதழ் வந்தது. “Administrative Skill Training – Chennai Regional Office – 5 Day Residential Workshop.”
பாலசுப்ரமணியம் அச்வினியை அழைத்தார்.
“இதுக்கு நீ போயி வரணும். இது உனக்காகவே. வேலை மட்டுமல்ல, வளர்ச்சிக்கு உதவும் ஒரு பயிற்சி.”

அவள் தயங்கினாள்.
“ஐயா…நான் வீட்டில் சொல்வதெல்லாம் கஷ்டம். ஒரு ஊருக்கு தனியாக போறது, தங்கணும்…ரம்யா பள்ளி இருக்கா, அம்மா வீட்டு வேலை…”

“உனக்கு பயம் இருக்கா?”

“இல்ல ஐயா. அது இல்ல. ஆனா நம்ம வீட்டில் இதுவரைக்கும் இந்த மாதிரி பயணமே இல்ல.”

“அப்போ ஆரம்பிச்சு பாரு. அச்வினி, ஒருவேளை இப்போவே இந்த பயிற்சியில் நீ பங்கேற்க முடியலானாலும், வாழ்க்கையில் எந்த ஒரு வளர்ச்சியும் வந்தாலே இந்த பயணம் தொடங்கணும்.”

அந்த வாரம், இந்த விஷயம் வீட்டில் பேசப்பட்டது. சுமதியம்மாள் சிறிது நெருக்கடி உணர்ந்தாலும், அப்பா கூறினார்:
“அவளுக்கு வாழ்க்கையை எதிர்கொள்வதற்கான புது களம் இது. ஒவ்வொரு பசங்களும் ஒரு நாள் தன்னால மட்டும் வாழ கத்துக்கணும். அவளையும் அனுப்பு.”

அந்த வாரம் அவளுக்கு ஓர் பயணத் துணி பை வாங்கப்பட்டது. ரம்யா ஒரு சிறிய கையேடு போட்டாள். அதில் எழுதியது:
“அக்கா, நீ பெரியவங்க மாதிரி வீட்டை விட்டுப் போற, ஆனா நாங்க உன்ன விட மாட்டோம். நல்லா பழகிட்டு வா.”

பயண நாளில், சென்னை-bound பஸ்ஸில் ஏறியவுடன் அவளுக்கு பரவிய உணர்வு வேறு. அது பயம் அல்ல. அது ஒரு புது கனவின் முதல் அடி.

பஞ்சேலி, கோவில்பட்டி, விழுப்புரம்—all flashed by the window. அவளுடைய மனதில் ஒவ்வொரு காட்சி, ஒரு எழுத்து போல பதிந்தது.

5

பஸ்ஸிலிருந்து கீழிறங்கியதும், சென்னை அந்த காலை நேரத்தில் மெல்ல சிரித்தது போலத் தோன்றியது. பழைய அடுக்குமாடிகள், கண்ணை விளக்கும் வானொலி விளம்பரங்கள், பக்கவாட்டில் கடைக்குட்டிகளின் வாசனை, காற்றில் கலந்த சுடுகடலை மணம்—அச்வினிக்கு இது ஒரு முழு புது அனுபவம். அவள் வாழ்க்கையில் முதல் முறை தனியாக ஒரு நகரத்தில் கால்தாண்டும் தருணம்.

அலுவலகத்திலிருந்து அனுப்பியிருந்த ஆளும் வாடகை காரும் விமானநிலையம் போல பட்டினப்பாக்கம் அலுவலக தங்கும் விடுதிக்குள் அழைத்துச் சென்றனர். மூன்று பேர் ஒரு அறையில் தங்கும் ஏற்பாடு. முதல் பத்து நிமிடங்கள் ஒரு பயம், பின் அதே பயம் ஒரு கனவாக மாறியது. அவளுடன் அறை பகிர்ந்தவர்கள்—வாணி திருநெல்வேலியிலிருந்து, மயூரி கடலூரிலிருந்து. இருவரும் முற்றிலும் வேறு பாணியில் பேசினார்கள், ஆனால் மூவருக்கும் ஒன்றானது—அவர்கள் வாழ்வை சுயமாக உருவாக்க முயற்சிப்பவர்கள்.

முதல் நாள் பயிற்சியில், ஒரு தாடி யுக்தியாக இருந்த பயிற்சியாளர் நெமில்சாமி சொன்னார், “Leadership is not a post. It is a posture. நீங்கள் உங்கள் நிழலை நேராக வைத்துக்கொள்ளும் நபராக இருந்தால், வாழ்க்கையே உங்கள் பின்னால் வரிசையில் நிற்கும்.”

அச்வினி அந்த நேரத்தில் மனதுக்குள் எழுதியது:
“நிழலுக்கே நேர்மை கற்றுக்கொடுக்க விரும்புகிறேன்.”

பயிற்சியின் அடுத்த கட்டத்தில், அனைவரும் தங்களுடைய வாழ்க்கையின் சுருக்கத்தை சொல்லும் ஒரு அமர்வு வந்தது. அச்வினிக்கு அந்த தருணம் வந்தபோது, அவள் சிறிது தயங்கினாள். ஆனால் அவளுடைய குரல் ஓயவில்லை.

“எனது பெயர் அச்வினி. நான் ஓர் அரசு அலுவலகத்தில் ஒப்பந்த ஊழியராக பணிபுரிகிறேன். இந்த வேலையைப் பெறுவதற்காக நான் ஆறு மாதங்கள் முயற்சி செய்தேன். இன்று இங்கு இருக்கிறேன் என்பது—நான் என் குடும்பத்துக்கே முதல் ஊதியம் கொண்டுவரும் மகளாக இருக்கிறேன் என்பதன் சின்ன பாட்டிதான்.”

அவளது பேச்சுக்கு பிறகு ஒரு மெல்லிய கைதட்டல் வந்தது. எந்தவொரு மேடை இல்லாமலேயே, அந்த ஒலியில் அவளுக்கு உயரமான மேடையை climbing செய்த உணர்வு ஏற்பட்டது.

அந்த இரவுகளில், தங்கும் விடுதியில் மூவரும் தங்களுடைய வாழ்க்கை அனுபவங்களை பகிர்ந்து கொண்டனர். வாணி சொன்னாள், “என் அப்பா பாதி ஊனமுற்றவர். நான் தான் வீட்டின் முதன்மை வருமானம். ஆனால் என் சகோதரன் கல்லூரியில் படிக்கிறான். அவனுக்காகவேதான் நான் வேலை தேடியேன்.”

மயூரி, சிறு சிரிப்புடன், “நான் கணினி பொறியியல் படிச்சவங்க. ஆனா இப்போ சமூக நலத்துறை அலுவலகத்தில் கம்பெயின்ட் ரிசீவிங் க்லார்க். வாழ்க்கை எப்போதும் நம்ம திட்டமிடுவதால் அல்ல. அது நம்ம கண்டுக்கொள்ளும் தைரியத்தால்.”

அச்வினி கேட்டுக் கொண்டே இருந்தாள். அவளது மனதில் இதெல்லாம் கதைகள் போல ஒலித்தன. அப்போது தான் அவளுக்கு புரிந்தது—தன் வாழ்க்கையின் வட்டம் எந்த ஒரு தனிமையிலும் இல்லையென்று. அவள் மட்டும் அல்ல, இந்த உலகத்தில் நூற்றுக்கணக்கான பெண்கள், இதே மாதிரி வாழ்க்கையை எடுக்க, மீண்டும் எழ, மீண்டும் அடுத்த படிக்கட்டைக் கடக்க முயற்சிக்கிறார்கள்.

பயிற்சியின் நான்காவது நாளில், செயல்திறன் மேம்பாட்டுக்கான ஒரு மாடல் வேலைவாய்ப்பு திட்டத்தை தயாரிக்க வேண்டும் என்பதற்கான குழு பணிகள் வழங்கப்பட்டன. குழுவில் அவள், மயூரி மற்றும் இன்னொரு பெண் கீதா இருந்தார்கள். அவர்களுக்கு “Women in Local Governance” என்ற தலைப்பு.

அச்வினி முன்மொழிந்தாள், “நம்ம ஊரிலே நம்ம மாதிரியே சின்ன ஊரிலிருந்து வந்த பெண்களுக்கு வேலை தேட நெருக்கடி இருக்குது. நாம ஒரு ‘Local Skills Mapping’ திட்டத்தை உருவாக்கலாமா? அவங்க கல்வியும், விருப்பமும் என்னவென்று அரசு வெப்சைட்டில் பதிவுசெய்யும் ஒரு நேர்த்தியான மின்னணு வடிவமைப்புடன்?”

மயூரி கணினியில் தேர்ச்சி பெற்று இருந்ததால், அவள் UI draft உருவாக்கினாள். கீதா அதன் சட்டப்படி உள்ள வழிமுறைகளை எழுதியாள். ஒவ்வொரு வார்த்தையும் நேர்த்தியுடன். அச்வினி ஒட்டுமொத்த வடிவமைப்பை பிரெஸன்டேஷனாக உருவாக்கினாள்.

மறு நாளில் அவர்கள் குழுவின் முன்வைப்பை கேட்ட அனைவரும் ரசித்தனர். நெமில்சாமி சொன்னார், “இது ஒரு திட்டமாக எடுக்கவேண்டிய ஒன்று. நான் நம்ம training committee-க்கு பரிந்துரை செய்கிறேன். ஏனெனில் இது ஒரு கண்காணிப்பு மாதிரியாக இருக்கும்.”

அந்த வாரம் முடிவில், பங்குபெற்ற அனைவருக்கும் சான்றிதழ்கள் வழங்கப்பட்டன. ஆனால் அச்வினிக்கோ ஒரு மேலதிக பாராட்டு அட்டையும் வழங்கப்பட்டது—“Outstanding Innovation in Training Presentation.”

பட்டம் வாங்கிய தருணத்தில் அவளது முகத்தில் கண்ணீர் பட்டது. ஆனால் அது அழுகை இல்லை. அது சொந்தமாக அடைந்த ஒருபோதும் எதிர்பார்க்காத வெற்றியின் கனியமுதம்.

வீட்டுக்குத் திரும்பும் பயணத்தில், அவள் வாட்ஸ்அப்பில் குடும்பக் குழுவில் ஒரு படம் அனுப்பினாள்—அவள் சான்றிதழுடன் நின்றிருக்கும் புகைப்படம். பிறகு:
“அம்மா, நான் வர்றேன். இந்த சான்றிதழ் என் சாம்பார் சாதத்தோடு சேர்த்து நான் சாப்பிட போகும் பரிசு!”

6

 

சென்னையில் கடந்த ஐந்து நாட்கள் அச்வினிக்கு வாழ்க்கையை முழுமையாகக் கற்றுத்தந்தன. ஆனால் அந்த பயணத்தின் பயன்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பிய பிறகும் தொடர்ந்தன. மே மாதம் கடும் வெயிலோடு தொடங்கினாலும், அவரது உள்ளம் ஏற்கெனவே புதிய நிழல்களில் நனையத் தொடங்கியிருந்தது.

வீட்டிற்கு திரும்பிய நாளே காலைவேளையில் அம்மா அவளுக்குப் பசும்பால், வெந்தயம் சேர்த்த கஞ்சி கொடுத்தார்.

“அதிக வெயிலில் பயணம் பண்ணி வந்தே, உடம்புக்கு சூடாக வரக்கூடாது. குடி. இது உடம்புக்கெல்லாம் நல்லது,” என்றார்.

அச்வினி சிரித்தாள். “அம்மா, நான் சென்னையில் இந்த மாதிரியே எதுவும் குடிக்கலே. நம்ம வீட்டு கஞ்சி மாதிரி எதுவும் இல்ல.”

அப்பா பக்கத்திலிருந்து பேசினார். “வீட்டுக்கு வந்ததிலேயே அடையாளம் தெரிஞ்சிடுச்சு. முகம் சுத்தமா இருக்கே!”

அவள் சிரித்து, “சான்றிதழும் இருக்கே அப்பா,” என்று கூறி, அந்த ‘Outstanding Innovation’ அட்டையை காட்டினாள். ரம்யா அதைக் கையிலே எடுத்துப் பார்த்தாள்.

“அக்கா, இது போல இன்னும் எத்தனையோ வரணும் உனக்கு. நீ பெங்களூரு போனாலும், நாங்க ஒவ்வொரு வெற்றியையும் வீட்டிலேயே கொண்டாடுவோம்.”

“இன்னும் வருசங்கள் இருக்கே ரம்யா. இந்த ஒரு வருட ஒப்பந்த வேலை முடியும்போது என்ன ஆகும் என்றே தெரியல. ஆனா… நான் பயப்பட மாட்டேன்.”

அந்த வாரம் அலுவலகத்திற்கு திரும்பிய அச்வினிக்கு நிறைய மாற்றங்கள் காத்திருந்தன. பணியிடத்தில் முன்னர் இருந்த காற்றோட்டமான அமைதி இப்போது ஓரளவு பதட்டமாகவே இருந்தது. காரணம், நகராட்சி அலுவலகத்தில் சில நிரந்தர பணியிடங்களுக்கு காலியிட அறிவிப்பு வெளியாகி இருந்தது. ஒப்பந்த ஊழியர்களும் விண்ணப்பிக்கலாம் எனும் விதமாக உத்தரவு வந்திருந்தது.

அச்வினியின் உள்ளம் மகிழ்ச்சியுடன் குமிழி எழுந்தது. “இந்த வேலையிலிருந்து ஒப்பந்தம் மாறி நிரந்தரமாகி விடலாம்!” என்ற எதிர்பார்ப்பு அவளின் நெஞ்சில் மென்மையாக ஒலித்தது. ஆனால் உடனே மனதில் இன்னொரு சலனமும் வந்தது—போட்டி, சலனங்கள், பின்னணி அரசியல், பரிந்துரைகள்… இவை அனைத்தும் அவளுக்கு அறிமுகம் இல்லை.

அந்த நள்ளிரவு, எல்லோரும் தூங்கிய பின்பு, அச்வினி தனியாக வீட்டின் முன்பக்கம் வந்தாள். கோடை இரவில் மின்மினிப் பூச்சிகளும் நிலாவும் அந்த மூலை வாசலில் ஏதோ சங்கதியாய் இருந்து கொண்டிருந்தன. நிலா முழுமையாக இருந்தது. அவளது முகத்தில் அந்த ஒளி விழ, அவள் மெதுவாக ஆசனமிட்டு அமர்ந்தாள். கைபேசியில் அந்த புதிய வேலை வாய்ப்பு அறிவிப்பை மீண்டும் வாசித்தாள்.

Position: Administrative Clerk
Pay Scale: ₹26,000/month
Minimum Eligibility: Bachelor’s Degree in any stream
Exam Pattern: Written + Interview + Skill Test
Reservation: As per Government Norms

அவளுடைய உள்ளம் மறுபடியும் சந்தேகத்தில் குளிக்கத் தொடங்கியது. “நான் தனியா இது முடியுமா? நான் மட்டும் போதுமா?” என்ற எண்ணங்கள் வந்துவிட்டன. ஆனாலும் அந்த நிலவொளியில் அவளுக்கே புது ஒளி கிடைத்தது.

அவளது பயணம் இங்கே தான் முடியாது. இது தான் அடுத்த படிக்கட்டு.

மறு நாள் அலுவலகத்தில் அவர் நேரடியாக பாலசுப்ரமணியிடம் சென்றார்.

“ஐயா, இந்த நிரந்தர பணிக்காக நான் விண்ணப்பிக்கலாமா? என்னுடைய தகுதிகள் போதுமா?”

பாலசுப்ரமணியம் சற்றும் தயங்காமல் பதிலளித்தார். “அச்வினி, நீ எப்பவுமே நேர்மையா வேலை செய்யுற மாதிரி நம்பிக்கை கொடுக்கிற. இந்த நிரந்தர வேலைக்கு நீ விண்ணப்பிக்கணும். ஆனா அதுல தேர்வு நிச்சயம் கடினமா இருக்கும். மொத்தமாக 478 பேர் வந்து இருக்காங்கன்னு சொல்றாங்க.”

அவள் மூச்சை தடுக்க முடியவில்லை. “478! நம்ம ஊர்லயே எல்லாம்!?”

“ஆம். ஆனாலும் பாரு… நீ இந்த வாரம் மட்டும் இந்த மாதிரி செய்யணும். காலை வேளையில் மூணு மணி நேரம் படிக்கணும். மாலையில் வீட்டுக்குப் போனதும் ஒரு மணி நேரம் ரிவிஷன். நான் உனக்கான சில மாதிரிப் கேள்வி பதில்கள் தருறேன்.”

அந்த வாரம் அவளது நாட்கள் முற்றிலும் மாற்றம் அடைந்தது. காலை 5:30க்கு எழுதல். புத்தகங்களை ஆய்வு செய்தல். கணிதக் கணக்குகளை சுலபமாகச் செய்யும் வழிகளை கற்றுக்கொள்ளல். தமிழின் தலைப்பு எழுத்து மற்றும் ஆங்கிலத்தின் ஒழுங்குமுறை—all slowly became a rhythm.

அலுவலக நண்பர்களும் மெயில் மூலமாக சில மாதிரி வினாக்களை அனுப்பினர். முகில் கூட தனியாக ஒரு வாட்ஸ்அப் குழுவில் தேர்வு பயிற்சிக்காக அச்வினியை சேர்த்துவைத்தார்.

அவளுக்குள் இப்போது ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. முன்பு ஒரு வாய்ப்புக்காக காத்திருந்த அச்வினி இப்போது வாய்ப்புகளை கையில் பிடித்து மெதுவாக உயர்ந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

சனி இரவில், ரம்யா திடீரென்று கேட்டாள்.
“அக்கா, நீ இப்போ வேலை பண்ணிகிட்டு இருந்தாலும், ஏன் இன்னும் எக்ஸாம் எழுதறே?”

அவள் சிரித்தாள்.
“நம்ம வாழ்க்கையிலே ஒரு சில வாய்ப்புகள் வந்தா, அதை விட்டுடக்கூடாது. இது கஷ்டமானது. ஆனாலும்… இது நம்மை நெஞ்சோடு தூக்கி செல்லக்கூடிய ஒரு தருணம்.”

அந்த வாரம் அவள் வீட்டின் சுவரில் ஒரு சிறிய பக்கத்தில் ஒரு சுடுகாட்டுப் போல இருந்தது—ஒரு நோட்டு, ஒரு வினாத்தாளின் அட்டவணை, ஒரு மாதிரி ‘Time Table’. அதில், ஒரு பட்டாம்பூச்சியின் படமும் இருந்தது.

அம்மா கேட்டாள், “இது என்ன அம்மா?”

அவள் பதிலளித்தாள், “பட்டாம்பூச்சி சுழன்றதும் தான் பறக்கிறது. நானும் இப்போ சுழன்றுகிட்டே இருக்கேன்… பறக்க ஒரே ஒரு வாய்ப்பு வேண்டும்.”

7

மூன்று வாரங்களுக்குப் பிறகு, அந்த நாள் வந்தது. அரசு நிரந்தர வேலைக்கு எழுத்துத் தேர்வுக்கான நாள். காலை 6.00 மணி. அச்வினி சிறிய பை ஒன்றில் தன் ஆதார் கார்டு, ஹால் டிக்கெட், நீல இன்க் பேன், சின்ன வாட்டர் பாட்டில், பியூச் நிற மரக்கோல் பேன்சில், மற்றும் கடைசி நேர ரிவிஷன் குறிப்புகளுடன் தயாராக இருந்தாள். ஆனால் அவளது உள்ளம் மட்டும் தயாராக இருந்ததா என்பதில் அவளுக்கே சந்தேகம்.

மழை துளிகள் சன்னல்களை சொட்டிக் கொண்டிருந்தபோது, அம்மா பூஜை அறையில் நின்று, ‘விநாயகர் காக்க’ சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அப்பா அவளது முகத்தை பார்த்‌துப் புன்னகைத்தார்.

“வீட்டில் இருந்து ஆள் ஒருத்தி இப்போ அரசு எழுத்து தேர்வு எழுதப்போகிறாளே… நம்ம வம்சத்திலேயே இது பெரிய விஷயம்.”

அச்வினி சிரித்தாள். “அப்பா, அதுக்கும் முன்னாடி இன்னிக்கு ‘cut-off’ அதிகமா வரும் போல.”

“நீ மட்டும் கலங்காம எழுதுங்க. மதிப்பெண் வருமுன்னே மனப்பெண் காட்டணும்.”

பஸ்ஸில் ஏறியவுடன், அவளுக்கு மனதில் பல சத்தங்கள். “Section B காசு விவரங்களா கேட்கும்? வினாக்கள் மூன்று பக்கம் வரும் போல… சிலருக்கு backdoor reference இருக்குமா?”—எல்லாம் மருந்தில்லா மயக்கங்களைப் போல.

தேர்வு மையம் பெரிய அரசு மேல்நிலைப்பள்ளி. வெளியே இருந்த ஊழியர்கள், “பயணக்காரர் உள்ளே செல்வதற்கு அனுமதி இல்லை,” என்றார்கள். ரம்யா வந்திருந்தாள் கூட. அவளது சிறிய முகத்தில் சிரிப்பு இருந்தாலும், கண்களில் ஒரு உற்சாக பதட்டம்.

அச்வினி அவளது முகத்தை பார்த்‌தி, “தோற்றாலும் பரவாயில்ல. முயற்சி தான் முக்கியம்,” என்றாள்.

“நீ தோற்கிற அளவுக்கு நம்ம வீட்டுக்கு வழிபாடு கிடையாது!” ரம்யா கண் சிமிட்டியபடி கைவிரலை உயர்த்தினாள்.

முழு பள்ளி வளாகமும் பரபரப்பாக இருந்தது. ஒவ்வொருவரும் மவுசு முகத்துடன் நின்றனர். சிலர் மூடி கத்தினார்கள். சிலர் திடீர் ஆத்ம நம்பிக்கையுடன் சிரித்தனர்.

தேர்வு அறைக்குள் நுழைந்தவுடன், அவளுக்கே நேரம் தப்பித்தது போலத் தோன்றியது. காலையில் பார்த்த கடிகாரம் இப்போது வேறொரு உலகத்தின் நிகர்.

பத்து மணி குறித்தவுடன், வினாத்தாள் வந்தது.

பகுதி A: பொதுநல்லிணக்கம், அரசுத் திட்டங்கள்
பகுதி B: கணிதக் கணக்குகள் – வட்டி, சதவிகிதம், நேரம்
பகுதி C: ஆங்கிலம் – ஒப்புமை, எதிர்ச்சொல், உரை மாற்றம்
பகுதி D: கணினி அறிவியல் மற்றும் தட்டச்சு சார்ந்த வினாக்கள்

அச்வினிக்கு வினாக்கள் பார்த்தவுடன் பயம் இல்லை. மூன்று வாரங்களாக படித்திருக்கும் விஷயங்கள் பசுமையாக இருந்தன. ஆனால், பகுதி B-வில் இரண்டு கணக்குகள் அவளது நேரத்தை மோசமாக வாங்கின. அவள் அங்கு நேரத்தை மேலாக செலவழித்துவிட்டாள். பின் பகுதி C படித்தபோது அவளுக்கே சந்தேகம். ஒரு Opposite Word கேள்விக்கு “Generous – Miser” எழுதவேண்டியதை “Generous – Greedy” என்று தவறுதலாக எழுதிவிட்டாள்.

“சரி, இப்போ concentrate பண்ணு. விட்ட கேள்விகள் மீண்டும் வராது,” என்று மனதில் உரைத்துக்கொண்டாள்.

பத்து நிமிடங்களில் தேர்வு முடிந்தது. கவனிக்காத பக்கங்கள், முழுமையாக முடிக்க முடியாத பதில்கள்—all flashed before her. ஆனால் அவளது உள்ளம் ஒரு தடுமாற்றத்தில் இல்லை. பசுமையான பக்கங்களை, நேர்த்தியான முறையில் எழுத முயற்சி செய்ததற்கே அவளுக்குள் நிம்மதி.

வெளியே வந்ததும் முகிலும் வெளியே காத்துக்கொண்டிருந்தான்.

“எப்படி போச்சு?”

“மாதிரி தான். வினாக்கள் மிகவும் நேர்த்தியாக இருந்தது. ஆனால் நேர மேலாண்மை கஷ்டமா போச்சு.”

“என்ன சொல்றேன்னா, இது உனக்கு தேர்வல்ல. இது உன் பயணத்தில் ஒரு பாலம் மாதிரி. நீ அந்த பாலத்தை கடக்க முயற்சி செய்தேன்னு தான் முக்கியம்.”

அச்வினி சிரித்தாள். “முகில், நீ போயி IAS பயிற்சி வகுப்புக்கு சேரலாம்!”

அவன் சிரித்தான். “நான் நீங்க எல்லாம் எதிர்பார்த்துப் பார்த்து கற்றுக்கொள்றேன். நீ பாஸ் ஆனதுக்கு நான் தான் First Signature போடப்போறேன்.”

அந்த வாரம் மூன்று நாட்கள் முழுமையாக நிம்மதியாகவே இருந்தது. ஆனால் நான்காவது நாளில் அவளது கையிலே ஒரு விண்ணப்பம் வந்தது. “Typing Test for Shortlisted Candidates” என்ற தலைப்புடன் ஒரு மின்னஞ்சல்.

“Congratulations! Based on your written test score, you have been shortlisted for the next round – Skill Test (Typing). Kindly appear with original ID and admit card at the District Collectorate Hall at 10:30 AM on Friday.”

அவளது கைகளே உறைந்துபோனது. “நான் shortlist ஆனேனா?” என்பதை ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் மீண்டும் வாசித்தாள். கண்களில் அழுகை. உடனே அம்மாவிடம் ஓடினாள். “அம்மா, நான் வந்துடேன். shortlist ஆனுடேன்!”

அம்மா கண்ணீரோடு தலையை வருடினாள். “நீ வந்தா நமக்கு வேண்டிய வாழ்க்கை வந்து விட்டது.”

அந்த இரவு அச்வினி தூங்கவில்லை. Google Docs-ல் திறந்து தட்டச்சு செய்தாள். வினாக்கள் ஒன்றோடொன்று வரிசையில் சரியாக வைக்கப்படுகிறதா, குறியீடுகள் சரியா, SHIFT, BACKSPACE, ENTER – எல்லாம் பயிற்சி செய்தாள்.

அவளுக்குள் ஓர் ஒற்றை நிலா இருந்தது. தேர்வு முடிவுகள் இன்னும் வரவில்லை. ஆனால் அவளது பயணத்தில் ஒவ்வொரு புள்ளியும் வெற்றிக்கு சொந்தமானது.

8

தட்டச்சுத் தேர்வுக்கான நாள் என்றதும், அச்வினியின் நெஞ்சில் ஒரு மெல்லிய குரல் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது—“நீ எழுத்துத் தேர்வை கடந்து விட்டாய். இப்போது அந்த வாயிலில் காலடி வைக்கப் போகிறாய். கொஞ்சம் பயம் இருக்கலாம், ஆனால் பயமே தான் உற்சாகத்துக்கும் துடிப்புக்கும் அடையாளம்.”

அன்று காலையில் 6.00 மணிக்கே எழுந்துவிட்டாள். ரம்யா அவள் கைகழுவும்போது கன்னத்தில் ஒரு புளிப்பான சிரிப்புடன் சொன்னாள், “நீங்க எல்லாம் இப்போ சீரியஸ் அதிகாரி மாதிரி ட்ரெய்னிங் எடுக்கறீங்க. ஒரு நாளும் தூங்காம படிக்கீங்க, இன்னைக்கு என்ன மேடை?”

அச்வினி சிரித்தாள். “இன்னைக்கு Collector Office-ல தட்டச்சு தேர்வு. பயமா இருக்கு, ஆனா மகிழ்ச்சிதான் அதிகம்.”

அம்மா அவளுக்கு வதைக்காத உணவு தயாரித்திருந்தார்—பாசிப்பருப்பு சோறு, வெண்டைக்காய் புளிக்குழம்பு, கொஞ்சம் தயிர். “உடம்பே இல்லாட்டி எதுவுமே நடக்காது. ஒரு மணி நேரம் கம்ப்யூட்டர் முன்னால இருக்கப்போறியே.”

பஸ்ஸில் செல்லும் வழியில் அவளது கண்கள் சாலையோர மரங்களைப் பார்த்தன. அந்த மரங்களின் மேல் பறவைகள் நிம்மதியாக பறந்துக் கொண்டிருந்தன. அவளுக்கு தோன்றியது—தனக்கு எதுவும் தெரியாமை இல்லை. படித்ததெல்லாம் மீண்டும் சுழன்றது. கடந்த இரவெல்லாம் அவள் Words Per Minute மட்டும் அல்ல, மனநிறைவு Per Minute-ஐயும் அதிகப்படுத்தி இருந்தாள்.

குறிக்கப்பட்ட நேரத்திற்குள் அவள் மாவட்ட ஆட்சியரக வளாகம் வந்துவிட்டாள். அந்த இடத்தில் ஏராளமான விண்ணப்பதாரர்கள் வரிசையாக நின்றிருந்தனர். பலர் முன் பயிற்சி வகுப்புகளில் சேர்ந்தவர்கள், சிலர் ஏற்கெனவே தனியார் துறையில் வேலை பார்த்தவர்கள். சிலரிடம் அவளுக்கே பயமாயிருந்தது—“அவர்கள் நிறைய தெரியுவார்கள். நான் அவ்வளவாகவா typed செய்ய முடியும்?” என்ற எண்ணம் வந்தது.

ஆனால் உடனே மனதுக்குள் ஒரு பதில்—“அவர்கள் திறமையா இருக்கலாம். ஆனால் நீயும் உன் வாய்ப்புக்கு வித்தியாசமில்லை.”

தேர்வு அறையில் கணினிகள் வரிசையாக இருந்தன. ஒவ்வொரு விண்ணப்பதாரருக்கும் தனி யூசர்நேம், பாஸ்வேர்ட். சோதனைக்கான சூழ்நிலை அமைக்கப்பட்டிருந்தது. நேரம் பத்தொன்பது நிமிடங்கள். ஆய்வு செய்தல், தட்டச்சு செய்தல், சரிபார்த்தல். எல்லாம் நேரம்தான்.

முக்கியமானது – Word-per-minute, தட்டச்சு தவறுகள், மற்றும் Layout Formatting.

அச்வினியின் முன்பாகவிருந்த கணினியில் ஒரு ஆவணம் தோன்றியது:

“The Tamil Nadu State Government has initiated several measures to empower women in local governance. With the increase in Panchayat Level participation, more administrative support is required. Candidates are expected to be fluent in documentation, record keeping, and public communication.”

அவள் ஆழமாக மூச்சு விட்டாள். பத்து நிமிடங்கள் ஆரம்பிக்கும்போது, அவளது விரல்கள் சுரங்கத்தில் ஒளிந்த இடங்களை தேடுவதுபோல விசைகளைத் தொட்டன.

T-H-E space T-A-M-I-L space N-A-D-U…
மெதுவாக ஆரம்பித்த வேகம், சில நிமிடங்களில் ஒர் இயந்திரத்தின் தாளம் போல மாறியது. அவளது கண்கள் திரையின் மேலே இருந்தாலும், உள்ளே கணக்குகள் ஓடின. “இப்போ மூன்றாவது வரி… நாலாவது வரியில் ஒரே ஒரு CAPS… CTRL+B… Enter…”

அவளுக்கு நேரம் போவதற்கும் அவள் typing செய்வதற்கும் உள்ள வேறுபாடு தெரியவில்லை. ஏனெனில் இப்போது அவள் இருந்தது ஒரு கணினி அறையில் இல்லை. அது வாழ்க்கையின் ஒரு சின்ன வேளையில் அவள் கலைஞராக இருந்த மேடையாகவே தெரிந்தது.

தேர்வு முடிவடைந்தது. கணினி திரையில்: Your submission has been received successfully. Thank you.

அவள் சற்றும் சிரிக்கவில்லை. ஆனால் அவளது உள்ளம் மட்டும் முழுக்க முழுக்க சிரித்தது. வெளியே வந்தவுடன் அவளது முகத்தில் ஒரு பளிச்சென்ற ஒளி தெரிந்தது.

முகில் வெளியே காத்திருந்தான்.

“சரி. எல்லாம் ஹயா போச்சா?”

அவள் தலையசைத்தாள். “ஒரு பிழை மட்டும் செய்தேன். ஒரு வரியிலே SHIFT அழுத்தாமல் வந்துச்சு. ஆனா அதுக்கு நான் CTRL+Z பண்ணி மாற்றினேன். என்ன நினைக்கிற?”

“நீ ஒரு நாள் Ctrl+Govt. ஆகப்போற.” அவன் சிரித்தான்.

அந்த வாரம் முழுக்க திருப்பு நிலை போல் இருந்தது. எல்லோரும் விசாரித்தனர். “அச்வினி, எப்படி போச்சு? News வந்துச்சா? Cutoff எவ்ளோன்னு சொல்றாங்களா?”

அவள் மட்டும் தான் அமைதியாக இருந்தாள். “நம்புறேன். ஆனா பதில் வரல.”

முன்னே நோக்கி நடந்தவள், இப்போது நிறுத்தமில்லை என்ற நிலை. ஒவ்வொரு நாளும் அலுவலக வேலை, வீட்டில் ரம்யாவுக்கு கவனிப்பு, மற்றும் தன்னை மறக்காமல் இன்னொரு வாய்ப்பிற்காக முன் தயாரிப்பு—all came together like a carefully drafted plan.

முடிவுகள் வந்த நாள் ஒரு வெயிலான திங்கள். காலை வேளையில் ஒரு மின்னஞ்சல்.

Subject: Final Selection List – Administrative Clerk (Permanent Post)
Dear Candidate,
We are pleased to inform you that you have been selected for the post of Administrative Clerk under the Direct Recruitment Process (2025). Kindly report to the Head Office on or before 15th July with original documents for verification. Further joining instructions will be issued on that day.
Regards,
Recruitment Cell.

அவளது கைகள் நடுங்கின. பின் மின்னஞ்சலை மூன்றாம் முறையாக வாசித்தபோதும், அவளுக்கே நம்பிக்கையில்லை. “நான்… நான் சின்னவங்க… நான் தான் select ஆனேனா?”

அவள் வீட்டுக்குள் ஓடினாள். “அம்மா…ம்மா…”

அம்மா சமையலறையில் நின்று உருளைக்கிழங்கு சீவிக்கொண்டிருந்தார்.
“அம்மா, வந்துடுச்சு! பணிக்கு select ஆனுட்டேன்!”

அம்மா முதலில் புரியாம நின்றார். பிறகு கத்தினார். “நீக்க… நீக்க தான்… நான் எப்போவும் சொன்னேனே, நீ வெல்லப்போறேன்னு!”

அவளது கண்களில் கண்ணீர். அந்த கண்களில் அந்த பசுமை சாலைகளின் பிரதி, காகிதத்தில் எழுதிய ஒவ்வொரு முனைப்பும், அந்த keyboard மேல் நடனமாடிய விரல்களின் நினைவுகளும்—all shimmered like an early morning rainbow.

அன்று இரவு, அச்வினி எழுதினாள்:

“நான் அரசு வேலைக்கு வந்துவிட்டேன். இது என்னோட கனவல்ல. இது என்னோட வாழ்வின் நேர்மையான பதிலடி.”

END